Vida Joya

Kabanata I

Hanggang ngayon ay wala paring tigil ang ulan. Tahimik lang akong nakadungaw sa bintana dahil ayaw ko munang bumaba. Mom and I fought. Kaya gusto ko munang mag-isip isip.

She told me that she wants me to be a scientist but I don't like it that way. Gusto kong mag-aral ng Fine Arts, dahil simula nung bata pa ako ay gustong gusto ko ng magpinta, magsulat, at tumugtog ng mga instrumento. Iyon ang gusto ko, but they do not support me of the things I want. Kung sabagay, nag-iisang anak lang naman kasi ako at dapat lahat ng gusto nila ay nasusunod.

"Miss Fate, kain na raw po kayo. Pinapatawag na kayo ng mommy ninyo sa baba." Tawag ni manang Selya.

Saglit muna akong tumayo sa harap ng salamin at nag-ayos ng sarili. Paglatapos no'n ay bumaba na ako.

"Fate." Ma-awtoridad na sambit ni mommy. Ayan na naman siya. She's being dictatorial again. Lagi siyang ganito.

"M-mom." Tanging sambit ko nalang. Ayokong magsimula na naman ng away. Nakakairitang pakinggan sa tainga.

"You're already turning eighteen next month. We decided that you move with us in the States next year para do'n mo na ipagpatuloy ang pag-aaral mo." Napabuntong hininga ako sa sinabi ni mommy. I don't want to leave. Masyado na akong na-attached sa lugar na 'to.

"What do you think of that idea?" She asked me as if I have a choice.

"I don't have a choice either." Walang gana kong sagot but she just laughed at me like I was joking. Okay, what's funny now?

"I thought you're gonna argue with me. You're really a good girl, Fate, anak. But it's much better if you pursue being a scientist than being an artist. Being a doctor suits you better. Wala kang mapapala sa kukunin mong 'yan." See? I know papasok na naman ang usapang 'yan ngayon kaya hindi nalang ako muling umimik pa at sinimulan ng kumain. I don't like the idea of talking to mom regarding that topic. Nakakaumay pag-usapan.

Pagkatapos kong mag-brush at mag-shower ay agad na akong dumapa sa kama. I looked at the ceiling. Buti pa ang painting, hindi naglalaho. Because once you painted it, parang hindi na iyon mawawala pa sa isip mo. I'm like a girl who is stucked forever in the past. Nahihirapan kasi akong makalimot sa mga alaala lalong lalo na kung mahalaga talaga sakin yon.

The painting at the ceiling is where I met my friend, Eiko. Napakaganda kasi ng lugar na yon and it seems so magical. I always been dreaming of that place, na kesyo do'n daw ako nakatira, na do'n rin ako mamamatay. That's why I always go to that place, alone. Dahil, wala na si Eiko, because of the car accident, ako nalang mag-isa. I was with her when that accident happened. And then after the burial, something unusual happened to me. I met a woman, and told me that I live in the other world.

Hindi ko alam kung pa'no. Pero alam ko sa sarili ko na may nagbago. Hindi man sa appearance, pero sa buong buhay ko. I can feel it.

It was 8 in the evening when my phone beeped. Isang text message galing sa isang unknown number.

'Meet me tomorrow at the rooftop of S Building
- F'

My forehead turned to knots. Sino naman kaya ang gustong makipagkita sa'kin? And tomorrow's gonna be the first day for Pete's sake! Ano 'to, atat siyang makita ako? Tss. I'm an anti-social person. And rooftop? That's my freaking favorite spot in the campus! Malamang ay magkikita at magkikita kami do'n. Tch. Siguro ay na-wrong send lang 'yon.

It was dark. Nasa labas ako ngayon ng kwarto ko. The wind touched my face so shut my eyes. Masarap sa pakiramdam. Pagdilat ko ng mga mata ko, parang nagliwanag ang kapaligiran. I looked up the sky. The stars were shining bright. Napaka-lapit ng liwanag nila sa'kin. Sobrang lapit na talaga. Kung ime-measure mo siguro ang distance from the earth, maybe it's only 40-50 kilometers nalang ang layo. Ang gandang pagmasdan. Kinuha ko ang phone ko at pinicturan ang mga bituin. Kinuhanan ko 'yon ng dalawang beses. Okay pa 'yong isa. Pero nanindig ang mga balahibo ko sa nakita ko sa pangalawang image.