1D One Shots

Never Alone -Nouis

P.o.v Niall

Ik loop door de stad een beetje rond te dwalen. Het is al een aantal jaar geleden dat One Direction uit elkaar is gegaan en toch doet het nog steeds pijn. Ik mis de jongens. Het contact is verwatert en ik word er gek van. Ik heb met Louis nog het langst contact gehad, maar ook dat contact is weg. Hij heeft me niet eens gefeliciteerd toen ik jarig was. Een traan rolt langs mijn wang en ik snif. Niet gaan huilen nu. Contact verwatert wel vaker. Zo is het nou eenmaal. Gewoon nieuwe vrienden maken. Toch? Wie houd ik voor de gek. Ik kan geen nieuwe vrienden maken. Ik reis de wereld rond met mijn nieuwe band en album. De band is wel aardig en ik kan het goed met hun vinden, maar toch is het anders. Ik stroop mijn mouwen op en bekijk mijn armen. De littekens zijn redelijk goed te zien. Het is al jaren geleden dat ik het gedaan heb. Ik bijt op mijn lip en zucht. Ik kijk op Twitter naar alle berichten van mijn fans. Dat vrolijkte me normaal gesproken op, maar ik zie alleen maar gemene dingen. Doodwensen. Mijn fans zien me dus ook al niet meer zitten. Er wordt geklopt op mijn deur en ik doe snel mijn mouwen weer naar beneden. Ik open de deur, maar zie niemand. Ik zucht en doe de deur weer dicht. Ik loop naar de badkamer en kijk in de spiegel. "Blond was mooier." "Je ogen zijn raar." "Je kan niet zingen." "Zonder One Direction ben je niks." "Pleeg maar gewoon zelfmoord. Is voor iedereen beter." Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Het is allemaal waar. Iedereen heeft gelijk. Ik moet mezelf veranderen om mooi te zijn en zonder de jongens ben ik niks. Ik pak een mesje en kijk ernaar. Horizontaal kwam je niet door je pols heen toch? Dus dan maar verticaal. Ik zet het mesje op mijn dikste ader en slik. Tranen rollen over mijn wangen en ik druk het mesje door mijn huid en trek het mesje naar me toe. Bloed spuit uit mijn arm en ik val op de grond. Ik neem allemaal bad spullen mee in mijn val en de deur vliegt meteen open. Ik weet niet wie het is, maar ik hoor mijn naam vaag en meerdere keren. Ik sluit mijn ogen. Ik ga gewoon eventjes slapen.

P.o.v Louis

Ik zit rustig televisie te kijken en ineens komt Liam de woonkamer in rennen. Hij kwam even langs, omdat hij toch in de buurt zat. "Zet het nieuws aan. Nu!" Liam kijkt heel bang. Ik switch naar het nieuws en er staat een foto van Niall op het nieuws met de titel "Zelfmoord poging Niall Horan" Ik laat de afstandsbediening vallen. Tranen vullen mijn ogen en ik duw mijn tanden op elkaar. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Ik bestel meteen twee kaartjes voor een vliegtuig naar Ierland, aangezien daar zijn volgende concert zou zijn. Ik pak een tas in en Liam pakt zijn tas in. "Bel jij Harry om te kijken of hij het ook al gehoord heeft", vraag ik aan Liam. Liam knikt en hij zegt: "Bel jij Zayn. Ik weet dat hij ons in de steek gelaten heeft, maar ook hij heeft het recht het te weten." Ik schud mijn hoofd. "We zien wel." Na een aantal uur in het vliegtuig gezeten te hebben zijn we eindelijk in Ierland aangekomen. We racen in een taxi naar het ziekenhuis en als we daar zijn zit Zayn in een stoel naast Niall zijn bed te slapen. Harry komt niet veel later dan ons binnen. Niall ligt met verband om zijn linkerarm en draadjes overal en nergens. Ik vecht tegen mijn tranen en kijk weg van Niall. Harry legt een hand op mijn schouder en knijpt er zachtjes in. Liam kijkt besluit me een knuffel te geven. Iedereen weet hoe leuk ik Niall vind. Was ook best wel opvallend, maar niet opvallend genoeg voor Niall om te zien. "Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Hoe kan hij ons dit aan doen en hoe kan hij dit zijn familie aan doen?" Liam kucht even en zegt: "Niall zijn ouders zijn een week overleden in een auto-ongeluk en wij zijn er de laatste tijd niet voor hem geweest. Niet eens voor zijn verjaardag." Ik slik. Liam heeft gelijk. Ons contact is erg verwatert en ik heb hem redelijk in de steek gelaten. Ik probeer mijn tranen nog beter te verbergen. De dokter komt binnen en zegt: "Niall ligt in een coma en het lijkt er niet op dat hij snel wakker zal worden." Deze woorden waren als messen in mijn hart.

P.o.v Liam

Het is nu al een half jaar nadat Niall werd opgenomen in het ziekenhuis en hij is nog steeds niet wakker. Ook Louis is er niet helemaal meer bij. Hij slaapt niet en hij eet niet. De dokteren geloven niet dat Niall het gaat halen, maar we blijven hoop houden. Louis ligt naast Niall in Niall's bed, ook al mocht dat niet van de doktoren. Ik kijk naar het pijnlijke gezicht van Louis en het rustige gezicht van Niall. Allebei zouden ze zonder zorgen moeten zijn. Zoals het altijd was geweest. Ik die me overal en nergens zorgen om maakte, Zayn die meer zijn eigen ding deed en lollig mee deed, Harry die rondhing met veel meiden en Niall en Louis die alleen maar pranks uithaalde met elkaar en ons erin meesleepte. Zayn brak die kring als eerste door een solo contract te tekenen. "Niall!?" Louis schiet omhoog en ik kijk naar het gezicht van Niall. Zijn ogen zijn open en hij staart naar Louis. "Lou.." Niall probeert te zitten, maar Louis duwt hem terug naar beneden. "Je moet goed uitrusten en het verbaasd me dat je me nog herkend na zes maanden." Niall glimlacht pijnlijk en kijkt de kamer rond. "Ik herken jou en hem wel, maar ik weet alleen jou naam en de andere herken ik totaal niet", zegt hij. Zayn staat op en zegt: "Ik was in de buurt van Niall's hotel en ik klopte op de deur, maar er deed niemand open dus vroeg of iemand me er in wilde laten. Toen ik in de kamer was hoorde ik dingen vallen, dus was ik naar de badkamer gegaan waar Niall lag dood te bloeden." Zayn zijn stem trilt. Niall kijkt hem verbaasd aan en kijkt dan naar zijn armen. 

P.o.v Louis

Niall heeft nog drie maanden lang moeite gehad met het herinneren van ons en weet nu eindelijk wie we allemaal zijn en wat we van elkaar zijn. "Louis, waarom zijn wij alleen maar beste vrienden?" Ik bloos als hij dat vraagt en iedereen grinnikt. "Je bloost elke keer als ik wat zeg of als ik je aankijk. Kan me niet voorstellen dat wij nooit wat geweest zijn", zegt hij en haalt zijn schouders op. Ik slik en kijk naar de grond. "Ik heb geen idee waar je het over hebt", zeg ik en ik loop de kamer uit.

P.o.v Niall

Heb ik iets verkeerds gezegd? Moet wel, anders zou hij niet weglopen. Ik heb het weer eens verpest. Doe ik altijd. Ik ben niks zonder Louis en ik ben niks zonder de andere. Wie houd ik voor de gek ik ben sowieso niks. Een traan rolt langs mijn  wang en ik draai me weg van de rest. Waarom dacht ik dat Louis mij leuk vond? Hoe dom kan ik zijn. Hij valt niet op jongens. Laat staan op mij. Na een tijdje komt Louis terug en stuurt iedereen weg. Hij gaat op mijn bed zitten en ik draai me van hem af. "Het spijt me. Ik had niet weg moeten lopen. Ik vind je hartstikke leuk en ik wist niet hoe ik moest reageren op jou vraag", zegt hij zacht. Ik draai me naar hem toe en kijk hem aan. Hij vindt me wel leuk? "Ik vind je al leuk sinds we elkaar kennen, maar mocht het niet zeggen van het management. Kan je het me vergeven?"  Ik glimlach en knik. "Kan jij het mij vergeven? Dat ik dit geprobeerd heb?" Ik slik en Louis glimlacht. "Je leeft nog. Dat is alles wat telt." Zijn gezicht komt dichterbij en onze lippen raken elkaar. Niet lang daarna vliegt de deur weer open en staan de jongen te juichen.