Ο Τελευταίος Χορός

Stand up baby

"Είσαι τρελός? Δεν υπάρχει περίπτωση!" Του φωνάζω καθώς κοιτάω το καμπριολε αμάξι του "Δεν μπαινω στον δημόσιο κίνδυνο!" Αρνούμαι κατηγοριματικα πάρα το βλέμμα του.

"Θες να ζησεις την ζωή έτσι δεν είναι?" Λέει και τα μάτια του αυστηρενουν "Μάθημα 1 βόλτα με καμπριολε!" Ξεφυσησα και χαμογελασε αμέσως αφού καταλαβε πως του πέρασε."Αντε μπες!" Φωνάζει ανυπομονα και χαμογελαω.

~~~~

"ΕΝΤΑΞΕΙ ΜΙΧΑΛΗ ΤΡΕΧΕΙΣ Ή ΕΊΝΑΙ ΙΔΕΑ ΜΟΥ?" Φωνάξα αλλα δεν με ακουσε. Ο καλοκαιρινος αέρας μπερδευε τα μαλλιά μου και έκανε την κατάσταση όλο και πιο δύσκολη.

"ΑΝΤΕ ΣΉΚΩ ΠΆΝΩ!" Φωναξε και τον κοίταξα ερωτηματικά.

"Τι λες? Που πάνω?" Τον κοιταω μπερδεμένη και γελάει δυνατά πατωντας το γκάζι λίγο παραπανω

"ΣΉΚΩ ΌΡΘΙΑ" μου λέει και αντιλαμβανομαι τι εννοει

"ΠΑΣ ΚΑΛΆ? Ξέχνα το." Του λέω και κουνάω τα χέρια μου σαν να είναι δεδομένο

"ΕΊΝΑΙ ΣΤΑ ΠΛΑΊΣΙΑ ΤΟΥ ΜΑΘΉΜΑΤΟΣ ΖΗΣΕ ΚΑΙ ΛΙΓΆΚΙ" Είμαι προβληματισμενη και χαμμενη για λίγο στις σκεψεις μου μέχρι που φωνάζει "STAND UP BABY"

Και αμεσως πιανομαι από το σημείο που ενωνει την οροφή με το παρμπριζ και σηκώνομαι

Δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο το φανταζόμουν. Ο αερας χτυπούσε το πρόσωπο μου και ξαφνικά είχα την επιθυμία να φωνάξω. ΚΑΙ Φώναξα τρομερα δυνατα -δεν είχα ιδέα ότι η φωνή μου μπορουσε να αντέξει τόσο-. Γυρισα και κοίταξα τον Μιχάλη ο οποίος είχε ένα χαμογελο στο αψεγαδιαστο πρόσωπο του ενώ γελουσε που και που. Με κοίταξε και με μιας έπεσα ξανά στην θέση μου. Το αυτοκίνητο σταμάτησε.

"Κατεβα" με προσταξε και εγώ τον ακουλουθησα

Κοίταξα γύρω μου και δεν πίστευα στα μάτια μου. Η θέα ήταν εκπληκτικη. Μπορουσες να δεις ολη την Δηλο απο εκει. Το λιμανι και τα ψαροκαϊκα που ειχαν απλωσει τα διχτυα τους φαινόταν μικρά και επικρατούσε ησυχία και γαλήνη σε εκείνο το μέρος. Βρισκομασταν σε ένα βουνό.

"Από μικρος ερχομουν εδώ" και μόνο τότε παίρνω τα μάτια από το τοπιο για να βρω τον Μιχάλη οκλαδον στο χώμα.

"Είναι πολύ όμορφα" παραδεχτηκα και έκατσα δίπλα του. "Να το ξανακανουμε αυτο με το καμπιολε ήταν υπεροχο" ενιωσα ξανά την καρδιά μου να χτυπάει δυνατα στην σκεψη μιας ακόμα βόλτας.

Καθησαμε πολύ ώρα εκεί. Μέχρι που βραδιασε. Εμαθα πάρα πολλά για εκεινον αλλά αυτό που συγκράτησα δεν ήταν άλλο από την καλή καρδιά του. Από την ευλαβια στον τονο της φωνής του από τις προσεγμένες κινησεις του πάνω μου και την γαλήνη που προσέφερε η αγκαλια του. Ήμουν πραγματικά ερωτευμένη.

Το πρώτο μάθημα είχε τελειωσει και ένιωσα το ποσο ωραία μπορεί να γίνει η ζωή εστω και για λίγο. Και μου άρεσε αυτό...