Ben, ben her zaman insanlara karşı sert oldum, çocuk.
Ama bu ona karşı hiçbir zaman böyle olmadı.
Ben babama karşı asla sert olamadım, kimsenin geçemediği duvarlarım onu her gördüğünde kendiliğinden yıkılırdı.
Çocuk, ben babam bağırdığında ölürdüm.
Bazen hatırlamaya çalışıyorum, ona karşı ne zaman bu kadar boktan hissetmeye başladığımı.
Eskiden evimizin bahçesi vardı, ve ben o bahçede oyunlar oynamayı çok severdim, sonra babam gelir ve ya abimle ya da annemle kavga ederdi ve ben o evin duvarlarından taşan seslerle dolan gözlerime rağmen oyuna devam ederdim, yanımdaki arkadaşımın sorgulayan bakışlarına rağmen susardım.
Çocuk, nefes alamıyorum.
Çocuk, çocukluğumun hatıraları yanıyor.
Herkesi kaybediyor gibi hissediyorum.
Neyse, boşver diyip geçelim, her zaman ki gibi.
Sövgülerle,
Gül kızdan,
Kimsenin göremediği çocuğa.
09.04.18
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ruhumun Kayıp Satırları.
Short Story"Ama bir gün geleceğim, çocuk. Başım dimdik, omuzlarım dik, gözümde şu lanet şey olmadan, saçlarımı uzatıp geleceğim. Kesmemi sağladıkları saçlarım omuzlarıma yüklenmişken, gözyaşlarım gözpınarlarımda kavrulmuşken geleceğim. Öyle bir geleceğim ki, b...
