His Fake Fidelity (Completed) [R-18]

37 : Nalalasing

Nalalasing

I have to face this, and leaving again is not an option. Ayoko ng talikuran ang problema.

I have been so selfish, sarili ko lang ang iniisip ko.

Aaminin ko, sinaktan niya ako pero hindi iyun sapat na dahilan upang saktan ko din siya.

" Jordan, anak. Okay ka lang ba" Tawag sa akin ni mom ng mapansin niya sigurong wala ako sa sarili. Buong araw na si Raven ang tanging laman ng aking isip. Natitiyak ko din na alam ni dad kung ano man ang nangyayari.

There were times that I wanted to blame them. Na sana, hindi nalang kami pinilit ni Raven ng aming pamilya pero sino nga ba ang dapat kong sisihin? Wala na akong ibang dapat sisihin kundi ang sarili ko.

" Okay lang ako Ma. May iniisip lang ho" Magalang kong sagot. Tila ba nahimigan ni mama na may problema ako kaya naman sinabihan niya tuloy ako na sundan ko siya sa may garden niya sa likod ng mansion pagkatapos ng hapunan.

Abala ang lahat sa hapagkainan. Tila ba pati ang scenariong ito ay talagang namiss ko. These were like the times when I tend to feel secured and accepted. Dito muna siguro ako matutulog tutal hindi naman ako required na pumasok sa ospital bukas. Ilang buwan na rin ang nagdaan at unti unti ng nawawala ang chismis tungkol Sa nangyari na halos ipinagpapasamat ko na. At tila ba hindi ko lubos mawari kung bakit ganon parin ang pagkakalagay ko na parang walang nangyari kung makaasta si Raven sa akin. Bumalik na siya sa Raven na kilala ko. Yung Raven na minahal ko. Just like that. Na para bang walang nangyari. Na para bang hindi ko iyon iniiyak ng ilang buwan.

Pareho kaming nakaupo sa may maliit na gazebo sa labas ng bahay. Halos tanaw na tanaw ko ang kabilugan ng buwan. Ramdam ko din ang lamig na dulot ng simoy ng hangin.

" Kamusta ka na anak" Tanong sa akin ni mama. Napangiti ako bago ko siya sinagot.

" Okay naman ma, eto parin. Parang walang nangyayari sa buhay ko ma. Oo nga't doktor na ako pero hindi parin ako lubos na masaya ma." Hindi ko na matiis yung mga luhang tumutulo mula sa aking mga mata.

" It has been too much ma. Why does it have to be complicated. Why is love complicated. Hindi ba puwedeng kung nagmahal ka hanggang dun na lang. Yung wala ng sakit." Pinunasan ni mama yung luhang tumutulo bago niya ako inalo.

" It's not love when you are not hurting anak. Kalakip ng pagibig iyun. It's just a matter on how you would handle it. And I'm so proud of you anak. Hindi mo man kami madalas na kinakausap ng papa mo tungkol sa sitwasyon mo, alam namin na alam mo ang ginagawa mo. And we are both proud of you. Laging mong isipin na anuman ang maging desisyon mo, you have our support. It's about time that we won't meddle with your life. Even though right from the start, me and your dad wanted you to manage the company rather than to be a doctor, we realized that you also have your own dreams. May mga pangarap ka din naman anak. At supportado ka namin. Give him a chance anak. I think you should. Because no matter how painful your love for him brought to you, you are both learning. And I saw how he strived hard to win you back. His memory was lost once but never did his heart." I breathed in. Niyakap ko si mama bago ko siya tipid na nginitian.

" Show him how much you love him, anak. Let him feel your love. Isipin mo rin na piliin ang sarili mo. Enough with your too much dedication to your work. Your patients have a lot of doctors to attend to them but Raven only have you." Ngiting wika sa akin ni mama.

" Salamat, ma" Ngiti ko.

" I love you anak"

" I love you too mom" I wiped the tears that fell down my eyes before we both stood up.