Το διπλανό μπαλκόνι

27

Εκείνος

"Νομίζω πως δε μπορώ άλλο να κρατάω κλειστό το στόμα μου. Μάλλον ήρθε η ώρα να μιλήσω."

Ο Tom μου σέρβιρε μια κούπα καφέ ενώ κάθισε απέναντί μου, στην αγαπημένη του πολυθρόνα στο σπίτι του. Έμεινε σιωπηλός κοιτάζοντάς με. "Έχουν περάσει σχεδόν τρεις μέρες από τότε που ο πατέρας μου μου μίλησε σχετικά με την όλη υπόθεση και ενώ δεν κατάλαβε τίποτα περισσότερο από το ότι χρησιμοποιώ σαν πρόσχημα την ερευνητική ομάδα για να είμαι με την Ellie, την στιγμή που τελείωσε η συζήτησή μας, συνειδητοποίησα πως είχες απόλυτο δίκιο. Πόσο παραπάνω να κρύψω την αλήθεια δηλαδή;"

Τελικά πήρε μέρος στη συζήτηση. "Δε θέλω να πω ότι στα έλεγα χρόνια τώρα όμως το έκανα, και εσύ δεν ήθελες ούτε καν να σκεφτείς το ενδεχόμενο να του πεις την αλήθεια. Είχες προδικάσει το αποτέλεσμα, πράγμα εντελώς λάθος για μένα."

"Ακόμα πιστεύω πως αν του πω όλη την αλήθεια δε θα με συγχωρήσει ποτέ. Και αυτό είναι το λιγότερο που με νοιάζει, το ότι θα με διώξει από την εταιρία θα με πονέσει περισσότερο για τους γνωστούς πια λόγους, δε χρειάζεται να τους αναφέρω πάλι από την αρχή," είπα, πίνοντας μια γουλιά από τον καφέ μου.

"Η μητέρα σου και η αδερφή σου;" με ρώτησε στα ξαφνικά. "Γιατί δεν κάνεις την αρχή με εκείνες;"

"Δε θα έχει διαφορά. Δε θα αντιδράσουν όπως ο πατέρας μου, όμως δε θα δώσουν και ιδιαίτερη σημασία στο πρόβλημά μου. Εκείνες νιώθουν πως είναι στο σωστό μέρος, οπότε γιατί να ανακατευτούν με τα δικά μου θέματα;"

"Δεν είναι αντίδραση αυτή."

"Κι όμως, αυτό θα γίνει. Γι' αυτό σκέφτομαι τόσες μέρες τώρα πως αν είναι να μιλήσω, θα τα πω όλα μια και έξω στον πατέρα μου και ότι γίνει έγινε."

"Σε έχει επηρεάσει πολύ η Ellie σε αυτό το θέμα. Όσο καιρό δε την γνώριζες και το συζητούσες μόνο μαζί μου, δε σου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό κάτι τέτοιο," παρατήρησε.

"Ναι, δε το αρνούμαι, άλλωστε φαίνεται κιόλας. Ίσως είναι για καλό, φίλε, εκεί έχω καταλήξει. Σαφέστατα δεν μπορώ να πείσω τον εαυτό μου και τη συνείδησή μου πως όλα θα πάνε καλά όταν θα μείνω απένταρος, αλλά και τι άλλο μπορώ να κάνω; Στο κάτω κάτω δε θα μπορώ να κρύβομαι για μια ζωή."

Ο Tom συμφώνησε. "Χαίρομαι που έστω και αργά συμφωνείς πια μαζί μου. Την άκρη θα τη βρούμε, φίλε. Αν θες στ' αλήθεια να μαζέψεις λεφτά για το δικό σου σπίτι, τότε θα ψάξουμε μαζί για να βρεις μια καινούρια δουλειά. Πόσο δύσκολο να είναι δηλαδή; Δε θέλω να πιστεύω πως δε θα βρεις τίποτα. Ίσως καθυστερήσεις λίγο να μαζέψεις τα λεφτά που χρειάζεσαι, αλλά δε σημαίνει πως θα έχεις χάσει το χρόνο σου. Νέος είσαι ακόμα, έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου."

Γέλασα σε αυτό που είπε όμως κατά βάθος, συμφωνούσα. Είχα να χάσω πολλά υλικά αγαθά αν φανέρωνα στον πατέρα μου την αλήθεια, αλλά κανένα πνευματικό αγαθό. Θα ηρεμούσε η ψυχή μου, θα μπορούσα να ζήσω ελεύθερος και το κυριότερο, θα έκανα μια νέα αρχή.

-

Εκείνη

"Άρα θα του πει την αλήθεια;"

"Αυτό άφησε να εννοηθεί. Μιλήσαμε μέσω τηλεφώνου, άρα δε μπορώ να είμαι απόλυτα σίγουρη. Πάντως μέχρι το βράδυ λογικά θα γνωρίζω," απάντησα στη Mandy. Της αποκάλυψα όλα όσα είχαν συμβεί με τον μπαμπά του αλλά και το όλο μυστήριο που κρυβόταν πίσω από τον Alex, καθώς και την απόφασή του να μιλήσει σε εκείνον. Τώρα λογικά πρέπει να βρισκόταν στο σπίτι του Tom και να ενημέρωνε και τον ίδιο.

Η Mandy έγνεψε, ξαπλώνοντας πίσω στον καναπέ. "Και πώς νιώθεις γι' αυτό;"

"Όμορφα," παραδέχτηκα χωρίς να διστάσω. "Μπορεί να είναι δύσκολο για εκείνον και μέχρι ένα σημείο το κατανοώ, όμως θα λυτρωθεί από αυτήν την κατάσταση. Έπειτα, επιτέλους γνωρίζω και γω την αλήθεια. Το εννοούσα όταν έλεγα πως ίσως και να μη συνέχιζα μαζί του αν δεν ήξερα τι έκρυβε. Δε μου αρέσουν τα μυστήρια, εσύ το ξέρεις καλύτερα."

"Ξέρω," είπε απλά.

"Εξάλλου, θα είμαι δίπλα του σε ότι με χρειαστεί, αυτό του το είπα πολλές φορές," συμπλήρωσα. "Το εννοώ. Έχω αρχίσει να δένομαι μαζί του και φαντάσου ότι το έκανα κατά τη διάρκεια δύσκολων συνθηκών. Σκέψου να ήμασταν ένα ξέγνοιαστο ζευγάρι. Εκείνος να είχε τη δουλειά του και γω να τελείωνα χωρίς καμία δυσκολία το πανεπιστήμιο. Όλα θα ήταν τόσο διαφορετικά..."

Έκανα μια παύση κατά την οποία δε μίλησε καμία μας. Η Mandy μπορεί ορισμένες φορές να γινόταν πιεστική, όμως όταν έπρεπε να σταματήσει και να με αφήσει να πάρω το τιμόνι της συζήτησης στα χέρια μου, το έκανε με μεγάλη επιτυχία. Και ήμουν ευγνώμων γι' αυτό.

"Θα πάνε όλα καλά, Ellie," ήταν το μόνο που είπε μετά από αρκετά δευτερόλεπτα σιωπής. "Αν πραγματικά το θέλετε και αφού έχετε ο ένας τον άλλον, ο Alex θα βρει το δρόμο του και συ θα μπορείς να σταθείς με ευκολία στο πλευρό του, θα το δεις. Θα είστε καλά."

Και αυτό ήθελα να νιώσω. Ότι θα ήμασταν όντως καλά.