Hikayeci

Birikimler

Neredesin diye soranlar oluyor bazen, nasılsın diyorlar. Hepsine de aynı cevabı veriyorum.

Her şey kopar. Çürümüş ayakkabı bağcıkları, kalın ipler, kaliteli çelik halatlar, büyük paslı zincirler, bazı insan uzuvları... Bazen de insanlar kopar hayattan. Bir doğa kanununu test etmek ya da büyük bir evrimsel gerçeği idrak etmek gibi bir şey bu, tüm bunları bilirken bildiğin şeylerle kendi yaşamında karşılaşman. Nasıl bir şey olduğunu sorma sevgili okur, anlamak zaten çok zor bir olguyken anlatmaya çalışmak imkânsıza yakın.

Hani bir şey vardır içinde bir yerlerde; orada olduğunu bilirsin, istediğin zaman el yordamıyla bile ulaşırsın. En sıkıntılı zamanlarında sarılırsın ona, rahatlarsın. Sanırım o şeyi kaybettim ben, belki de yıllar önce. Ama yokluğunu daha yeni yeni anlıyorum ve belki de bu yüzden acımın tazeliği.

Kendimi terk edilmiş hissediyorum. Amaçlarım tarafından, hayallerim tarafından, arkadaşlarım tarafından ama en çok kendim tarafından. Derler ya, insana en büyük kötülüğü kendisi yaparmış diye, aynı bu şekilde farkında olmadan kazıklamışım kendimi. Düpedüz kandırmışım. Ve şimdi, o sihirli iksiri içip süper kahraman olamayacağımı anladığımda, uzun, acı dolu fakat anlamsız bir iyileşme sürecine girdim. Kozaya sarınmış bir tırtıl gibiyim, boş bir pet şişenin içinde kapalı kalmış çeçe sineğiyim. Dünyaya dair hiçbir amacım, hiçbir hayalim, hiçbir hırsım kalmadı. Siktiri boktan kelime oyununda bile kazanma isteğim yok. Dümdüz yaşayıp gidiyorum işte. Düzenbaz zihnimin bana sağladığı asgari şartlar içerisinde sonsuz bir koşuşturma. Burada hayallere ve amaçlara yer yok, işe yara yeter.

Yani sevgili okur; iyiyim işte, bir sıkıntı yok ;)