memory #4

10 4 0
                                    


Nawala ang ngiti ko after kong marinig ang pinag-usapan nila dad and mom ko tungkol sa grades ko and they want me to send to US para 'dun ko na ipagpatuloy ang studies ko. Ayoko dun. I want here,  I want to live here with my mom and dad. Ayoko mawalay sa kanila. Ganito na ba talaga ang pagkamuhi nila na nagka-anak sila ng bobo at desidido na silang ipatapon ako sa states?

I know bobo ako sa academics, but can't they see na nag-excell naman ako sa larangan ng science? Isn't that enough for them to recognize me as their daughter?  Pero sorry ha?  Hindi naman nila ako pinanganak na perpekto. Tao rin naman ako na may kahinaan at flaws.

I wipe off my tears and poke my chest. Hindi na naman ako makahinga. I had enough. Ayoko na,  I want to get out of here. I want to escape from this reality,  reality that they don't want me anymore. I want to go away now. It feels like I'm going to suffocate because of the truth that I can't satisfy my parents' wants and the truth that I'm not enough for them.

Ang sakit lang kasi isipin na pagmamahal lang naman ang kailangan ko at hindi ang pera nila,  pero hindi parin nila mabigay-bigay. Ang simple lang yet parang ang hirap sa kanila,  na para bang matter life and death if they try to do it.

Alam ko naman na lahat na ginagawa nila ay para rin naman sa akin,  sa ikakabuti ko rin. Pero syempre iba pa rin yung walang kahati,  walang kahati ng oras at attention. Ang drama ko nuh? Hindi niyo pa kasi naranasan ang pamumuhay ng tulad ko.  Yung nakatira kayo sa iisang bahay pero parang hangin kalang na lalampasan dahil may hinahabol na oras. Yung sa iisa kayong bubong pero ni tanungin kung kumain na ba ako?  Kung kamusta ang school ko?  Kung may kailangan ba ako? Hindi nila magawa-gawa dahil busy sila at ang priority nila ay ang trabaho nila at hindi ako na nag -iisang anak lang naman nila.

Gusto ko na talaga umalis dito.  Hindi ko na kaya.  Parang kapag naalala ko yung kanina,  parang binibiyak pagkatao ko at sinampal ako sa katotohanan na hindi nila inintindi ang nararamdaman ko.  Ang sakit.

Nakita ko ang time machine sa gitna ng room ko.  I'm desperate now to escape this agony. Yeah, call me coward or anything you want to call me but you cannot understand me unless you're in my shoes.

I know this machine was my only solution so I didn't waste any second at pinuntahan ko na ito at pagkatapos kong pindutin ang dapat pindutin ay pumasok na ako sa loob ng time machine.

"I hope everything  will be alright this time. "I murmured. But unfortunately, God didn't grant my simple wish.

The machine shakes uncontrollably and the warning sirens filled my room and it was like shouting at my face about it's danger aheads. 

Oh God! My life sucks!

~

time machineWhere stories live. Discover now