Hate, love or just a little of both?

27

De volgende dag zit ik alleen aan de eettafel bij het raam. Het is hier nu elf uur, iedereen ligt nog te slapen en ik ben wakker. Ik werd na vier uurtjes slapen weer wakker, het was tenslotte nog maar vier uur in de middag in New York en hier was het acht uur in de ochtend. Ik heb beneden rustig ontbeten, heb het hotel een beetje verkend en buiten een koffie gehaald bij de Starbucks. En natuurlijk was ik zo aardig om snacks mee te nemen uit een klein winkeltje. Nu zit ik een film te kijken, Soof, is wel gezellig. Het is bovendien twee uur, dus zes uur in Nederland.

Ik zucht even en ga wat comfortabeler op de stoel zitten. Ik verveel me eigenlijk nog best wel, maar ik kan niet zomaar weg gaan en niks van me laten horen. Verveeld kijk ik naar buiten, naar de mensen die op straat lopen. Altijd fascinerend.

Opeens hoor ik mensen praten en wat gestompel in de gang. Ik kijk ernaar en zie één voor één mensen de woonkamer binnen druppelen. Verbaasd kijk ik naar de mensen die netjes op de bank gaan zitten. Als laatste komen José en Watse binnenlopen. Ook goedemiddag.

"Waar is Em?" gaapt Martijn en wrijft in zijn ogen.

"Hier," zeg ik. Alle hoofden van de mensen draaien naar mij toe en ik glimlach waarna ik even ongemakkelijk mijn hand omhoog doe.

"Sinds wanneer zit je daar?" vraagt Ava chagrijnig.

"Sinds half één," zeg ik en klap mijn laptop dicht.

"Hoelang ben jij dan wakker? Hoe kan jij niet moe zijn?" vraagt Robert Jan hees.

"Sinds acht uur. Ik moet wat. En het is nu twaalf uur in NYC, dus dat hou ik wel vol," glimlach ik en sta op, "dus geniet van jullie dag, geniet van jullie ontbijt, maak er wat nuttigs van."

Louis kijkt mij aan, "wat de fuck praat je nu allemaal? Gaaast, relax man." Hij kijkt geërgerd weg en gaat tegen zijn zus aanzitten.

"Ik heb gewoon ontbijt gehaald voor jullie, aangezien het ontbijt en lunch al voorbij is. Graag gedaan hoor," zeg ik lief en ga ook op de bank zitten.

"Wie ben jij en wat heb jij met mijn Emma gedaan?" grinnikt Martijn even.

Teleurstellend kijk ik ze aan, "ik wil ook alles alleen opeten."

"Hell no," zegt Menno en staat op. Na hem, gaan RJ, Watse, José en Martijn toch ook maar eten.

Ik gaap en kijk naar Ava die ook gaapt. We lachen even en Louis staat geïrriteerd op. Ava was niet mee omdat ze voor LA had gekozen, dus ik was lekker alleen in NYC.

"Ik heb zo'n hekel aan tijdzones," zucht ze.

"Effe niet zeuren, die van mij is nog erger. Ik kom praktisch gezien uit het heden en zit nu in de toekomst. Jullie ook wel, maar verder weg," zeg ik en zucht.

Ze kijkt me aan, "dat maakt helemaal niks uit, maar ik snap je. In Nederland begint het nu dag te worden en in NYC is het nacht" Ze knikt en gaat liggen op de bank.

"Niet in slaap vallen he, dat maakt het alleen maar erger," zeg ik en glimlach zachtjes.

"Jaja, komt goed," mompelt ze en knikt, "dan maar aan de koffie."

"Oh, jullie hebben zo geluk dat jullie zo in je eigen ritme zit. Ik wil minimaal tot negen uur wakker blijven," en rek me uit.

"Ben je gek ofso? Dit ga jij nooit redden. Jij echt niet met je slaapkop," kaatst ze gelijk en draait zich om op de bank, "als je letterlijk op bed ligt of op de bank, je slaapt gelijk."

Ik knik langzaam, "daar heb je gelijk in. Dus dat wordt niet liggen en aan de koffie. Ook geen thee, want dat maakt me moe."

"Willen jullie ook wat?" vraagt Martijn aan ons.

"Nee joh, is allemaal voor jullie," zeg ik, maar Ava staat op om iets te halen.

Martijn loopt naar mij toe en komt naast me zitten. Hij kijkt me aan en glimlacht voordat hij me een kus geeft. "Echt super dit."

Ik glimlach even en leg mijn hoofd op zijn schouder.

"Maar serieus, hoe lang ben je al wakker?" vraagt hij nog een keer.

Ik gaap even, "sinds acht. Ik haat dit leven," mopper ik en zucht.

"Naawh, je doet het wel als beste hier. Jij hebt hier al bijna een hele dag achter de rug en de rest is pas net wakker," grinnikt hij, "en ik ook."

Ik gaap weer en knik. Wat nou als ik toch even ga slapen, want eigenlijk wil ik wel slapen en ik heb geen idee wat ik de komende zes uur zou moeten doen. Netflixen is ook saai na een tijdje, niks doen al helemaal, tv kijken ook, denken ook. Ik kijk voor me uit en zie mensen binnenlopen, ook gezellig dit.

"Vandaag cancelen?" vraagt een man in zwarte kleding en een baard.

"Ja, ik doe maar. Iedereen is moe en er is geen energie nu. Voordat ze op gang komen is het avond en dan kunnen we niks meer," zegt José. Daar heeft ze helemaal een punt.

•

Vele kopjes koffie en zes uur verder, begin ik mezelf over te geven aan mijn slaap. Het is half tien en ik ben echt zo moe, iedereen springt hier op en neer van de energie en ik zit te knikkebollen op de bank. Het mag nu wel middag zijn in NYC, maar ik ben echt heel moe. Ergens heb ik wel energie om dingen te doen, maar ook totaal weer niet.

Ik wrijf in mijn ogen en ga onderuit gezakt zitten. Uiteindelijk heb ik samen met Ava toch nog een film en serie marathon gehouden, met Martijn een vaag kaart spelletje gespeeld en met Louis en Ava gewoon gepraat terwijl Martijn naast ons muziek aan het maken was. De rest deed ook gewoon zijn ding: gamen, niksen en nu zijn het energie stuiterballen.

"Hoe was je vlucht eigenlijk?" vraag Ava.

"Verschrikkelijk, krijsende baby's en mensen die fcking hard snurken. Absoluut geweldig," mompel ik en ga op mijn zij liggen met mijn hoofd op Martijn zijn schoot. "Ook turbulentie en vertraging. Allemaal kut."

Martijn legt zijn hand in mijn haar en kriebelt in mijn haar. Ik sluit mijn ogen langzaam en probeer naar het verhaal van Ava te luisteren. Lukt dat? Nee. Ik zucht zachtjes en val langzaam in slaap.