Hate, love or just a little of both?

4

"Dus.. wassup," zegt Noah als ik zijn kamer inloop.

"Gaan we Greenhouse Academy kijken?" vraag ik en glimlach.

Hij schuift op op zijn bed en klopt naast zich, "kom."

"Aflevering zes he? Als je niet verder hebt gekeken," grinnik ik en ga naast hem zitten.

"Nee, ik zou niet durven! We hebben het beloofd he?" Hij liegt, hij glimlacht er 'overtuigend' bij, dus hij heeft hem al gezien.

"Je liegt, eh. En ik heb ook aflevering zes gekeken," lach ik en kijk hem aan.

"Jij stiekemerd, waar zit jij nu?" vraagt hij en lacht.

"Ik kon niet wachten, want het duurde zo lang voordat ik weer een aflevering kon kijken met jou. En ik was zo nieuwschierig, sorry," ratel ik door, "maar de laatste aflevering," zeg ik zacht.

Hij lacht, "het is goed, het is goed. Ik heb ook niet stil gezeten met kijken hoor. En ja, we hebben het allebei gewoon druk op andere momenten," zegt hij, "maar je hebt geluk, ik ben daar ook. Dus laten we eten halen en daarna de finale kijken."

"We zijn allebei slecht bezig," grinnik en en ga op zijn bed liggen, "kan jij iets halen? Ik ben te lui," zeg ik en kijk hem smekend aan.

"Okay dan, omdat je het zo uber lief vraagt," zucht hij sarcastisch en staat op, "het gebruikelijke?"

Ik knik en glimlach blij, 'het gebruikelijke', dat is: popcorn, chips, M&M's en het nog een beetje gezond te houden worteltjes en tomaatjes. Ja, we moeten toch even gezond doen.

Ik maak het mezelf comfortabel door een goede zit plek met kussens te creëren. Rug tegen de muur, beentjes over elkaar en chill modus aan.

"Em!" hoor ik van beneden.

Ik zucht en sluit geërgerd mijn ogen, "ja!" roep ik terug.

"Start netflix alvast op!" hoor ik weer.

Ik rol mijn ogen, "doe ik," mompel ik voordat ik de afstandsbediening pak van zijn nachtkastje.

Noah is één van de grootste geld uitgevers in dit huis, alles is nieuw in zijn kamer. Al gaat hij na dit schooljaar verhuizen, alleen. Hij heeft een plasma tv aan de muur hangen met Apple tv, hij heeft de nieuwste computer apparatuur en noem maar op.

Ik zet de tv aan en ga weer op dezelfde plek zitten, maar het comfortabele is ervan af. Altijd als je je iets verschuift, dan zit je gelijk minder lekker dan eerst.

Ik staar naar de deur en de tijd gaat snel voorbij, want Noah staat opeens in de deuropening.

"Oh, hoi," zeg ik en kijk hem aan.

Hij grinnikt en schudt zijn hoofd, "ik sta er letterlijk al twee minuten. Je staarde echt lang en het zag er eng uit," en loopt met een dienblad met alle spullen naar het bed.

"Oh, nou, bedankt," zeg ik sarcastisch.

•

Na de vreetpartij is de serie jammer genoeg afgelopen.

"Maar even, je was toch net naar de bios geweest en je zou toch met Liam ergens eten, of had ik het nou verkeerd?" vraagt Noah.

"Nee, je hebt het niet verkeerd."

Hij kijkt me vragend aan, "waarom zit je hier dan?"

"We waren dus bij de bios, Martijn en zijn vrienden ook, en-"

"Ho wat? Heb jij serieus samen met hem in één zaal gezeten? Is alles nog heel daar?" onderbreekt hij me gelijk.

Ik grinnik, "ja tuurlijk, hij zat achter me, dus het was nog te houden," zeg ik trots en knik.

Hij begint te lachen, "wat? Goed bezig."

"Ze werden nog half boos, geen idee wie popcorn over me heen gooide. Het ging per ongelijk, maar alsnog. Ze waren nog zo laf om te doen alsof ze geen geld hadden en alsof ze nieuwe popcorn wilden. Maar kom op, ze hebben geld genoeg en wat is popcorn nou?" vertel ik een beetje geïrriteerd en zucht.

"Hoe wist je dan dat het niet expres hadden gedaan?"

Ik stop wat popcorn in mijn mond en kijk voor me uit, "ik ken, nou kende, Martijn en ik zag dat hij dit niet expres deed. Iets in zijn ogen zeiden 'sorry, echt sorry, dit ging niet expres', je weet toch die look? Dat had hij dus. Maar ja, geen idee hoe zijn vrienden zijn."

"Hoe reageerde je erop?" vraagt hij door.

"Ik negeerde ze en daarna kwam het verhaal dat ze zich niet moesten aanstellen. En wat is popcorn nou?" en haal mijn hand door mijn haar.

"Hoe reageerde Liam?"

"Die was al weg. En dat is de reden waarom ik weer thuis ben, hij moest naar zijn beste vriend omdat hij weer in de problemen zat of zoiets. Het vaag ergens vaag, maar geen idee," zeg ik en kijk hem aan.

"Wow, raar," zegt hij zacht.

Ik haal mijn schouders op, "dit gebeurt vaker."

"Maar als dit vaker gebeurt, is het dan niet heel raar? Want het lijkt net alsof hij je ontloopt.." zegt hij zacht.

Ik denk erover na en eigenlijk kan hij nog best wel geluk hebben. Vaak als ik langs kom bij hem, dan moet hij naar zijn ouders, of overwerken, of naar zijn vrienden. Maar als we dan wel samen zijn, dan hebben we het gewoon gezellig en leuk.

"Naja, hij zit misschien in een dip. Wie weet," zeg ik en glimlach even.

"Wat jij wil," glimlacht hij, "maar nog even over Martijn," veranderd hij van onderwerp.

Ik zucht overdreven, "waarom?

"Nou, als hij er is, dan is de sfeer altijd triest, niet gezellig. Vorige week tijdens het eten ook niet en toen die, o zo leuke prank met zijn tandpasta. Het is niet meer te harden."

"Ja wat?"

"Weet je wel niet hoe irritant dit is? Ik snap dat je een hekel aan hem hebt na wat er gebeurd is, en dat je hem niet kan vergeven. Maar eens moet het toch," vertelt hij.

"Denk je dat ik hem kan vergeven na wat hij heeft gedaan? En dat hij zo leuk binnen komt lopen alsof er niks aan de hand is? Waarom is hij überhaupt nog met jou bevriend? Om mij nog erger te irriteren, om mij nog meer pijn te doen? Ik mag hem niet en hij mag mij niet, nu staan we quite. Ik vind het helemaal prima," zeg ik boos.

"Hij mag je heus wel, maar jullie twee doen allebei gewoon zo moeilijk. Hij wilt bevriend met je zijn," zegt hij normaal.

"Hij? Bevriend? Met mij?" vraag ik sarcastisch en lach vals, "je maakt een grapje. Nee, dat wilt hij niet. Hij heeft me al laten vallen en deed net alsof ik niet bestond."

"Dat wilt hij wel! Hij heeft spijt, stel je niet aan! Je bent negentien, kom op," zegt hij en zucht lachend.

Ik sta op en kijk hem aan, "ik stel me aan? Weet je hoeveel pijn dit deed?" roep ik, "ik ben mijn vertrouwen kwijt in mensen door hem. Ik weet niet meer wie ik moet vertrouwen en wie wel," er ontstaan tranen in mijn ogen en ik adem diep in, "ik mag dan wel de grootste bitch tegen hem zijn, maar ik zal het hem nooit vergeven voor wat hij heeft gedaan. Alles draait ook echt om hem omdat hij toevallig een bekende, goede dj is! Even, waar slaat dit op!" Ik draai me van hem weg en loop boos zijn kamer uit. Zo snel mogelijk loop ik naar mijn kamer en ga naast mijn bed zitten.

Ik barst uit in tranen en trek mijn knieën naar mijn borst. Waarom kan het gewoon niet makkelijk, waarom kan ik hem niet vergeten? Waarom ben ik nog zo veel met hem bezig terwijl dat niet hoeft? Waarom kunnen we gewoon geen vrienden zijn?