15 verhalen over paarden

Naar school

Sinds de schoolbus de kinderen in de bergdorpen komt ophalen, staat Pompidoe, het zware trekpaard, zich te vervelen in zijn stal. 'Volgens mij krijgen we vandaag een pak sneeuw!' Zegt de buschauffeur. 'Ik heb nog nooit zulke dikke vlokken gezien,' antwoord de boer. 'Het zal lastig rijden zijn vanavond. Wees maar heel voorzichtig.' De mannen nemen afscheid en gaan weer aan het werk. De boer gaat naar Pompidoe in de stal. Hij geeft hem vers hooi en fluistert hem in het oor: 'Weet je nog, Pompidoe? Vroeger bracht jij alle kinderen naar school. En je had nooit pech. Het ging langzaam, maar zeker. Dat was de goede oude tijd.' Het blijft de hele dag sneeuwen. Als de school uit gaat, is de weg verdwenen onder een dik wit tapijt. De buschauffeur krabt zich wanhopig over het hoofd. 'Ik kan de kinderen nooit naar huis brengen met die sneeuw,' klaagt de arme man. Pompidoe luistert naar de mensen en krabt met z'n hoef over de grond. 'He, ik ben er toch nog? Ik ben nog steeds sterk genoeg om een kar te trekken,' hinnikt hij. Maar niemand luistert naar hem. Totdat Loekie, een meisje met een wit mutsje op, naar hem toe gaat. 'Als ik op z'n rug klim,' zegt ze, kan hij me vast naar huis brengen. Dat weet ik.' 'Je hebt helemaal gelijk!' roept de boer uit. Hij loopt naar het paard toe en zegt: 'Lieve oude Pompidoe, je gaat weer aan het werk. We hebben je nodig. Je bent de enige die ons naar de boerderijen en huizen boven in de bergen kan brengen.' Pompidoe zwelt van trots. 'Gelukkig dat Loekie me heeft begrepen,' zegt hij in zichzelf. 'Snel, haal die kar op en span me ervoor. Ik kan niet wachten om aan het werk te gaan.' Een paar minuten later zitten er wel tien lachende kinderen op de kar. De boer loopt voor de kar en houdt Pompidoe aan de teugel. En op de rug van het paard zit Loekie. Ze geeft het paard kusjes en klopjes om hem aan te moedigen. De buschauffeur maakt een foto van het vrolijke stel en neemt zich voor om altijd de hulp van Pompidoe in te roepen als sneeuw en ijs de wegen gevaarlijk maken. Einde Verhaal 8