15 verhalen over paarden

Najia, Zayd en de wrede sultan Okba

Najia is een bedoeienenkind uit de Sahara. Al haar broers zijn dol op kamelen, maar Najia heeft liever paarden. Ze houden vaak wedstrijdjes tegen elkaar en heel vaak laat Zayd, de volbloed van het meisje, de kamelen ver achter zich. De kleur van het paard lijkt zo op die van het zand, dat het vanuit de verte lijkt of Najia zweeft als ze op Zayd rijdt. Iedereen vond dat prachtig, want Najia was een heel mooi meisje. Te mooi! De faam van haar schoonheid verbreidde zich via de karavannen en kwam ook de oude, lelijke en wrede sultan Okba ter ore. Toen de stam van Najia zijn tenten opsloeg in de buurt van het paleis, kregen ze bezoek van Okba die het meisje voor zijn harem opeiste. Najia weigerde, maar Okba wilde met het mooiste meisje van het land trouwen en liet haar 's nachts ontvoeren door zijn soldaten. 'Najia is nu van de sultan. Ga weg en kom nooit meer terug. Anders gooit hij jullie in de gevangenis!' dreigden de soldaten. De arme nomaden braken huilend hun tenten af, terwijl de soldaten Najia meenamen naar het paleis. Het meisje kwijnde weg in de harem. Haar enige pleziertje was de wandeling die ze elke avond maakte langs de borstwering van het paleis. Dan zag ze de woestijn die haar herinnerde aan de dolle ritten op Zayd. Op een dag meende ze een lucht spiegeling te zien. niet ver van de paleismuren stond een paard naar haar te kijken. 'Zayd!' riep ze en het paard hinnikte terug, heel lang. De soldaten vonden het maar niets. Ze stuurden Najia naar binnen en schoten pijlen afop Zayd, die er in galop vandoor ging. Vijf dagen kwam hij terug en vijf dagen joegen de soldaten hem weg. Najia was elke keer doodsbang dat Zayd wat zou overkomen, maar de boogschutters misten steeds hun doel. Tot op een avond een van de soldaten een triomfkreet slaakte: 'Raak! Ik heb dat nare beest geraakt!' De arme Zayd wankelde en zakte neer onder aan de paleismuur, voor de ogen van zijn vriendin. Huilend boog Najia zich over de borstwering, terwijl de soldaten zo blij waren dat ze vergaten op haar te letten. Op dat moment sprong het paard overeind en hoorde Najia een stem die fluisterde 'Spring!' Zonder na te denken sprong ze van de meer en landde, meters lager, precies op de rug van Zayd. Voor de soldaten merkten wat er gebeurde, stoof het slimme dier in vliegende galop weg en redde zo zijn bazinnetje. Die avond hoorde de wrede Okba voor het eerst, meegevoerd door de passaatwind, de lach van het meisje gevolgd door gehinnik van Zayd die hem uitlachen. Einde Verhaal 6