We Will Find A Way Out Of This Ft. The Maze Runner

"Found..."

Newt

Het is 8 jaar geleden dat ik Sam voor het laatst levend zag. Ze is nog altijd bij me iedere dag, maar ik kan haar niet aanraken, ik kan niet genieten van haar warmte... Ze is er maar toch ook weer niet. Ro en Minho zijn samen gelukkig hebben 2 kinderen ook al hadden het er 3 moeten zijn. Alyssa, hun oudste dochter is nu bij Samantha, ze was pas 4 toen ze overleed.

"Newt? Denk je nog altijd alleen maar aan Samantha? Waarom probeer je niet iemand anders te vinden? Er zijn vast nog wel meiden die er voor je willen zijn en begrijpen dat een deel van je hart altijd aan Sam zal behoren".

"Ro, laat hem, we hielden allemaal van Samantha, wij zijn ook nog niet over haar heen, het duurde ons ook 5 jaar om het een plekje te geven. Voor jou zelfs langer, het was je beste vriendin, maar het lijkt wel alsof je haar totaal vergeten bent".

"Thomas jij weet ook dat Ro, Sam nooit zou kunnen vergeten".

Het is Minho die het voor zijn vrouw op neemt. Ro en Samantha waren altijd samen, beste vriendinnen, sommige in de Glade zeide ook wel dat ze elkaars andere helft waren. Minho en Ro zitten dicht tegen elkaar en terwijl Ro Annie op schoot heeft, hun 2 maanden oude dochter, is Sammie met wat houten speelgoed op de grond aan het spelen. Gally en ik hebben  samen wat verschillende dingen gemaakt, van een houten popje voor Sammy tot een autootje voor Rico, Aris' zoon.

"Mammie?"

Sammie kijkt op van haar popje en steekt haar armen uit naar Rosa.

"Wat is er, lieverd?"

Ze neemt Sammie naast zich op schoot en ik zie de lief hebbende blik in haar ogen, zo heeft Samantha ook naar mij gekeken... Samantha... Ze haatte het als ze zo werd genoemd, het maakte niet uit wie het zei, want iedere keer dat het gezegd werd eindigde ze weer in de Pit. Ik voel een lichte bries over mijn wangen strijken  en kijk opzij. Samantha's bruine haren dansen op de wind, ze lacht. Nee, ze straalt. Haar witte kleding verraad dat ze er niet echt meer is, ze komt wat dichterbij, nog altijd ben ik de enige die haar kan zien en horen. Nooit heb ik de andere het vertelt, ze zullen denken dat ik gek ben geworden van verdriet als ik het ze vertel, maar misschien is dat ook wel zo. Samantha was alles voor mij, ze is nog steeds alles voor mij. Ze staat bijna naast me terwijl iedereen nog aan het praten is. Er komt een koude gloed van Samantha af maar ondertussen ben ik eraan gewend geraakt. Een zachte tinteling gaat door mijn schouder als Sam haar hand neer legt.

"Jongens, ik heb heel even tijd voor mezelf nodig".

Ik sta op van de tafel waar ons groepje altijd zit en loop richting het strand, Samantha volgt me op de voet en ik probeer zoveel mogelijk afstand te creëren tussen mij en de groep. Samantha laat geen voetstappen achter terwijl ze loopt, naja ik denk dat je beter zou kunnen zeggen dat ze zweeft. Als je goed kijkt zou je kunnen zeggen dat ze het zand niet eens aan raakt.

"Newt? Word het niet tijd dat je verder gaat? Op een gegeven moment zal mijn hart toch stoppen met kloppen, ik wil dat je iemand zoekt nu ik nog bij je ben... want dan weet ik zeker dat wie het ook is die je kiest, ze goed voor je zal zorgen".

"Samantha, ik wil met niemand anders zijn dan met jou. Jij bent de enige die mij ooit volledig heeft begrepen".

"Je weet dat er maar 1 optie is om samen met mij te zijn, ik wil niet dat je je eigen leven op geeft alleen om met mij te kunnen zijn, daarvoor heb ik niet een kogel voor je opgevangen".

"Ik had je moeten geloven..."

"Dat had het leven zo veel makkelijker gemaakt".

De glimlach op haar gezicht vervaagt niet terwijl we verder lopen. De nacht is gevallen maar in plaats van duisternis loopt we naar een fel wit licht. Samantha's huid is begonnen met glinsteren en terwijl ik gestopt ben met lopen, loopt Sam rustig verder ze staat een paar meter van mij af wanneer ze zich omdraait en rustig blijft staan.

"Dit is waarschijnlijk de laatste kans die je krijgt om met me mee te gaan, maar het is jouw keuze, je hebt nog zo veel mensen hier".

Ze strekt haar hand uit en een oprechte glimlach ligt op haar lippen.

"Keuze is aan jou en aan jou alleen".

Heel even denk ik na maar eigenlijk staat mijn antwoord al vast. Ik pak haar hand en samen gaan we door de poort, naar de andere kant, waar we samen kunnen zijn.