Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2017
(Θα κανω flashback σιγα σιγα για να καταλάβετε τι έχει προηγηθει)
Ειναι τεταρτη πρωί, 2ρη ωρα και εχουμε γυμναστική...Εξω βρεχει και μια μουντή διαθεση εχει απλωθει στην ατμοσφαιρα...οι συμμαθητες μου τριγυρω στο γυμναστήριο μες την τρελη χαρα, αραγε που βρίσκουν τοση ορεξη; φυσικα οι ζωες τους ειναι τελειες!! Κανενας δεν μπηκε στη θεση μου ποτε....και εκείνο το συναισθημα το τοσο δυνατο...εκείνο που με εκανε να θελω να δωσω λιγη παραπανω "πλακα" στην αθλια ζωουλα μ...εκεινες οι σκεψεις..
Ειχα αρπαξει μια καρτελα ηρεμιστικά απο το φαρμακειο πριν φυγω απ το σπιτι...εκεινα τα λογια έπαιζαν σαν κασέτα στο μυαλο μου ξανα και ξανα...το καλο ηταν κακο και αντιστροφα δεν μπορουσα να ηρεμησω πια...μου ηρθε μια λυση...ουτε καν το σκέφτηκα αποζητουσα ησυχια και θα την εβρισκα με οποιονδηποτε τροπο...ενιωθα τον ψυχικο μου κοσμο τοσο διαλυμένο πονουσα τοσο πολυ...νοσταλγουσα τοσο πολυ να ζησω πραγματα που ειχαν ως δεδομενα αλλα παιδια και προσπαθουσα να βρω τι φταιει...
Δεν σκέφτηκα ουτε λεπτο...ζητησα απαλλαγη απο το μαθημα της γυμναστικής και ξεκινησα να πηγαινω προς το σχολειο (το γυμναστήριο μας εχει αποσταση 50 μετρα απο το σχολικο συγκροτημα) Σταματησα στο κυλικείο του σχολειου μου και αγορασα μια σοκολατα και ενα μπουκαλακι νερο...η κυρια Φώφη μου χαμογελασε καπως αμηχανα...
Τι να πει και αυτη ημουν ασπρη με μαυρους κυκλους, σερνόμουν κυριολεκτικα και τα μάτια μ ηταν πρησμένα και κοκκινα απο το κλαμα...Δεν καταλαβε τι είχα να κατα νου να κανω φυσικα και δεν καταλαβε...προσπαθουσα με τα ματια να ζητησω βοηθεια απο καποιον....αλλα κανενας δεν μπορεσε νά δει...ευχαρίστησα την κυρια Φώφη στο κυλικειο και κατευθυνθηκα προς το μονο μερος που είχα...βρηκα την ευκαιρια να ειμαι μονη μου....και κλείστηκα μεσα...εβαλα τα κλαματα τοσο δυνατα που παιζει να ακουστηκα ως εξω...
Ηταν η τελευταια φορά που εβλεπα τον εαυτο μου να ποναει και χάρηκα τοσο πολύ που μου ξεφυγε ενα άρρωστο και γεματο πονο χαμογελο...εβγαλα τα χαπακια απ τα δισκία τους και τα καταπια ολα μαζι...ηπια νερο και απλα καθησα σε μια γωνια κλαιγοντας....ξαφνικα άρχισα να τα βλεπω θωλα και ακουσα την πορτα να σπαει και να μπαίνει μια κοπελα με γαλανα μάτια μεσα
Μεχρι να καταλαβω τι ειχε συμβει και να προσπαθησω να απαντήσω αρχιζα να νυσταζω και να πεφτω σε ενα κενο...ενιωθα τα πρωτα χαστουκια στα μαγουλα μ αλλα δεν ποναγα...ακουγα τις πρωτες φωνες απο πανω μ αμυδρακαι χωρις να ειμαι σε θέση να καταλαβω ποιος τα ελεγε μοναχα ενα "Εσυ φταις γαμωτο, εσυ την κατεστρεψες κι αν πεθανει θα εισαι εσυ και τα κτηνοι οι δικοι της... Μπασταρδε....." και επειτα ενιωσα το σωμα μου να ειναι τοσο βαρυ που δεν μπορουσα να το μετακινησω...τα ματια μ τοσο βαριά που δεν μπορουσα να τα κουνησω...η καρδια μου τοσο αδυναμη για να παλεψει και ολα σταματησαν...
Γειαααα σας! Σιγα σιγα οι πρωτοι ηρωες θα κανουν την εμφανηση τους
Και ίσως σας τρελανα λιγο με την περιγραφη αλλα γκαιζ θελω να σας μεταδωσω καθε συναισθημα και καθε βιωμα που εχει ενα παιδι που το κακομεταχειριζονται
ωστόσο δεν θα ειναι μονο σαντ παρτς θα έχει και τ ευτραπελα αυτη η ιστορια για αυτο υπομονη!
Φιλακιαα!
