Οι Έξι Αδελφές {TYS17Winner}{TYS19Winner}{COVER MADE BY -TRUESOUL}

~Η Γνωριμία~

Η Φοίβη μετά βίας κράτησε την ουδέτερη έκφραση της. Τα λόγια της μεγάλης της αδερφής την είχαν εκπλήξει. Είχε θαυμάσει τον στόμφο στη φωνή της και το θάρρος στο βλέμμα της, αλλά και την τόσο ισχυρή της θέση. Μια δεκαεννίαχρονη κοπέλα, όσο υψηλής κοινωνικής θέσης κι αν ήταν, φάνταζε αδύνατο να κυβερνά πλοίο και πλήρωμα να υπακούει στις διαταγές της. Η μικρή αποφάσισε να μη χάσει ούτε μια λέξη από όσα θα ξεστόμιζε η αδερφή της. Στη φωνή της μύρισε έναν ιδανικό διδάκτορα για την ίδια.

Ο βασιλιάς Δάντης, φανερά εντυπωσιασμένος από την απάντηση της κόρης του, έστρεψε τα μάτια του στην Υβέτ, η οποία με απόλυτη ταπεινότητα είχε χαμηλώσει το βλέμμα, ως ένδειξη σεβασμού.

"Υβέτ, οφείλω να σε ευχαριστήσω ξέχωρα από τις υπόλοιπες κόρες που βρίσκεσαι σήμερα εδώ. Για να είμαι ειλικρινής δεν σε περίμενα, δεδομένης της ευαίσθητης κατάστασής σου."

Το αντικείμενο του λόγου του σήκωσε αργά το πρόσωπο από το άδειο πιάτο και με αφελή ντροπή τον αντίκρισε, μα η φωνή που ακούστηκε ήταν σταθερή και δυνατή, όσο και της Νυμέρια πριν λίγα λεπτά.

"Πατέρα μου, δεν είναι πρέπον να αγνοούμε τις προσκλήσεις. Έχοντας στο μυαλό μου αυτά τα λόγια, συζήτησα με τον θείο μου, τον δίκαιο Άρχοντα Ντάνιελ Γουέλερ του Σαντόρουμ, και αυτός παρήγγειλε στους μηχανικούς του μια μοναδική άμαξα, με τροχούς που απορροφούν τους κραδασμούς κι έφτασα εδώ χωρίς να διατρέξω κανέναν κίνδυνο στον δρόμο. Αυτό φυσικά οφείλεται και στους δύο άξιους φρουρούς που μου δώρισε ο θείος μου και που ορκίστηκαν να με προστατεύουν μέχρι το τέλος της ζωής τους. Για αυτό, λοιπόν, μην εκπλήσσεσαι που με βλέπεις εδώ. Στο κάτω κάτω, δεν υπήρχε περίπτωση να αγνοούσα την ευκαιρία να συναντήσω επιτέλους εσένα και τις αδερφές μου."

Η φωνή της δεν έκρυβε ίχνος ψεύδους. Ακόμα και ο πιο καχύποπτος θα πίστευε κάθε της λέξη. Η Βίνας από εκεί συμπέρανε ότι είχε προβάρει πολλές φορές το κομμάτι της και πως η παράσταση της ήταν αξιέπαινη. Τουλάχιστον έπεισε τον ευκολόπιστο πατέρα τους.

Κι όσο ο βασιλιάς Δάντης καμάρωνε την κόρη του και τις εύηχες αερολογίες της, η Βίνας είχε επικεντρώσει το βλέμμα στην φουσκωμένη κοιλιά της. Ήξερε καλά ότι αν γεννούσε αγόρι, θα κέρδιζε και τον θρόνο, αδιαμφισβήτητα. Και τότε ορκίστηκε να μην το επιτρέψει ποτέ. Ο θρόνος της ανήκε και καμία από εκείνες τις άγνωστες σκύλες δε θα της τον άρπαζε.