The Boss

Chapter 8

Sinabi na nya sa akin ang linya na ito dati pero hanggang ngayon ay naguguluhan pa din ako sa tunay na dahilan kung bakit nya iyon sinasabi sa akin. Pinahid nya ang kanyang luha gamit ang kanyang mga palad saka malamig na tumingin sa akin.

“Di ba sabi ko sayo, lumapit ka lang sa ibang tao kahit kanino basta huwag lang sa mga Vera Cruz. Lalo na kay Mayor Luisito. Oo, pumayag akong magtrabaho ka pero hindi ako kailanman pumayag na lapitan mo sila! Tapos ngayon sa anak pa ni Mayor ko malalaman na doon ka sa kanya nagtatrabaho at si Mayor Luisito pa ang nag-alok sayo na gawing sekretarya ng nya.” paliwanag nya at narinig ko na naman ang hikbi nya.

Hindi pa maproseso ng utak ko ang sinasabi nya. Pumunta dito si Luke? Tapos sinabi nya lahat kay Mama? Bago pa ako makapagsalita ay tumayo na si Mama at tumalikod sa akin.

“Pumunta sya dito kanina at ipinaalam ka kung pwede kang sumama sa kanya sa isang probinsya. Wala akong sinabi. Sino ba naman ako para magdesisyon sa anak ko na hindi naman nakikinig sa akin?” malamig na saad nya. Parang sinasaksak ang puso ko.

Sinundan ko sya na pumunta sa kusina. “Bakit ba, Ma? Bakit noon pa man ay ayaw mo na sa mga Vera Cruz? Bakit mo ko pinapalayo sa kanila? Di ba ang dami na nyang naitulong sa atin kaya hindi ko maintindihan kung saan galing yang galit mo sa kanila.” diretsahang tanong ko.

Noon pa man ay pinagbabawalan nya akong pumunta sa mansyon ng mga Vera Cruz kahit doon sya nagtatrabaho. Pasaway lang ako kaya palihim akong pumupunta doon at lagi kong iniinda ang mga palo nya tuwing nahuhuli ako pero hindi ako tumitigil. Doon ko nakilala si Luke, ang lalaking nagpapasaya sa akin noong bata pa ako.

Matagal na katahimikan ang bumalot sa amin at tanging mga hikbi lang namin ang naririnig ko. “Kailanman ay hindi mo iyon maiintindihan, Vanessa. Lahat ng tulong nila ay walang kwenta sa lahat ng ginawa nila sa pamilya natin.” puno ng galit na utas nito.

Mas lalo akong naguluhan. Sa tagal naming kilala ang mga Vera Cruz ay wala akong alam na ganito. Magtatanong na sana ulit ako ng nakita kong nahihirapan na huminga si Mama.

“Ma!” sigaw ko at nagmamadaling nilapitan sya para alalayan pero hinawi nya ang kamay ko.

“Umalis ka muna. Baka mas lalo akong atakihin dito kapag nakikita kita.” sabi nya pero hindi ako nagpapigil at inalalayan syang maupo muna pero patuloy nyang hinahawi ang kamay ko. Mas lalo tuloy akong napaiyak.

“Umalis ka muna!” sigaw nya at iyon na talaga ang naging cue ko para umalis muna sa bahay.

Naglakad ako sa madilim na kalye dito sa amin. Patuloy kong pinapahid ang mga luha ko na ayaw pa ding tumigil. Ngayon ko lang nga syang naabutan na gising dahil late na ako umuuwi tapos ganito pa. Minsan lang sya magalit sa akin kaya sobrang sakit sa akin ang nangyayari ngayon.

Hindi ko alam kung saan ako pupunta ng makita ko ang pamilyar na itim na sasakyan na paparating. Agad akong pumunta sa gitna ng kalsada at hinarang iyon. Mukhang nabigla ang nasa sasakyan at malakas na bumusina pero hindi ako umalis. Akala ko nga ay sasagasaan ako pero huminto ito bago pa itong mangyari.

Narinig ko agad ang mura ng taong nasa sasakyan habang bumababa mula roon. “Miss, gusto mo bang magpa-- Vanessa?” pasigaw pa syang nagtanong pero medyo huminahon ito ng makita ako.

Namuo ang galit at inis sa sistema ko nung makita ko sya. Sya ang dahilan kung bakit kami nag-away ni Mama. Sya ang dahilan kung bakit ako nasasaktan ngayon.

“What are you doing? May balak ka bang magpakamatay?” madiin nyang sabi sa akin pero hindi ko iyon pinansin at pinagpapalo sya sa dibdib. Hindi ko na ininda kung magkalapit man kami ngayon at amoy na amoy ko ang bango nya. Gusto kong iparamdam sa kanya ang sakit na nararamdaman ko ngayon. Kahit sa pisikal man lang.

“Gago ka talaga! Bakit ba ang hilig mong guluhin ang buhay ko?” sigaw ko sa kanya at hindi pa din tumitigil sa pagpalo sa kanya kahit pagod na ako. Napatigil lang ako ng hawakan nya ang dalawang kamay ko.

“Stop! Bakit ka ba ganyan? And why are you crying?” mahinahon na saad nito at mas lalo akong napahagulhol. Kaya ayokong umiiyak dahil nahihirapan akong tumigil at sobrang ingay ko pa.

“At nagtanong ka pa talaga? Ikaw itong may kasalanan dahil ikaw itong walang hiya na pumunta sa bahay namin at sinabi kay Mama na sa iyo ako nagtatrabaho. Ang kapal-kapal talaga ng mukha mo!” sigaw ko at hindi ko na inalala na boss ko sya at pwede nya akong tanggalin pagkatapos nito.

Bakas ang pagtataka sa mukha nya at sobrang lalim ng titig nya sa akin. Seryoso nya akong tinititigan at hawak nya pa din ang dalawang kamay ko. Nanghihina na ako at sya pa ang nakakakita ng mahinang estado ko. Napakagaling, Vanessa.

Habang nagtititigan kami dito ay parang may kakaiba sa puso ko. Pinikit ko ang mata ko saka kinagat ang labi ko para pigilan ang paghikbi. Pinapakalma ko ang sarili ko. Hindi ito kasalanan ni Luke dahil wala syang alam. Ako ang nagdesisyon dito at hindi ko dapat sisihin ang iba.

Tumango-tango ako na parang baliw dito ng mapagtanto ko iyon. Dumilat ako at nakita kong tumititig pa din sya sa akin. Nagtiim ang kanyang panga ng bumitaw ako sa pagkakahawak nya sa kamay ko.

“Sorry sa kadramahan ko. Sorry din sa pagharang ko sa sasakyan mo at sa paninisi sayo. Sige, alis na ko.” mahinang sabi ko saka tumalikod at hindi na hinintay ang sasabihin nya.

Pinahid ko ang mga bwisit kong luha na ayaw tumigil. Hindi ako iyakin kaya siguro naiipon ang mga luha ko kaya hindi iyon nauubos.

Hindi pa ako nakakalayo ng maramdaman kong may humila sa kamay ko at pagharap ko ay bumangga ako sa matigas na dibdib na pinapalo ko kanina. Amoy na amoy ko na din sya at parang hinehele ako ng amoy nya.

Naramdaman kong may kamay na humawak sa braso ko at ang isa naman ay hinahaplos ang likod ko. Nanigas ako sa kinatatayuan ko ng malaman ko kung ano ang ginagawa nya. Napahinto ang luha ko pero napapahikbi pa din ako na parang sinisinok.

“Shh, don’t cry. Hindi magandang view para sa isang lalaki ang umiiyak na babae.” bulong nya sa akin at nagdulot iyon ng kakaibang pagkabuhay sa sistema ko.

Umiiling-iling ako sa isip ko. Hindi dapat ganito. Sya dapat ang mahulog sa akin. Hindi ako.