"سلام عزیزم. خوش اومدی. بیا اینجا ، یکم پیش ما بشین."
ان گفت و به تخت اشاره کرد. سرم رو تکون دادم و جلوتر رفتم ، کنار داستین نشستم و صورتش رو بوسیدم.
"سلام لوییِ کوچولو!"
داستین با لحن کیوتی بهم سلام کرد. باعث شد لبخندم بزرگتر از قبل بشه.
"سلام پرنسِ من. حالت چطوره؟"
با ملایمت پرسیدم و وقتی مامان از روی تخت بلند شد تا موهای خودش رو شونه کنه داستین رو روی پاهام نشوندم.
"خوبم. میخوام برم با الکسا بازی کنم."
اون با هیجان گفت. دست زد و با خوشحالی خندید. حسودیم شد ، کاش هنوز هم بچه بودم و با همچین مسائلی خوشحال میشدم. بدون اینکه مشکلی توی زندگی داشته باشم.
"پس خوش به حال الکسا."
سعی کردم خودم رو ناراحت نشون بدم. لب هام رو به بیرون هُل دادم و چشم هام رو درشت کردم.
"ناراحت نشو. دفعه بعدی قول میدم با تو بازی کنم."
اون با شیرین ترین لحن ممکن کلمات رو به زبون آورد و من خیلی جلوی خودم رو گرفتم تا اون رو همینجا قورت ندم.
"قول میدی؟"
"قول میدم."
اون گفت و انگشتش رو بالا آورد تا به من قول بده. یه لبخند خوشگل روی صورتش بود. اون کاپ کیکِ کوچولویِ خوردنی!
"خوشگلِ بابا رو نگاه کن!"
یه صدای جدید اومد. وقتی برگشتم هری رو دیدم که تازه وارد اتاق شده بود. به طرف من و داستین میومد.
"بیا بغلم ببینمت عزیزم."
اون به داستین گفت و بغلش کرد. به موهاش دست کشید ، لپش رو کشید و وقتی داستین جیغ زد محکم اون رو بوسید.
"ددی...خیسم کردی!"
داستین اعتراض کرد و دستش رو روی پوست صورتش کشید. همونجایی که اثر اون بوسه هنوز هم مونده بود.
"این تقصیر من نیست. تقصیر توئه. تو نباید انقدر خوردنی باشی. دفعه بعدی بهت قول نمیدم زنده باشی. میخوام بخورمت. تنهایی. مطمئنم باید خیلی خوشمزه باشی!"
هری همونطور که صداش رو تغییر داده بود و سعی میکرد مثل آقا گرگه حرف بزنه ، اینا رو به داستین گفت اما باعث شد من دوباره حس بدی پیدا کنم. شاید یه چیزی مثل حسادت.
درسته که من و هری الان دوست پسر هستیم ولی این هنوز هم باعث نشده من به چیزی که بین اون و داستین هست ، حسادت نکنم. نمیدونم ، شاید به خاطر اینکه داستین هنوز هم چیزی در مورد من نمیدونه.
"من میرم دستشویی."
قبل از اینکه کار احمقانه ای انجام بدم و یا حرف نادرستی بزنم از جام بلند شدم و یه لبخند کوچیک به مامان زدم. از اتاقِ ان خارج شدم و به سمت دستشویی که طبقه پایین قرار داشت ، رفتم.
