Men's Club: My Husband's Obsessed With Me

Men's Club 6:

Mabilis siyang napataas ang dalawang kamay sa ere bilang pagsuko na susundin niya ito. Kahit hindi man lumingon si Halley ay alam niyang susunod siya rito. As if I have a good choice. She tsk-ed. Alam na alam niya ang ugali nito, kapag hindi niya sinunod ang anumang sasabihin nito at babalewala lang. Naku, magtago-tago ka na.

Kinilabutan tuloy si Nichole ng maisipan na iyon, hindi niya maiwasang maalala niya noong 16 pa siya. Gosh, hindi niya matanggap ni Nichole na pinarusahan siya ni Halley. Grabe nakakatakot ang babae na ito.

Ipinilig niya ang kaniyang ulo bago humarap sa pintuang nilabasan ni Halley na ngayo'y siya na lang ang natira sa bahagi ng bahay na iyon. Nagpakawala siya ng buntong hininga ulit bago tinungo ang banyo rito sa kuwarto.

NAKATINGIN LANG si Nichole sa mga foods product na nalakagay sa bawat lalagyan ng istanti nitong mall. Nasa food section kasi siya samantala si Halley naman, appliances section. Hindi niya alam kung bakit doon ang gusto ni Halley.

Well, sabagay choice na iyon, ipinagpatuloy na lang ni Nichole ang naudlot niyang pagtingin sa food products. Hindi malaman ang kaniyang gagawin. Kung kukuha ba siya o hindi. Napatingin siya sa basket na bitbit niya na walang kalaman laman ni kahit isa.

Napahaba tuloy ang nguso niya at napakamot na lang sa ulo kaya bahagyang gumulo ang bahagi ng kaniyang buhok. Ang labo talaga ng isa na iyon, hindi niya maintindihan ang ugali ni Haley. Pagkatapos kasi ng almusal nila, inaya siya nitong dumiretso sa mall, saglit lang ‘daw’ kuno. Saglit lang pero tumagal ng halos tatlong oras niya sa pagtayo at panini pact it I can sa mga istanti. Hindi niya alam kung bakit siya nakipagtitigan dito. Anong reason para makatitig sa mga ito. Eh, mga de lata lang naman iyan. Geez, ano ba iyang iniidip ni Nichole. Jeez.

Parang gusto niyang sumigaw ng sumigaw sa inis hanggang sa mapaos siya. Pero kapag naiisip niya iyon, may bahagi ng kaniyang puso na huwag niyang gagawin iyon. Una-una, nasa public siya, pangalawa, nasa mall siya. Talagang marating taong  makakita sa kaniya kapag nagkatson na ginawa niya iyon. May iskandalosa pa siya rito at ayaw na ayaw niyang mangyari at baka makarating pa ito sa ama niya. Remember, nagtatago siya sa mga ito. Kaya nga dapat mag-ingat siya ngayon. Nagpakawala siya ng hangin na nanatiling nakabusangot ang mukha niya na kumuha siya ng mga de lata na saktong pumuno sa basket niya.

Paalis na sana siya ng maramdaman niyang nagvibrate ang cellphone niya sa bulsa. Ibinaba niya ang basket dahil nabibigatan na siya sa kabigatan. Kinuha niya ito at nakita niyang pangalan ni halley ang nakalagay sa screen ng cellphone. Ina -accept agad niya ang tawag nito at inilapit sa tenga.

“Hello!” that is the only words she can say.

Narinig niyang bumuntong hininga ito. “I am sorry kung iniwan kita diyan!”

“Okay lang— What????” napasigaw siya sa sinabi nito.  She heard halley was tsked over the phone “What do you mean?! Huh, Halley! ” she snapped halley.

Nanatiling hawak niya parin ang phone ngunit rinig niya ang buntong hininga nito. “Sorry, okay! May emergency lang kasing nangyari. Kaya umalis na ako diyan ng hindi kita kasama. Sorry again!”

“Ano!? Umalis ka ng hindi ko nalalaman. Oh my gosh!  Tatlong oras ako rito na nakatayo at nakatingin sa mga istanti na baka sakaling dumating ang pinsan ko eh makita niya agad ako. Mahirap na at baka makasalisi, at baka magsisihan pa! ‘yon pala iniwan mo ako dito na nagiisa.” halos ay maghisterikal si Nichole habang kausap si halley sa kabilang linya. “Ang daya mo talaga” nagmamaktol niyang sambit sa pinsan na ikinatawa lang ng huli.

Bipolar.  She murmur but the words do not come into hearing sound. Someone holds back her tongue.

Napahaba tuloy ang nguso ni Nichole na patuloy parin itong tumatawa sa kabilang  linya ng telepono. Sa inis ni Nichole ay hindi niya sinasadyang patayin ito ng tawag.