THE GHOST BESIDE ME

Chapter 15:

Emheanna POV...

"How are you Mom?? I miss you so much, and ikaw rin Pat, kumusta ka??"

Di ko siya matignan, naka talikod parin ako sa kanila nina Teta, at Pat dahil naka harap ako sa Likod ng Kotse.

"Uh.. Kuya, o-okay namn.." Rinig kung sabi ni Pat, mukhang naiilang pa ito.

"Babe!" Boses ng babae. Rinig ko yung tunog ng Heels niya, pero di parin ako nakatingin sa kanila, wala akong lakas ng loob..

"Hey.. Babe!!" Mukhang dun ako binuhusan ng malamig na tubig, dahil sa narinig ko. Paul?? Bakit??

May nag babadyang luha na sa nga mata ko, Bwesit Bwesit.. Umalis kana diyan Emh.. Masasaktan ka lang. Wag ka ng umasa, di siya yung Dream Boy mo. Mabilis kung pinunasan yung mga luha ko at humarap sa kanila, pero kay Teta yung tingin ko.

"Uhmm... T-Teta, *sniifff . ah.. Okay na po lahat, uuwi na po ako." Ang sakit. Mukhang piniga yung puso ko. Paul, bakit??

"Di mo ba ako ipapakilala sa Mga Magulang mo??" Tanong ng babae, mas narindi ang tenga ko sa narinig ko.

Bastos tong babaeng to, ah!! Alam niyang kinakausap ko pa si Teta. "Teta, Pat. Sibat na ako, ingat and enjoy the NIGHT!" ang bigat sa pakiramdam. Nginitian lang ako ni Pat at niyakap, ganon din si Teta, si Paul namn ay medyo nag tataka pa kung sino ako.

Napasarap ata yung Abroad mo Bro, pati ako nakalimutan mo. Ang daya mo! Tumalikod na ako, at nag simula na mag una-unahan yung mga luha ko. Ang sakit!!

"Kuya, si Emh yun.. Nakalimutan mo na ba??" Oo Pat kinalimutan na niya ako. Ngumiti lang ako ng mapait, di ko alam kung naging tanga lang ako oh?? Tanga na talaga.

Sumakay na ako sa Kotse ko, at walang hirap na pinaharurot yung kotse. Wala akong paki alam, kung mabangga ako, basta ang alam ko lang, nasaktan ako.

Oo.. Hindi naging kami at sa panaginip ko lang siya nakikita, noon pa man, ay Crush ko na talaga yung Kuya ni Pat. Pero mukhang di na talaga to magbabago, siyang siya parin yung laman ng Puso ko.

Ilang months nalang at Graduate na ako, sa High school.. Kaso wala na.. Wala na, naaalala mo pa ba na minsan rin tayong mag sabi ng mga Sikrets at naaalala mo pa ba yung araw na umiiyak ka at ako lagi ang katabi mo, Naaalala mo pa ba yung araw na umiyak ako at naging kalungan ko yang balikat mo..

Ako naaalala ko pa, ginawa kung inspirasyon lahat.. Ikaw?? Naaalala mo pa ba? Pero alam ko na sagot eh..

"Urghhh!! Huhu, bakit?? Ang sakit.. Paul!!" Di ko mapigilan na hampasin yung manubela, at iyak ng iyak.. Crush nga lang kita pero parang naging tayo rin. Ganito na ba ako ka desperada??

"Stop the car.."

Di ko pinansin kung sino man ang nag salita. Patuloy parin ako sa pag mamaneho, mas pinabilisan ko pa yung takbo.

"I SAID.. STOP THE CAR, YOU IDIOT!"

Tinapakan ko agad yung Break. At mukhang napa subsub pa siya ng kaunti.

"Ano?? *sniff may magagawa ba yung pag pa stop mo ng Car sa nararamdamn ko ngayon? HA?!" Sinugawan ko siya, at yung mga luha ko ay patuloy paring ang pag bagsak..

"ANO?? SABIHIN MO?? Palibhasa, di mo alam ang naramdaman ko." Sarkastika kung sabi at padabog na pinunasan yung Luha ko.

"Bakit?? May magagawa ba yung pag papaharurot mo ng Kotse? Siguro nga meron.. Hospital ang bagsak mo!" Cold niyang sabi. Nakaramdam namn ako ng pag akyat ng dugo sa ulo ko.

"Bakit? Alam mo ba ang nararamdaman ko?? Ha?!" Galit kung sabi, nakita ko namn siyang humarap sa akin. At kumurap at huminga ng malalim.

"Kahit, di mo sabihi, alam ko. Kahit di mag pakamatay kapa, alam ko kung ano yung nararamdaman mo ngayon!" Sabi niya at tumingin sa mga mata ko.

"Pano mo nasabi yan??"tanong ko.

"Nasabi ko yun dahil, nakikita ko ngayon." He said, with smile.

Umiiyak ako ulit, dahil sa mga sinabi niya, oo tama siya. Di mo kailangang itago ang iyong nararamdaman kung halata namn sayong kilos at gawa.

"But one thing is for sure.....You need me. I'm here, pwede mong gawing sandalan ang balikat ko at ilabas ang mga hinanakit sa puso mo." He said, at hinila niya yung kamay ko at yinakap niya ako..

Huhuhu, ang sakit lang talagang isipin na sakabila ng pag titiis mo, ako rin ang kumain sa pag titiis ko.
Ang galing noh??

Humiwalay na ako sa pagka yakap ko sa kanya, at pupunasan kona sana yung mga luha ko ng, siya yung mag punas sa mga ito.

"I hate seeing People Crying, dahil labg nasaktan sila. Na experience ko na rin yun, kaya nga naging Ghost ako." Malungkot niyang sabi..

"Bak---"

"Juat call me Zach or Zacharia!" He said na may halong pag diin. Napatawa namn ako dahil napikon siya sa pag tawag ko sa kanya ng ganon.

"Hmm.. Zach, and I'm Emheanna, you can call me what ever you want. It's either Emh or Anna."

Then we laugh.. Yung tawang parang nag joke kayo, pero ito parang normal lang dahil wala namng nag Joke..

"Thank you Zach." I said and hug him. Alam kung nagulat siya sa ginawa ko, pero pag yayakapin ko siya i feel comfortable. Yung yakap na pro-protectahan ka, yung yakap na di mo ma explain, grabe.. Nakaka laglag ng pants. Chars.

"Let's go home. I'm tired!" He said at humiwalay namn ako. Mukhang pagud na nga siya. "Take a nap, Zach." I said. Kung kanina di maipinta yung mukha ko, pero ngayon maipipinta mo ng bunggang bungga, pasalamat ako kay Zach.

Dahil nandiyan siya.. Palaging binibigyan ng sakit sa ulo.

>>>>>>>>
To be Continue ~~~