AYŞE'M (Muhteşem Kadınlar 1)

1. Bölüm 2. Kısım

   Söz verdiğim gibi bölüm sizlerle canlar. İyi okumalar. Umarım beğenirsiniz. Yorum ve beğenilerinizi bekliyorum.

Ayşe gözlerini açtığında kendini elleri ve ayakları bağlı bir şekilde taş bir oyuğun içinde buldu. Yere alelade atılmış bir yatak ve yeni tutuşmaya başlayan bir ateş vardı sadece bulunduğu yerde.

Genç kızı korku sardı bir anda.Burada ne işi vardı. En son gözlerini kapatmış dinlenirken bir elin ağzını kapattığını hatırladı. Ve o elin sahibi aklına gelince gözleri olabildiğince açıldı ve var gücüyle bağırdı.

"Cemaaaal. Allah'ın cezası nerdesin çık karşıma. Cemaaaaal."

Tanımıştı Ayşe. O eller ağzını kapattığı vakit gözlerini açıp bakmıştı bir an çünkü. Cemal'di onu buraya getirip bu hale koyan.

Cemal karşı köylerinden birinde annesiyle yaşayan 26 yaşında genç bir delikanlıydı. Ayşe'nin çocukluğundan beri genç kızı sever, isterdi hatta geçen sene kızın yaşını dahi önemsemeden annesiyle istemeye gitmişti. Ama ne ailesi ne de Ayşe bu duruma hiç olumlu bakmamışlardı zira genç adam kızda tam 10 yaş büyüktü. Tabii o işin bahanesiydi. Ayşe'nin nedeni canı, ciğeri Mustafa iken , ailesi Cemal bela bir tip olduğu için vermemişlerdi kızlarını. Eee bir yerde haklılardı tabii. Gül gibi kzılarını külhanbeyi kılıklı bir adama verecek değillerdi ya.

Ama onlar vermedi diye Cemal sevdasından da, Ayşe'sinden de vazgeçmedi. Aylarca kafasında planlayıp uygun bir anı bekledi, artık Ayşe'siz olmak istemiyordu genç adam. Zaten biraz daha vakit kaybetseydi o Mustafa denen adam belki de istemeye gelecekti sevdiğini.

"Burdayım Ayşe'm. Burdayım."

"Allah'ın cazası benim ne işim var burada. Nereye getirdin beni.Hemen geri götür."

"Hayır güzelim. Güzel gözlüm seni geri götüremem.

"Allah cezanı versin Cemal. İstemiyorum seni anlasana. Bırak gideyim ne olur."

"Olmaz Ayşe'm olmaz. Sen sevme beni ben ikimizin yerine de severim. İstersen nefret et,ben yine beklerim. Ama bana, beni bırak deme. Ben sensiz ölürüm. Ayşe nefes alamam. Yıllarca bekledim daha senden ayrı dayanamam."

"Benden sana yar olmaz anlasana. Seni sevmeyen birini koynuna alacak kadar gurursuz musun sen? İstediğin kadar yanında tut beni. Elin elime değmeyecek. Beni ailemden ayırdın ya, hani beni istiyordun. Eğer beni geri götürmezsen, yanında olduğum her dakikayı sana zehir ederim. Pişman olursun. Yaşarken öldürürüm seni."

Cemal biliyordu. Haklıydı Ayşe'si, ama seviyordu işte. Hem o kadar ki reşit olmadan kaçırmıştı sevdiğini. Şimdi de tek düşüncesi vardı sevdiği yanında olsun ızdıraplar çekmeye razıydı genç adam.

"Öldür Ayşe'm öldür. Yanımda kal yeter ki ben, sen benimle kaldıktan sonra ölüme dahi razıyım."

Cemal'in sözlerinden sonra iki taraftanda bir zaman ses çıkmadı. Ayşe farkındaydı ne dese Cemal vazgeçmedi. Bunu yıllarca geri adım atmamasından anlamalıydı zaten. Ama bu durum farklıydı. Annesi, babası, ablası kim bilir ne haldeydi. Daha sabah ne kadar söylense de ablasının evleneceği için mutluluktan havalara uçarken şimdi elleri, ayakları bağlı bir şekilde taş bir oyuğun için de kuruyordu.

"Ağlama Ayşe'm ne olur ağlama."

Ayşe ağladığını duyduğu kelimelerle fark etti. O kadar kendinde değildi ki genç kız gözlerinden akan yaşları bile fark etmemişti.

"Sanane sanki umrunda benim göz yaşlarım. Her damlası senin suçun değil mi? Bilmiyordun sanki ağlayacağımı. Sana güle oynaya mı gelicem sandın Bilmiyor musun başkasını sevdiğimi. Bilmiy-"