Meester van mijn lot

De eerste repetitie

Het is alweer maandag en morgen beginnen de repetities van Hamlet. Als ze in de pauze weer met Peter afspreekt vertelt ze hem alles over afgelopen vrijdag, en hij brengt het onderwerp naar boven waar ze al bang voor was.
"Ik wil je oom en tante ontmoeten."
"Peter..."
"Nee, ik heb geen zin meer in stiekem gedoe."
Zenuwen borrelen bij haar op als ze er alleen al aan denkt. Ze is bang voor de reactie van haar oom en tante, het zou goed kunnen dat ze iemand voor haar willen die van 'hogere rang' is.
"Je weet niet hoe ze zijn, ze zijn nogal..."
"Wat?"
"Ze zijn super lief hoor, maar ze zijn nogal formeel. En ze hebben al snel hun oordeel klaar als je je ook maar een beetje anders gedraagt."
IJsberend steekt Peter een sigaar op. "Wil je ook?"
Ze schudt haar hoofd. "Dit bedoel ik. Als ze achter dit soort dingen komen ben ik zwaar de klos."
"Ik zal me gedragen, ik beloof het." Hij stopt met ijsberen. "Het moet ooit een keer gebeuren."
"Dan zal ik maar wat moeten regelen," zegt ze met een diepe zucht. Dat gaat nog wat worden.

8 februari, 1925

Ik ben als de dood dat mijn oom Peter niet gaat accepteren en me nog beter in de gaten gaat houden. Ze weten heus wel dat ik niet zomaar met iemand afbreek omdat dat van hen zo nodig moet. Ik heb vanmiddag geprobeerd er een gesprek met oom Eric over aan te gaan maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ze maken nog al een groot ding van zulke onderwerpen.
Ik ga er nu niet te veel aan denken en me concentreren op morgen. Een nieuw hoofdstuk in mijn leven gaat beginnen, en ik kan niet wachten.

Dinsdag na school is het zo ver. Als ze het schoolplein af loopt neemt ze de tram richting The Great White Way, het theatergedeelte van Broadway, dat tegenover Times Square ligt. Ze loopt één van de kleinere gebouwtjes in waar vooral de eerste paar repetities plaatsvinden van musicals, voordat ze in het echte theater gaan oefenen.
Zenuwachtig wandelt ze door de rijk versierde gangen van de repetitiestudio. Het is dan wel wat kleiner vergeleken met de gebouwen die er naast staan, maar het is nog steeds enorm.
Ze loopt twee trappen op. Waar moest ze ook alweer zijn? Met moeite denkt ze terug aan wat haar oom zei: 244 Rehearsal Studios NY, tweede verdieping, zaal 37... Of was het toch 36? Ze besluit het er maar op te wagen en ze opent de deur van zaal 37.
Er is een hevige zoenscène aan de gang tussen een acteur en een actrice. Volgens mij is dit het niet.
Beschaamd sluit ze de deur en ze loopt naar de zaal ernaast. Was dat nou Helen Hayes die ze daar zag?

"Hallo, kom er snel bij," zegt een vrouw verwelkomend als ze zaal 36 binnen stapt. Er zit een aantal personen in een kring, en Nicole gaat erbij zitten.
De vrouw stelt zich voor, haar naam is Nancy Denholm. Ze overhandigt hen één voor één het script. "De mensen die hier zitten spelen allemaal geen hoofdrol, maar jullie zijn achtergrondzangeressen/-danseressen, figuranten en sommigen van jullie hebben een stukje tekst. We gaan elke dinsdag, donderdag en zaterdagmiddag met elkaar oefenen. In de loop van de tijd zullen we ook steeds meer samen met de hoofdrolspelers gaan oefenen, en zullen jullie een beetje opgesplitst worden en de roosters een beetje veranderd worden. Uiteindelijk gaan we natuurlijk in de grote zaal oefenen van Palace Theatre. We gaan er een topmusical van maken samen, zijn jullie er klaar voor?"
Iedereen knikt en we beginnen met oefenen. We nemen de liedjes door, beginnen met de basis van een paar dansen en Nancy verdeelt een paar zinnen tekst over ons. Ik krijg de taak om het gif aan de koning te overhandigen en iets te roepen op de begrafenis van Ophelia. Het is ten minste wat.

Die avond aan het eten probeer ik het gespreksonderwerp bij Peter te leggen.
"Dus, er is iets wat ik met jullie moet bespreken," begin ik.
"Vertel," smakt oom Eric. "Het eten smaakt heerlijk, Giselle."
Ik zucht. Dit is echt moeilijk. "Ik heb een vriend en die wil ik graag aan jullie voorstellen."
Ze kijken allebei op. Het is een tijdje stil.
"O?" zegt oom Eric dan.
"Dat kan," zegt tante Giselle slikkend.
"Kan hij hier een keer blijven eten zodat jullie elkaar een beetje leren kennen?"
Haar tante legt haar hand op de hare en glimlacht lief.
"Natuurlijk kind. We zijn blij voor je."

9 februari, 1925

Mijn oom en tante willen niets liever dan dat ik gelukkig ben.
Ze zijn alleen ontzettend beschermend over me. Nadat mijn oom zijn broer verloor voelen ze een sterke verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat mij en mijn broertjes niets overkomt, en dat nemen ze serieus.
Ik denk ook dat ze mij zien als hun laatste herinnering aan papa. En ik verwijt ze niets. Ze vinden het moeilijk om me los te laten. Dat is ook waarom ik zo trots op ze ben, aanstaande vrijdag hebben ze Peter uitgenodigd om te komen blijven eten.

Nu maar hopen dat het goed komt.