Meester van mijn lot

1925

New York, 5 februari, 1925

"O, wat zijn wij heden blij, Nicole is jarig, Nicole is jarig. O, wat zijn wij heden blij, Nicole is jarig en dat vieren wij!" Vrolijk komt de familie binnen stormen. Nicole steekt haar hoofd boven de warme dekens uit. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht. Tante Giselle draagt een monchoutaart bij zich en Oliver en Elias springen bij haar op bed. Oom Eric geeft hen een waarschuwende blik die zegt 'feliciteer jullie zus eens!' en gedwongen geven de jongetjes haar een kus op de wang. "Feliteed Nicole," zegt de jongste verlegen. Nicole geeft hem een dikke knuffel.
Tante Giselle snijdt de taart in stukken en geeft iedereen een punt op een schoteltje. Het is heerlijk.
"Bedankt jongens," zegt Nicole.
"Ga je maar gauw omkleden," zegt oom Eric. "Kom je zo naar beneden?" Met gestommel loopt het stel de trap af en ze zijn weg.
Nicole stapt uit bed, rekt zich nog eens lekker uit en loopt naar haar bureau, waar ze al een mooi paar kleding heeft neergelegd voor vandaag. Een luchtig, roze jurkje met patroontjes erop, een bijhorende roze haarband, een enig paar hakken en met glinsters bedekte oorbellen en armband. Ze gaat voor haar spiegel staan en smeert diep rode lippenstift op haar lippen. Ze steekt haar zwarte haar mooi op en tevreden kijkt ze naar zichzelf. Dit gaat een goed jaar worden. Niet meer aan het verleden denken. Het wordt een nieuwe start.

"Daar hebben we onze jarige prinses!" roept haar oom als ze de eetkamer binnen loopt. "Kom, meisje, ga snel zitten. Dit is het leukste gedeelte van je verjaardag."
Terwijl ze een bak havermout voor haar neerzet reikt tante Giselle haar een pakje toe. Nieuwsgierig maakt Nicole het open. Er zit een boekje in die precies dezelfde kleur heeft als haar lippenstift. "Een dagboek." Dankbaar kijkt ze haar tante aan. "Wauw, bedankt."
"Opschrijven hoe je je voelt helpt je om je hoofd leeg te maken, lieverd. Ik hoop dat dit een topjaar voor je wordt. Je verdient al die narigheid die je hebt meegemaakt niet." Ze aait haar over haar hoofd. "Net zomin als deze twee ondeugende mannetjes hier," en ze pakt Oliver en Elias bij hun middel. "Geven jullie nu jullie cadeautje?"
"Jaaa!" schreeuwen ze blij, en Nicole krijgt een verfrommeld pakje in haar handen gedrukt. Als ze het openmaakt zit er een nieuwe haarband in. Een prachtige, uitblinkende, zilveren haarband.
"Zelf uitgezocht," zeggen ze trots.
"Hij is perfect. Dankjewel, schatjes."
Haar oom komt bij haar staan en geeft haar het laatste cadeautje. Ze maakt het open en er komt een geel-gouden kettinkje tevoorschijn. "Oom, dat is toch geen echt goud?" Hij knikt. "Oh oom, wat lief!" Ze hangt het om haar nek. "Dit is precies wat er nog miste."
Ze staat op en geeft hen alle vier een knuffel. "Ik heb geen reden meer om verdrietig te zijn," zegt ze. "Jullie zijn alles wat ik nodig heb."

Op school wordt ze verwelkomd met een berg felicitaties. Haar vriendinnen hebben nog een taart voor haar meegenomen naar school en in de klas zingen ze voor haar, waar ze rood door wordt van schaamte.

In de pauze loopt ze naar het steegje achter de school, waar Peter Thomas haar staat op te wachten.
"Hé Lewis," grijnst hij en hij pakt haar bij haar middel. Een gevoel van warmte overspoelt haar. Ze geeft hem een kus op zijn mond.
"Hé Thomas, heb je niet wat te zeggen?"
"Waar heb je het over? Ik zou niet weten wat ik zou moeten zeggen, behalve..." Afwachtend staart Nicole in zijn diep groene ogen. "Dat je nog wat taart op je wang hebt zitten. Maar hé, ik moet ervandoor!"
Nicole stompt hem in zijn maag. "Lomperik," zegt ze terwijl ze over haar wang wrijft.
"Oh ja, bijna vergeten, ik heb nog wat voor je." Hij draait zich naar haar om en haalt een fles wodka uit zijn tas.
"Peter!"
"Gefeliciteerd, schatje." Hij geeft haar nog een kus. "Ik sta vanavond om negen uur in je poort."
"Maar mijn familiefeestje..."
"Wat is er leuk aan een feest zonder mij?"
"Je moet eerst mijn oom en tante ontmoeten voordat ik je zomaar bij me thuis breng."
Hij brengt zijn hoofd dichter bij de hare. "Daarom spreken we ook af in de poort."
"Ik hou van je."
"Ik hou ook van jou."
Ze lopen het steegje uit en lopen allebei een andere richting op, zij richting haar theateropleiding, hij richting huis.