Overal staan tentjes en kraampjes, het is veel groter dan in mijn herinneringen! Dit is geen kamp meer, het is een dorp! Overal lopen centaurs die vol respect naar het centaurleger dat net binnen komt wandelen kijken, maar ik merk het niet. Ik kijk mijn ogen uit. We lopen op een weg die van zand is, maar al het zand is door de hoeven stevig aangestampt waardoor er niks omhoogstuift. Ik wed dat als het regent het ook niet in modder veranderd. Het is duidelijk de hoofdweg. Langs de weg staan kraampjes, veel kraampjes. Groenten en fruit, kleding, er is werkelijk alles te koop! Er staan drie rijen met kraampjes en dan veranderen de kraampjes in tenten. Het zijn tipi's, de woningen van de cetaurs. En na meer dan tien rijen begint er een akker, of staan er schapen te grazen. Grappig dat het in tien jaar zo erg kan veranderen! "Njishi, we moeten verder, kom je?" Taku port me in mijn zij en ik maak een rare bokkesprong. "Wat deed jij nou?" Vraagt hij lachend en hij doet het nog een keer. Dit keer sla ik zijn hand weg. "Hou op!" Lach ik met hem mee "Ik kan niet tegen kietelen!" Als hij me nog een keer wilt prikken pak ik zijn arm vast. Wauw, wat een spieren! "Het is hier zo veranderd! Zo levendig en gezellig, veel meer centaurs!" Dan rolt er een bal voor onze hoeven en ik zet mijn hoef erop. "Wat heeft dit te betekenen?" Vraag ik zogenaamd streng aan de kleine centaurs, ik gok hooguit zeven en misschien net een Adai, die achter hun bal aangerend zijn. "Ohh! Bent u Njishi?" Vraagt de kleinste centaur en als ik knik, laten ze zich door een been zakken en leggen ze hun hand op hun borst. Een paar volwassen centaurs die het zien, tikken elkaar aan. Ik voel me wat ongemakkelijk.
"Het zal toch niet..."
"De Yithu van de koningin!"
"Snel! Buigen!"
En dan buigt iedereen voor me. Wauw! Maar waarom? En de Yithu van dr koningin? Ik ben de Yithu -of Yith, dat moet Arita beslissen- van de prinses! Behalve... Als de koning en koningin overleden zijn. Ik kijk naar iedereen die buigt en roep dan "Sta op! Ik ben nog maar een Yith, een Yith van de prinses!" Dan stapt de prinses, Njeriti naar buiten. "Njishi! Eindelijk!" En haar bruine armen omsluiten me als ze me een knuffel geeft.
