De mannen van Zadixus weten duidelijk niet wat ze moeten doen. Ik voel een boog in mijn hand en een pijlenkoker op mijn rug. Ik grijp en pijl en span de pees. Wat heb ik dit gevoel gemist! Ik laat mijn eerste pijl los en hij komt in een man zijn arm. Auch, ik weet dat ik heel veel training gemist heb maar dat ik niet eens meer goed kan richten? Dat maakt wel even gevoelens los. Ik hoor Zadixus hard roepen dat de mannen moeten aanvallen, maar ze doen niks. "Njishi!" Het duurt een paar seconden voordat ik besef dat het tegen mij is. Als ik me omdraai zie ik Zadixus op me afkomen met een opgeheven zwaard, klaar om me te onthoofden. Ik pak een mes die ergens op de grond lag, geen idee welke sukkel zijn mes niet terug zou pakken in een gevecht, maar vast niet iemand van onze kant. Ik gooi het mes en het komt recht in het hart van Zadixus. Het zwaart valt uit zijn handen en hij rukt het mes uit zijn borst. "Jij!" schreeuwt hij woedend en hij stormt met het mes op me af. Ik pak een pijl uit mijn pijlenkoker, leg hem op mijn boog en schiet in de arm waar het mes inligt. Er suizen nu allemaal pijlen langs mijn oren van mijn volk. Zadixus wordt meerdere keren geraakt maar ook zijn mannen mogen voelen hoe scherp onze pijlen zijn. De mannen rennen weg, bang als ze zijn. We hebben gewonnen! Zadixus schreeuwt zijn laatste kreet en valt dood neer. Nu hebben we echt gewonnen! Denken we...
"Pap?" Een jongen van ongeveer zeventien loopt naar binnen. Zijn ogen worden zo groot, dat ik me afvraag waarom ze niet uit hun kassen ploppen. Hij heeft vast nog nooit centaurs gezien. Of zoveel doden. Of zijn vader dood. Maar woedde vlamt op in zijn ogen en ik heb geen pijlen meer.
_____________________________
Sorry dat ik zo lang geen hoofdstuk heb geschreven maar dit hoofdstuk was erg moeilijk! Wat vinden jullie? Vote commend and follow!
