Tropische Kust

Tropische Kust Hoofdstuk 1: Fantasievolle ideeën

Het was laat in de middag en ik sloeg mijn boeken dicht. Een diepe zucht verliet mijn mond. Deze dag was echt vreselijk geweest en ik wilde het graag even kwijt. Ik had het er wel met een paar van mijn goede vrienden over gehad, maar die zagen het toch anders. Jongens hoorde niet alleen maar door één meisje geobserdeerd te zijn. Tenminste, de jongens waar ik mee om ging. Ik vroeg me soms af of zij überhaupt wel eens verliefd waren geweest.  

Ik startte mijn computer op en gelijk ging Facebook aan. Al snel zag ik de vijf letterige naam staan waar ik op drukte.

Michael: Hee! Heb je even?

Kathy: Heey! Ja, hoor.

Michael: Oké nou, ik heb je wel eens verteld over Cassy toch?

Kathy: Ja. Je crush, toch?

Michael: Ja. Nou, ik heb vandaag met haar afgesproken en haar verteld hoe ik over haar dacht, zeg maar.

Ik dacht terug aan dat moment en beet hard op mijn lip. Wat had ik op dat moment graag door de grond willen zakken. Weg van daar, weg van de vernedering. Ik hoopte dat Kathy me kon opvrolijken en me even alles liet vergeten. Dat deed ze namelijk wel vaker als ik me rot voelde. We kenden elkaar al bijna een half jaar, maar het voelde alsof het veel langer was.

Kathy: Echt waar?! En... wat zei ze?

Michael: Ze heeft me gefriendzoned.

Kathy: Ah damn. Wat kut, zeg!

Michael: Hmhm.

Kathy: Ze is het niet waard. Echt niet.

Michael: Ik haat het hier.

Kathy: Ja, ik begrijp wat je bedoelt. Ik ook, hoor. Weet je, soms wil ik het liefst gewoon naar een onbewoond eiland ver hier vandaag. Leven zonder stress en zorgen.

Michael: Kan je doen...

Kathy: Dat overleef ik toch niet, en het lijkt me niet leuk om de rest van mijn leven helemaal alleen te zijn.

Michael: Natuurlijk overleef je dat wel, dat is niet zo moeilijk zolang je ergens naar toe gaat met een tropisch klimaat. En je kunt altijd iemand meenemen.

Kathy: Hm, ik zou het echt geweldig vinden. Maar niemand is zo gek als om samen met mij ook daadwerkelijk weg te gaan. Voor de rest van je leven. Ik zou het zo doen.

Michael: Ik ga wel mee...

Het was een onrealistisch idee, maar het leek me te gek. Een rustig leven op een prachtig strand met daarachter een tropisch bos vol met sinasappels en bananen. Kijken naar de zon die onderging terwijl je je handen warmde bij een kampvuur. Wie wilt dat nou niet? Maar ik kon me niet echt voorstellen dat ik het ook daadwerkelijk zou doen. Dit soort dingen deed ik niet. Ik deed wat er van me verwacht werd.

Kathy: Ik zit nu serieus te denken om weg van hier te gaan. Alles achterlaten en opnieuw beginnen.

Michael:  Ik ook. Weet je, kom anders even op Skype. Praat wat gemakkelijker.

Kathy: Oké.

Ik startte Skype op en belde Kathy. Ze nam gelijk op en haar brede glimlach, kastanjebruine ogen en krullende, donkerbruine haar verscheen in beeld. Haar donkere huid werd verlicht door haar laptop en je kon nog net haar turquoise topje zien. Turquoise, dat was haar lievelingskleur. Of nog beter gezegd, de kleur waar ze door geobserdeerd was.

‘Hé,’ zei ik met een glimlach. Ik haalde mijn handen een keer door mijn haren en veegde het zo goed mogelijk in model.

‘Hé,’ antwoordde ze. Ik hoorde haar zachtjes zuchtte. ‘Ik zou het eigenlijk wel willen. Ik bedoel, wat houd me eigenlijk tegen?’ Ze had gelijk. Wat hield me tegen.

‘We zouden het kunnen proberen,’ zei ik. Het verbaasde me dat dat uit mijn mond kwam. Ik was toch altijd degene die veel te nuchter was? En Kathy had altijd een rijke fantasie.

‘Dat kan, ja,’ zei ze. Ik zag dat ze twijfelde, maar ze was niet de enige.

‘Het zou wel romantisch zijn. Op het strand aan een kampvuur terwijl de zon ondergaat,’ zei ik. Ik keek bedenkelijk voor me uit.

Ik zag haar glimlachen. ‘Jij toch altijd, mr. Romantic,’ zei ze. Ik moest ook even lachen. Ze kende me best goed. Het was dan ook waar wat ze zei. Ik was best veel bezig met romantiek.

‘Oké, we proberen het,’ zei ze.

Zo gezegd, zo gedaan. We telde al ons geld en boekten het eerste en het beste ticket naar Brazilie. Ja, dat was de plek die we uitzochten. Daar was het warm, het lag aan de kust en het belangrijkste was dat het ver weg van hier lag. Het leek ons niet handig om naar een eiland te gaan. Bovendien, hoe kwam je in hemelsnaam aan een onbewoond eiland? We spraken de dag dat we zouden vertrekken op het station in Amsterdam af.

De dag was aangebroken. Het kon zo de laatste die ik ooit in Nederland zo doorbrengen. Ik had urenlang aan een brief gewerkt die ik thuis zou gaan achterlaten. Mijn koffer was ingepakt en ik had zo er zoveel mogelijk in geprobeerd te stoppen. Alles kon van pas komen op een onbewoonde plek als die. Ik ritste de koffer dicht nadat ik nog een extra blik had geworpen op de zakjes met daarin een groen prutje die ik er goed in had verstopt.

Ik nam de bus naar het treinstation in de grote stad waar ik dichtbij woonde. Vanaf daar reisde ik naar Amsterdam. Ik kwam – zoals ik al eerder wist – eerder aan dan zij en wachtte op haar bij de plek waar we hadden afgesproken. Ze zou hier ongeveer over een kwartier aankomen. Ik was best zenuwachtig. Niemand wist natuurlijk dat ik hier was. Alleen Kathy, natuurlijk. Mijn vrienden zouden vast denken dat ik gek was. Misschien zouden ze me ook wel aanmoedigen als ze wisten dat ik ging met een meisje als Kathy. Het was toch gek om iedereen zo achter te laten. Dit kon ik gewoon zien als een vakantie, toch? Al wist ik niet hoe lang ik weg zou blijven. Misschien was ik morgen al wel weer terug. Het lag er echt aan hoe lang we het er vol hielden.