Ano nga ba tayo?

Chapter 28

Hindi na ako muling nag salita pagkatapos ng usapan namin ni Marco. Hindi ko lang alam ang sasabihin ko. Kahit kina mommy. Minsan nagsasabi na lamang ako na mag papahinga or tutulog. 

"We can go home now." Tumagal din ako ng isa pang araw sa hospital dahil gusto nila mommy na lalabas ako ng hospital na maayos na talaga ang pakiramdam. Binigyan na naman ako ng mga vitamins and medication.

Naiwan kami ni Marco ng inaayos nila mommy at daddy ang bill ko dito sa hospital. Binisita naman ako nila Mary na ngayon ay nasa school ganun din si kuya James. 

"Are you really okay now?"

Tumango ako sa kanya. Hindi siya umalis dito sa tabi ko kahit na pinapauwi ko na siya. Baka kailangan siya tapos inuuna na naman niya ko. "Yes," Ani ko at tumayo na para makapag bihis.

Kinuha ko na ang mga damit ko bago pumasok sa banyo. Kita ko kung gano ako kaputla ngayon tapos wala pa akong kaayos ayos.

Paglabas ko ay nag iintay siya sakin sa may pinto. "Are we good?" Tanong niya bago ako inalalayan papuntang kama kahit kaya ko naman.

Ngayon ko na lang ulit naalala yung mapag usapan namin ng mommy niya. I know that this is also hard for him. "Why didn't you tell me about our past issues?" He looks confuse. "Our very first issue when we are at the mall.. At yung iba pa. Why? Why, Marco?" 

Tinignan ko siya ngunit umiwas siya ng tingin. Hindi ko inalis ang aking mga mata sa kanya. Kaya nuong lumingon siyang muli sakin ay kita ko ang guilt sa mga mata niya. "Damn it! Answer me." Ani ko ngunit kalmado pa din.

He look down na tila wala siyang plano sabihin sakin. When he hold my hands I push him away. "Don't touch me. Kung hindi pa sinabi sakin ng mommy mo hindi ko malalaman na may mga past issue na tayo na nagagawan mo agad ng paraan. Sana sinabi mo sakin para hindi yung para akong tanga na walang alam." 

Napaiwas ako ng tingin dahil nainis na ako. "My mom?" Oh no. Nadulas ako pero hindi ko na lang pinansin. Kunyari walang nasabi.

"Answer me first, Marco. Why?"

My voice crack at that. He hug me quickly. "I am sorry, love. I just don't want you to think about it. May magagawa naman ako para protektahan ka sa kanila kaya ginawa ko na ng hindi nag sasabi sayo. Look at you now, you're here at the hospital because of that fucking issue. I'm sorry."

I can sense annoyance from him towards his fans pero hindi ko na lamang pinansin. Hindi ko naman ginusto na mahospitalize pa ko eh. We are also at fault. I know that his famous but we still kiss outside our house. Dapat inisip ko din ang image niya.

"Don't cry, love."

"You made me cry," He kiss my forehead. "I'm sorry, my love. I'm sorry for making you cry and for making you sick."

Umiling ako. Hindi mo naman kasalanan. Walang may kasalanan, love."

"Your stress about the issue kaya ka nag kasakit."

I don't blame him and I don't want him to blame himself. "Don't think too much. Wala akong sinisisi, okay? Nagkataon lang na nagkasakit ako sa panahon na may issue tayo." I whisper in between of our hug. Gusto ko siyang icomfort dahil mas mahirap ito sa kanya.

"I miss you even though I'm here yet I feel like you're too far." That made me pout kaya nagulat na lamang ako ng halikan niya ako. Tinignan ko siya na kunot ang noo. "I told you don't pout or else I'll kiss you." I just roll my eyes at him. 

Nawala na yun sa isip ko ngunit okay lang din dahil gusto ko din naman. Hindi naman ako lugi kay Marco. 

He ended the hug and sat down beside me. Then I remember his movie. "How about your shooting? Your movie with Tiffany?" He smiled. "It's fine. Don't think about it."