Ano nga ba tayo?

Chapter 26

Hindi ako lumabas para mag dinner kahit breakfast dahil wala akong gana. Nandito lang ako sa kwarto mag hapon. Hindi ako lumalabas o nakikipag usap kahit kanino. Umiiyak lang ako, feel ko drain na drain na din ako kakaiyak. Even in my dreams I can hear those hurtful words. 

Binuksan ko ang pinto ng kwarto ko para tignan kung may tao ba sa corridor ng narinig ko si daddy may kausap sa cellphone niya. Alam kong related iyon sa issue ko ngayon. Bumalik na ako sa kama ko. Walang balak pumasok dahil alam kong kilala na naman ako sa school.

I am just laying at my bed when someone knock on my door. I didn't lock it but no one is trying to come inside.

"Honey, can I come in?"

"Yes, Mom." I simply said then seat down. She looks ko worried. Kaya naman nuong niyakap niya ako ay hindi ko na naman napigilang maiyak.

I can feel her comfort and love. "There are people who will judge you, look down on you and try to pull you down but always remember that don't let them see your weakness. The more you show that your weak the more they destroy you." 

Tama naman si Mommy pero hindi ko talaga kaya na hindi maiyak. Lalo na pag naaalala ko yung mga nabasa kong comment na pinag dadasal na nilang mamatay ako or may mangyaring masama sakin kasi deserve ko.

She wipe my tears then smile. "They don't deserve your attention. Don't mind them and show them that they can't drag you down by there words."

I have no idea what is going on now in the internet and to Marco. My phone is still off and I'm scared to open it. Mom is trying to cheer me up. Asking me if I want to bake or do something. 

I know what she's just diverting my attention from the issues. I skip school because I know what will happen if I go back. Khyle and Mary came that afternoon to check on me.

Dinalhan ako ng pag kain dito sa kwarto nuong nag lunch na dahil ayoko talagang lumabas ng kwarto ko. Maghapon akong nakahiga at iniisip ang nangyayari. Wala na akong pake sa cellphone ko na naka off pa din. Nang napagod ako mag isip ay nakatulog ako tas nagising na lang uli na nag iisip pa din.

Over dinner they are talking something funny. I am just smiling when they are laughing. I can't catch up. Bumaba na ako ngayon dahil si mommy na mismo ang pumilit sakin. Naisip ko din na baka maapektuhan sila sa actions ko.

Hindi ko alam kung dapat bang nandito sila mommy at daddy or may business sila na pinostponed ng dahil sa nang yayari sakin.

"The videos are already track down and deleted. Every single of them. Don't worry, honey." I look at Dad.

Hindi ko expect na madedelete nila ng ganun kabilis iyon. Marco is known in Asia and he's starting to be known internationally so masyadong madaming buburahin na videos.

"Don't be sad anymore, my princess." Natawa lamang ako kay daddy at ngumiti bago kumain ng muli. Mabilis akong nabusog kaya mabilis din akong natawa. "I'll just go to my room. Thanks Dad for tracking the videos down." I kiss his cheeks before living.

This is the first time I feel so small in my whole life. Hindi sa sinisisi ko si Marco dahil iyon talaga ang mundo niya mula pa nuon. Pinag hirapan niya ang kung nasasaan siya ngayon. Wala naman akong magagawa duon at tanggap ko iyon ngunit ito lamang ang mahirap pag public na masyado ang buhay. Masyadong marami ang nakikialam.

Nakatulog pala akong umiiyak, hindi ko na iyon namalayan. Masyadong nakaka drain ang araw na ito. Ano pa kaya kung nag bukas na akong muli ng cellphone.

Nagising ako ng may humahawak sa buhok ko. Nang binuksan ko na ang mata ay akala ko nananaginip ako. "M-marco? How.. how did you.." Hindi ko matapos ang sentence ko sa gulat. Napa upo pa ako at napa suklay sa buhok na siguradong magulo.