Gelakte nagels

Hoofdstuk 5

05/01/2000

Oude vermoeide ogen keken mij aan. Hij schraapte zijn keel en zei uiteindelijk na een lange stilte: ”Vertel eens wat over je familie…”

“Wat valt daar nou over te vertellen?” vroeg ik fronsend. Mijn hand ging door mijn kort geknipte haar. Ik had geen zin meer in lang haar. Alle meisjes hadden lang haar en zagen er blij en gelukkig uit, maar zo voelde ik me niet, ik voelde niks, dus ik wilde wat anders. Ik was tegendraads. Niet normaal, zoals oma altijd zei. Oma vond mij raar. Ik ben niet raar, ik denk gewoon anders. Maar mijn oma deelt die mening niet en daarom heeft ze me naar een psycholoog gestuurd.

Vandaag had ik mijn mond nog niet echt opengedaan. Ik ontweek vragen en antwoordde er gewoon nooit echt op. Waarom praten met een psycholoog - die mij niet interesseerde - over familieleden - die mij ijskoud lieten.

“ Vertel dan eens wat over jezelf ,” zei de man. Nog even en hij was de wanhoop nabij. Zou hij nog nooit zo’n geval hebben gehad als ik? Zou er niemand op aarde op dezelfde manier denken dan ik? Stond ik er dan echt alleen voor? Ja, ik stond er alleen voor, maar ik kon dit. Ik kon dit al 7 jaar, zonder problemen. Mijn leven was veranderd; ik was veranderd, maar ik was sterker geworden, harder. Ik keek eens in het rond, het was een standaardruimte: witte muren, veel boeken en een beeld van één of andere filosoof, gokte ik. Mijn oog viel op een fotokader met de psycholoog erop en twee kinderen. Ik nam aan dat het zijn kinderen waren. Ik vroeg me af of hij hier ook een foto had van zijn vrouw, want toen ik zijn hand schudde, was de trouwring rond zijn vinger me meteen opgevallen. Details, belangrijke details, die iedereen over het hoofd zag. Behalve ik.

“Ik zou niet weten wat ik daarover moet vertellen.” Psychologen wilden altijd praten over gevoelens, zodat we gebeurtenissen beter kunnen accepteren, maar ik had alles allang geaccepteerd en hoe zou ik over gevoelens kunnen praten als ik ze niet had?

Opeens wandelde de secretaresse naar binnen en mijn blik ging meteen van haar naar de psycholoog en van hem weer naar de vrouw. Ze had lang, opgestoken, zwart haar. De man en de vrouw hadden een kort gesprek over enkele dossiers. Wat ze te zeggen hadden, vond ik niet interessant, maar hoe hun lichaamstaal veranderde in die fractie van een seconde wel. Het viel me meteen op dat mijn psycholoog met zijn trouwring begon te spelen en dat de secretaresse extra haar best deed om lief te glimlachen. De psycholoog wierp blikken op de vrouw, alsof hij elk moment de kleren van haar lijf wilde afscheuren.

Ik rolde geërgerd met mijn ogen. Altijd dienden wij vrouwen als lustobjecten en in plaats om daar tegen in te gaan, gaven de meesten vrouwen zich daar aan over.

Toen ze eindelijk weg was keek ik de man strak aan.

“Weet uw vrouw af van die affaire?” vroeg ik ongegeneerd. Net als hij schaamteloos zijn vrouw bedroog en zijn huwelijk verziekte, mocht ik daar ook wel gewoon een opmerking over maken. Hij keek me even aan en ontkende het:” Affaire?” Hij zette zich recht.

“Je weet wel, jij en die secretaresse met haar iets te diep ingesneden decolleté, hotelletje of misschien op dit bureau?” Ik zag hem fronsen en toen begon hij te lachen. “Waar heb je het over?” Alweer ging ik met mijn hand door mijn haren. “Jouw vrouw, jouw familie en wellicht ook je vrienden -mocht je die hebben- zijn misschien blind, maar ik niet.”

De man zijn grijns verdween enigszins en hij keek op de klok. De sessie was afgelopen en volgens mij was hij daar blij om.

“We zullen wachten tot je grootouders er zijn,” zei hij kalm en hij deed mijn dossier dicht. Alsof het gesprek van daarjuist niet plaats had gevonden.

Niet veel later werd ik buiten gezet en had hij een gesprek met mijn grootouders. Ik was niet geïnteresseerd in wat ze allemaal te zeggen hadden, dus ik zat braaf op de stoel. In mijn hoofd maakte ik al een klein plannetje over hoe onze zwartharig lustobject aan haar einde zou komen.