Gelakte nagels

Hoofdstuk 1

5/04/2012

Met een micrometer was ik de lengte van het slangenei aan het meten. Na een week was het één cm gegroeid. Niet slecht. Die groeihormonen werkten voorlopig maar een klein beetje, maar het verschil was te merken. Ik noteerde alles op mijn notitieblok en begon het eitje te wegen. Dit was dus mijn werk, slangen onderzoeken en daar dan artikels over schrijven.

Een rustig leven, zonder al te veel mensen in mijn omgeving. Ik woonde in een huisje buiten de stad met alleen slangen als metgezellen. Ik had weinig sociaal contact met de buitenwereld. Af en toe deed ik wel een presentatie over mijn wetenschappelijke onderzoeken.

Nadat ik alle eitjes had onderzocht deed ik ze terug in de broedkast en besloot ik wat te eten. Ik zette wat diepvriesvoer in de oven en startte mijn laptop op. Ik werkte nog een beetje aan mijn slangenproject en daarna begon ik aan mijn andere hobby. Ik opende even google maps om de wandelroute nog eens te overlopen.

Het was een vrouw van rond de veertig die ik al weken in het oog hield. De vrouw heette Sophia, ze was nogal mollig en had rood geverfd haar. Ze was mijn perfecte slachtoffer. Vandaag ging ze weer naar haar minnaar waarmee ze al maanden contact had. Ik had haar al enkele weken door en daarom zou zij de volgende zijn. Ze had een groentewinkeltje in het centrum en ik kwam daar af en toe wel eens wat kopen. De man waarmee zij in bed dook, was een gepensioneerde zakenman. Hij was ouder en was gelukkig getrouwd met een Annette. Een mager oud madammetje dat sukkelde met haar heup. Ik sloot mijn laptop weer af en ik deed mijn eten uit de oven. Ik legde het op een bord en begon ervan te eten. Diepvrieseten was iets dat ik meestal at voordat ik begon met mijn ‘jacht’. Geen tijd om te koken en het was een soort van ritueel geworden.

Nadat ik had afgeruimd begon ik mijn zwarte onopvallende kleren aan te doen en deed ik mijn haar in een strakke staart. Ik pakte mijn tas en deed de spullen erin die ik nodig had: handschoenen, mes, zaag, een doekje, hoofdkapje en het belangrijkste: het kniptangetje. Ik wandelde het huis uit en ik deed mijn capuchon op. Dit was weer een nacht om nooit meer te vergeten.

Ik stapte in mijn wagen en begon te rijden. Het was bijna tien uur, mooie tijd om iemand te vermoorden. Ik parkeerde mij tegenover haar appartement en wachtte tot zij naar buiten zou komen. Ik had zo’n twintig minuutjes moeten wachten tot ze opeens naar buiten wandelde. Ik begon zachtjes  te glimlachen  terwijl zij in de auto stapte. De jacht was nu écht begonnen.

Toen ze vertrok, startte ik mijn auto en reed ik zo subtiel mogelijk achter haar aan. Ze parkeerde in de ondergrondse parking, zoals altijd. Normaal gezien zou ze nu naar het hotelletje gaan hierboven om de hoek, maar dat zou ik niet laten gebeuren.  Terwijl zij door deze duistere parking wandelde deed ik snel wat morfine op een zakdoek. Ik stapte uit en volgde haar langzaam. Toen ik dichter kwam en nog eens even rondkeek of ik iemand zag, hield ik de zakdoek tegen haar mond en neus. Ze wilde schreeuwen en mijn hand wegduwen, maar ik had haar te stevig vast en de morfine begon te werken. Ik grijnsde even en sleurde het lichaam naar de auto. De vrouw legde ik in de koffer en ik bond haar polsen en enkels vast met een tie-wrap en reed daarna snel naar het verlaten pand dat ik vaak gebruikte voor dit soort dingen.

Ik hield haar al een tijdje in oog om te weten of ze vaak in dit soort verlaten gebieden kwam. Altijd als ze naar haar minnaar ging, dus dat kwam goed van pas.

Toen ik aankwam bij het pand, sleurde ik het lichaam mee naar binnen. Ik legde de vrouw naakt in de badkuip die hier in het verlaten pand stond. Het gebouw was helemaal aan het verkommeren en dat vond ik best zonde aangezien het wel een mooi gebouw is.  Vermits het toch niet gebruikt werd, maakte ik er dus gebruik van. De vrouw was nog steeds buitenwesten dus op mijn gemak bond ik een nieuw touw aan de afvoerstop, zodat ik dat er straks gemakkelijk kon uitkrijgen.  Ik duwde de stop in het gat van de afvoer en legde het touwtje over de rand van het bad.

Daarna zag ik dat de vrouw langzaam weer wakker werd. Ik spoot een lichte dosis GHB in haar lichaam, zodat ze alles bewust zou meemaken maar niet of nauwelijks kon bewegen. Met een mes sneed ik in haar nek. Zo duurde het langer voor ze doodgebloed was. Omdat ik haar op haar buik gelegd had, verdronk ze in haar eigen bloed. Ik keek met veel plezier naar dit spektakel. Hoe ze moeite deed om te bewegen, hoe ze smachtte naar adem, hoe je haar gedachten kon horen die smeekten om  haar te laten leven, het voelde geweldig. Ik had hier behoefte aan en ik kon al niet wachten om die dode blik in haar ogen te zien. De angst die je nog van haar gezicht kon lezen. Heerlijk.

Toen ik er zeker van was dat ze niet meer ademde, trok ik de afvoerstop eruit. Nu moest ik wachten totdat er geen druppel bloed meer in haar lijf zat. Wanneer dit eindelijk gedaan was, waste ik haar lichaam en sneed ik het in stukken. Die stukken deed ik in een vuilniszak en die zou ik zo meteen dan voor haar deur leggen. Zo werd ze letterlijk bij het afval gezet. Er ontbrak één lichaamsdeel, de ringvinger. Die had ik eraf geknipt voor mijn verzameling ringvingers op sterk water. Die vingers bewaarde ik in de slangenkooi. Hier waren ze niet te vinden, aangezien niemand in een slangenkooi ging zitten neuzen. Behalve ik dan.

Het was inmiddels al één uur toen ik eindelijk klaar was met mijn werk. Ik ruimde alles op en vertrok weer naar huis. Ik lakte de nagel van de vinger in het roze en borg hem daarna op in de bokaal. De nagels lakken was standaardprocedure, het was leuk om te zien dat alle vingers een andere kleur hadden. Rond drie uur kon ik eindelijk in  mijn bed kruipen.