A Rocker May Get Tongue-tied (Complete)

Chapter Fifteen

LUMINGA-LINGA sa paligid si Crayon. Kanina pa kumakain ng tanghalian sina Connor, Bread at Shark pero si Riley, kanina pa niya hindi nakikita.

Sa malawak na bakuran ng shelter nakahanda ang tanghalian. May mga mesa silang hinanda at doon kumakain ang mga bata. Siya, si Antenna, si Ate Ellie at si Peanut ang nagluto ng mga pagkain. Hindi sila natulungan ng mommy niya dahil may duty ito sa ospital bilang isang doktor.

Tumingin siya sa malaking van na dala ng HELLO, dala kasi ng mga ito ang lahat ng instrumento ng mga miyembro.

Nasa'n na kaya si Riley?

"May hinahanap ka, Crayon?"

Nalingunan niya si Logan. Taon-taon din itong sumasama sa kanila simula nang magpasya siyang tumulong sa shelter na iyon. "Hinahanap ko si Riley. Nakita mo ba siya?"

Masuyong tinapik-tapik ni Logan ang ulo niya. "Crayon, mukhang napalapit ka na talaga kay Riley, ha?"

Naramdaman niya ang pag-iinit ng magkabila niyang pisngi. "Ahm..."

"Shh. Hindi mo kailangang magpaliwanag, Crayon," saway nito sa kanya. "Sa ngiti mo pa lang, alam ko nang mabuting impluwensiya si Riley sa'yo." Hinawakan siya nito sa magkabilang-balikat. "Crayon, you're twenty two now. Halos sampung taon na rin simula nang... simula nang mangyari 'yon. Masaya akong makitang nakakapag-move one ka na."

Naramdaman niya ang pangingilid ng mga luha niya. Nakikita niya kasi ang sinserong pagmamalasakit sa kanya ni Logan.

"Are you happy, Crayon?" tanong ni Logan.

Napangiti siya kasabay ng pagpatak ng mga luha niya. "I'm happy now, Logan."

"I'm sorry, Crayon."

"Bakit ka nagso-sorry?"

"Nangako ako sa'yo no'ng mga bata pa tayo na hindi kita pababayaan. Na parati akong nasa tabi mo para protektahan ka. Pero nitong mga nakaraang linggo, hindi ko na natutupad ang pangako ko sa'yo dahil inuuna ko ang sarili kong kapakanan. I've been very selfish."

She cupped his face. Mariin siyang umiling. "Hindi, Logan. Naiintindihan ko naman kung kinakailangan mong bawasan ang oras mo sa'kin. Isa pa, nakatulong ang paglayo mo sa'kin. Ikaw ang nagturo sa'kin maging malakas. Huwag kang makonsensiya kung inuuna mo man ang kaligayahan mo. Importante ka sa'kin, Logan, kaya importante din sa'kin ang kaligayahan mo. I'm okay now."

Matagal siyang tinitigan ni Logan. Bumuntong-hininga ito saka siya niyakap. "Masaya akong makitang mas malakas ka na ngayon, Crayon. Hindi man ako parating nasa tabi mo ngayon, huwag mong kalimutang nandito ako parati para sa'yo. You're my best friend."

Napangiti siya. It was clear to her now that Logan could never be anything more than a best friend to her because they both knew that was all they could ever be. Minahal niya ito, oo, pero marahil ay mas nangibabaw lang sa kanya ang pagiging dependent dito noon.

Naramdaman niyang may nakatingin sa kanya. Hindi kalayuan sa kanila ni Logan ay nakita niya si Riley na may mga kasamang bata. He obviously looked hurt. Bigla itong tumalikod sa kanya at pumasok sa loob ng malaking bahay kasama ang mga paslit. Kumalas siya sa pagkakayakap kay Logan para sundan si Riley.

Naabutan niya si Riley na nakaupo sa sahig. Umupo siya sa tabi nito.

"The kids love you, Crayon. I can see that."

Napangiti siya. May mainit na bagay na bumalot sa puso niya. "Mahal ko rin ang mga bata, Riley."

"Rodrigo sees you as a hero. Every child here probably does. You're amazing, Crayon."