Λεωφόρος των χαμένων ονείρων #SBC18#TYS18

(2) Ο Κωνσταντίνος

Αρκετά ασχολήθηκα με εμένα που επιτελώ το ρόλο του επίδοξου αφηγητή πάνω από την Ταμάρα...Ας ασχοληθούμε με τη μητέρα της την Ελπίδα! Και τη μέρα που άλλαξε για πάντα η ζωή της προς το καλύτερο:

Η Ελπίδα,ως καθηγήτρια μαθηματικών που ήταν, περιπλανιόταν εκείνη την ημέρα στην αυλή του σχολείου όπου δούλευε επιτηρώντας τα παιδιά. Άξαφνα την πλησίασε ένας άντρας που δεν γνώριζε: ήταν περίπου στην ηλικία της, αδύνατος, μελαχρινός με καστανά μάτια.

Η εμφάνισή του δεν είχε τίποτα το εντυπωσιακό, δεν ήταν όπως ο Παύλος που είχε γαλάζια μάτια και γυμνασμένο σώμα.Η Ελπίδα τον κοιτούσε επίμονα χωρίς να ξέρει γιατί. Οι ματιές τους διασταυρώθηκαν αμέσως και για λίγα λεπτά κοιτούσαν ο ένας τον άλλον χωρίς να μιλάνε.Αυτός την κοιτούσε ντροπαλά, σε αντίθεση με τον Παύλο που είχε μια αλαζωνία στο βλέμμα του όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά.

"Η διευθύντρια λείπει σήμερα;"ρώτησε ο άντρας την Ελπίδα έχοντας μια αμηχανία στη φωνή του.

"Ναι!"απάντησε η Ελπίδα χαμογελώντας εξίσου αμήχανα και ντροπαλά.

"Με λένε Κωνσταντίνο και διδάσκω Γερμανικά.Θα κάνω Γερμανικά στα παιδιά του σχολείου και...δεν ξέρω που είναι η αίθουσα Γερμανικών."

"Η αίθουσα Γερμανικών είναι...από εκεί.Θες να σε πάω εγώ;"τον ρώτησε η Ελπίδα έχοντας ένα βλέμμα που πρόδιδε αγωνία για την απάντησή του.

"Ναι, πάμε!"είπε ο Κωνσταντίνος έχοντας έναν ενθουσιασμό στη φωνή του.Η Ελπίδα κατευθύνθηκε μηχανικά προς μια μικρή είσοδο προς τα ενδότερα του σχολείου, ενώ παράλληλα ο Κωνσταντίνος την ακολουθούσε.Προχώρησαν σε έναν μικρό διάδρομο, έστριψαν δεξιά και βρέθηκαν μπροστά από δύο πόρτες.Η πρώτη πόρτα είχε πάνω ένα χαρτί που έγραφε <<Πληροφορική>>, ενώ η δεύτερη πόρτα ήταν διακοσμημένη με ζωγραφιές που έγραφαν διάφορες φράσεις στα γερμανικά.

"Αυτή είναι!"είπε δείχνοντας την πόρτα με τις ζωγραφιές.Έπειτα πρόσθεσε έχοντας ένα αμήχανο χαμόγελο:"Εμένα με λέμε Ελπίδα...κάνω μαθηματικά!"

"Είναι ωραία τα μαθηματικά!Αρέσουν και στην κόρη μου την Αντιγόνη!"απάντησε ο Κωνσταντίνος με ενθουσιασμό που επιτέλους κατάφερε να πει κάτι ώστε να ανοίξει συζήτηση με την Ελπίδα και να σπάσει τον πάγο.

"Έχεις κόρη; Άρα, λογικά... είσαι παντρεμένος!"είπε αυθόρμητα η Ελπίδα και κοκκινίζοντας από ντροπή που της ξέφυγε τέτοια αδιάκριτη κουβέντα. Ήταν ντροπαλή αλλά ταυτόχρονα και αυθόρμητη σαν άνθρωπος...