Gözlerimi hafifçe araladığımda yüzüme büyük bir tebessümle bakan Lizze'yi gördüm. Sonra tekrar gözlerimi kapadım. Yatağımda sağa döndükten sonra kulağımda bir ses yankılandı.
"Okul vakti uyan."
Hızlıca gözlerimi açtığımda herkes etrafımda toplanmış bana bakıyorlardı. Sanırsın büyük bir ödül alıyordum.
Gözlerimi ovuşturduktan sonra kalktım ve aile bireylerimin arasından geçerek lavaboya ulaştım. Yüzüme bir kaç defa su attıktan sonra mavi renkteki havluya yüzümü sildim. Aynaya bir daha baktım. Hala Lizze'nin sesini duyuyordum. "Okul vakti uyan." Okul mu? Bir dakika ne?! Gerçekten böyle bir dünyada hala okul mu işliyordu... 3 ay yaz tatili ne çabuk bitmişti.
Kahvaltı masasına oturdum ve sadece jambon yedim. Sağlıksız yiyecekleri hiç sevmesem de bazen kalbim ve beynim aynanda "Ye" diye bağırıyordu. Bende aldırmadan yiyordum. Annemin gözlerine baktığında bana kötü bir bakış attı. Ürkmemiş değildim. Bu bakış bana "Daha fazlasını ye." diye bağırıyordu. Yemek istemiyordum ayrıca okula geç kalıyordum.
Okul kelimesi uzaktan hoş gelir. Yeni arkadaşlar, renkli kalemler ile defter tutmalar, beden dersi, eğlence vb. gibi şeyler. Tabii aslında bunlar yoktur. Uzaktan kulağa hoş gelen bu okula gitmek istemiyordum. Ayrıca ortalıkta insanlar, hayvanlar, bitkiler dışında varlıklar olduğu sürece. Bu dünyada şeytanlar,melekler, shinigamiler* geziyordu. Kimse onları kötü bir şey yaptıklarında da cezalandıramıyordu. Onlar bu dünyanın yenilmezleriydi.
Kahvaltı masasında fazla durmadan ayağa kalktım ve tekrar odama gittim. Kıyafetlerimi giydikten sonra çantama defter ve kalemkutumu koydum. Hazırdım anlaşılan.
Saate baktığımda 20 dakikam olduğunu gördüm. Okula gitmek 10-15 dakikamı alırdı. 5 dakika da orda beklerdim herhalde. Çantamı da sırtıma geçirdikten sonra kapıyı açtım.
"Bugün seni ben bırakacağım."
Sesin geldiği yöne doğru bakarak babamın gülümseyen surat ifadesini gördüm. Ben hep somurtkan bir çocuktum.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Babam bana gülümseyince istemeden karşılık verdim. O da pek gülmezdi.
"Ben çıkıyorum o zaman. Araba nerede?"
"Yandaki bayırda. Bende geliyorum git sen."
Kafamı salladıktan sonra ayakkabılarımı giydim. Kahverengi yetişkin ayakkabısıydı. Küçük çocuk ayakkabılarını sevmiyordum ve ayrıca Phantomhive ailesi gereği böyle giymem gerekiyordu.
Merdivenlerden inmeye başladım. Lise... Hayatta en nefret ettiğim şeylerden biri de okuldu. Ne gereksiz... Toplama, çıkarma, çarpma, bölme öğrendik ya bunlar yetmiyormuş gibi değişik konular çıkıyor. Okuldaki saçmalıkları düşünürken çoktan arabaya varmıştım. Babamı kapının yanında durup beklemeye başladım. Arabanın ışıkları yandı ve ön koltuğa oturup kemerini bağladım. Çok geçmeden de babam girdi.
"Artık hazırız!!!"
Babam bugün fazla neşeliydi. Ne olmuştu acaba? Ailem ile ilgili şeyleri fazla kafama takmayarak kafamı kapıya yasladım. Dışarısını izlemeye başladım. Gereksiz insanlar, gereksiz şeyler yapıyorlardı. İnsanların ne yaptıklarını görmek benim canımı çok sıkıyordu. Aptal aptal aptal...
Araba aniden durdu. Babam geldiğimizi söylediğinde en sallayıp indim. Bu da neydi böyle? Gerçekten böyle bir okula mı gidecektim. Lise, çok zorlu geçecek gibi duruyordu. Okulun duvarları mavi, camların etrafı siyahtı. En sevdiğim renk uyumu. Biraz daha etrafa baktıktan sonra ben burayı nasıl kazandım? diye düşünmeye başladım. Ama sorun yoktu sanırım. Umarım dersi bozmaya çalışanlar olmaz çünkü ilk günden uyumak istiyorum.
Ağzım sanırım açık kaldı. Bunu fark ettiğimde hemen geri kapayıp kapıya doğru yöneldim. Kapısı da siyah renkteydi. Sanki benim renk zevklerim için yapılmıştı. İçeri bir adım attım. Geri dönüşü olmayan bir adım.
