Stalked

Zaterdagochtend

Het is zaterdagochtend, half negen. Een ijzig windje waait door de straten van Miami en de palmbomen bewegen ruig mee. Echter mag zij zichzelf van geluk spreken dat ze zich momenteel in een huis bevind. Nou ja, van geluk? Ze is tenslotte op een plaats delict en de persoon, die simpelweg in de zetel zat, kon echt niet van geluk spreken. De blonde vrouw, ze schat in de dertig, had het waarschijnlijk liever na kunnen vertellen. Ze staart wat voor zich uit, terwijl de patholoog, Martha Johnson haar werk doet. Erg veel kan zowel zij, als de rest van het team niet doen. Jason bekijkt de inhoud van de kastlades van de vrouw, Alexis zoekt ondertussen naar een laptop en haar mobiele telefoon en Richard staart via de heldere ramen naar buiten. 

'En?' vraagt ze nieuwsgierig, wanneer Martha opstaat en haar rug recht. Ze had bewust gewacht totdat Martha duidelijk klaar was, aangezien Martha anders pissig wordt. 

'Marissa Evans. Tijdstip van dood is vandaag, tussen vier en vijf. Doodsoorzaak ben ik vrij zeker over, de messteken in haar borst. Ze is ook meermaals in haar buik gestoken, maar daarbij was ze waarschijnlijk nog in leven,' vertelt Martha. 

'De dader wilde haar laten lijden,' mompelt ze hardop. 

'Waarschijnlijk wel ja.' 
Ze zucht. 'Dit wordt nog iets... Heb je iets van DNA gevonden?'

Martha schudt haar hoofd. 'Nog niets, maar de dader gaat zorgvuldig te werk, dat is zeker.' 

'Als je iets hebt, al lijkt het nog zo onzinnig, bel me oké?'

Ze staart indringend in Martha's bruine ogen. 'Je weet dat je altijd op me kunt rekenen.'

Ze glimlacht. 'Jay, Alex, hebben jullie iets?'

Alexis komt met een tevreden lach en een laptop naar haar toegelopen. 'Natuurlijk wel.'

Jason schudt echter zijn hoofd. 'Wellicht moeten we de vuilnisbakken nog onderzoeken?'

Ze haalt haar schouders op. 'Doen we maar hé,' zegt ze simpeltjes als antwoord.

Haar oog valt al gauw op het zilveren ding, die gelukkig niet lijkt uit te puilen van het afval. Ze opent de klep en trekt een paar wegwerphandschoenen aan. Niemand zal het rottigste taak uit zichzelf gaan doen, dus deed zij het maar. 

Ze tilt wat huis tuin en keuken producten op en legt de verpakking op de grond, maar in eerste instantie valt haar niets raars op aan het afval. Er zitten gewone dingen in de vuilnisbak, zoals een pak melk en een leeg zakje waar waarschijnlijk brood in heeft gezeten, maar ook dingen als een enveloppe. Hoogstwaarschijnlijk spaarde de vrouw niet het plastic en papier apart op, maar zo is iedereen anders. 

Ashley wil de moed eigenlijk al opgeven, totdat haar oog valt op een brief. Nou ja, een gevouwen stuk papier. 

Ze pakt het stuk papier op  en vouwt het open. 

'Come and see me, come and see me. I see you, and I love you. Come over, and see me. I want you. Only you. X.'

Zou het een of andere vage grap zijn geweest? Of zou het daadwerkelijk iets te maken kunnen hebben met de moord op de jongedame? De jongedame had het overduidelijk niet op prijs gesteld, want anders had ze de brief wel gekoesterd. 

Ze zucht eens diep en haalt nog meer afval uit de afvalbak. 'Nog een...'

Jason komt nieuwsgierig dichterbij staan en trekt zelf ook handschoenen aan. 'Geef eens.'

Hij pakt de brief aan en zijn ogen glijden rustig over het papier. 'Klinkt als een geobsedeerd persoon.'

'Éen brief hoeft toch niets te zeggen.'

'Je hebt de tweede brief in je handen, slaapkop.'

'Grapje,' zucht ze, terwijl ze de tweede brief openvouwt. 

'I know that we are upside down, so do you wanna stay the night? X.'

'Geobsedeerd is hij zeker,' mompelt Ashley hardop. 'Stop deze even in een bewijszakje.'

Ze haalt nog wat laatste spullen uit de afvalbak, maar komt tot de conclusie dat er niets van belang meer inzit en gooit de rest in vlugge bewegingen terug. 

'We hebben iets, maar of het echt naar een dader gaat wijzen,' zucht Alexis, terwijl ze door haar rode haren woelt. 

'We zullen zien,' antwoord ze met een fikse zucht, waarna ze haar schouders ophaalt. Erg blij kan ze nooit worden van dit soort zaken op de vroege zaterdagmorgen, voornamelijk aangezien ze het al aan voelt komen dat dit nog best een lange zaak kan worden...