Bedreigd (liam payne fanfic) (ON HOLD)

Hoofdstuk 2

Stacey POV

Weer probeer ik te gillen, maar de hand dempt het geluid. Ik spartel met mijn benen en armen, maar de greep is te strak.

'Blijf is stil staan bitch!' schreeuwt de persoon voor me. Ik kan nog net zien hoe hij een donker bruine krul achter zijn oor schuift.

'Als je nu rustig wordt vertel ik je waarom ik hier ben en wie ik ben' zegt de persoon.

'Oke dan' zucht ik en stop met spartelen en gillen, wetend dat ik niks anders kan doen.

Zijn greep verzwakt en ik grijp mijn kans. Ik probeer weg te rennen, maar dan ineens komen er nog drie jongens vanuit de struiken op me afrennen. En grijpen me vast. Dit is echt hopeloos.

'Verdomme trut wil je nou nog weten wie we zijn of niet' zegt hij terwijl hij me aan mijn haren naar beneden trekt. Ik probeer te knikken, maar het lukt niet.

'Antwoord me!' schreeuwt hij in mijn gezicht.

'Ja' mijn stem klinkt zwak en zacht.

'Oke ik ben Harry, dit is Zayn' hij wijst een jongen aan met zwart haar in een kuif.

'Dit is Niall' hij wijst de jongen aan met blond haar.

'En dit is Louis' hij wijst is jongen aan met het licht bruine haar.

'Ja oke nu weet ik jullie namen nou daar schiet ik lekker veel mee op.' zeg ik sarcastisch.

'Niet zo'n grote mond vuile hoer! Laat me eerst even uitpraten.' zegt Harry geïrriteerd.

'Wij zijn vrienden van Liam dat is je vriendje toch?' zegt Harry weer. Kunnen die andere niks zeggen ofzo.

'Uhh ja soort van'

'Oke wij willen niet dat Liam een vriendin krijgt en zeker niet jou. Dus jij gaat er voor zorgen dat Liam niet 'soort van' je vriendje blijft snap je dat.' Hij stapt dichterbij en kijkt me intimiderend aan. Maar ik laat me niet bang maken wat denken ze wel niet. Zij gaan echt niet zeggen wat ik wel en niet moet doen.

'Waar slaat dat op. Als Liam toch een vriendin wil, dan is dat toch zijn keuze. En wat nou zeker niet mij. Wat is er mis met mij!' schreeuw ik.

'Luister nou is even heel goed arrogante trut. Jij doet wat wij zeggen of anders gaan er nog hele vervelende dingen gebeuren. En wij zijn met zijn vieren en jij bent alleen, he-le-maal alleen!!' Hij kijkt me met een gemene grijns aan.

'Dit is de eerste stap en misschien de laatste als je het goed doet. Je negeert hem morgen op school'

'Wat nee dat ga ik dus echt niet doen!' Hij schopt me in mijn buik.

'Sorry wat zei je?' Hij houdt zijn hand achter zijn oor.

'I-ik, oke' zeg ik kreunend van de pijn.

'Goedzo brave meid. En nu mag je gaan.' Ik wil net weg strompelen, als ik weer bij mijn arm gepakt wordt.

'Nog één ding. Dit is niet gebeurt en jij zegt niks tegen Liam. En geef me even je nummer, dan geef ik je morgen nog wat instructies.' Ik weet dat het geen zin heeft om nee te zeggen dus geef ik mijn nummer en loop daarna weg.

Ik besluit maar niet meer te gaan hardlopen en loop terug naar huis. Ik doe de deur open en loop naar binnen.

'O daar ben je eindelijk, waarom duurde het zo lang?' Mijn moeder komt naar me toe rennen en ze ziet er gestressd uit.

'Ik heb een stukje omgelopen en ben gevallen.' Lieg ik.

'Gaat het wel met je dan?' 

'Ja, prima ik ga even douchen en dan ga ik denk ik maar naar bed.'