"It's Our Case Darling"

Νο.14

Ανεβαίναμε ένα ένα τα σκαλιά  σιωπηλοί.
Φτάσαμε έξω από την πόρτα.
" Καληνύχτα. " του λέω άτονα και πάω να ανοίξω την πόρτα.
" Περίμενε λίγο. Πρέπει να σου πω κάτι " μου λέει ενώ με κράτα από το μπράτσο
Εγώ απορριμένη λυγίζω το κεφάλι μου και σμίγω τα φρύδια μου.
" Αύριο μετά το σχολείο θα έρθω να σε πάρω. Θα πάμε για στοιχεία. Πες στους δικούς σου πως θα αργήσεις για κάποια εργασία ή οτιδήποτε. Θα είναι μεγάλη μέρα. " λέει ενώ με κοίτα απευθείας στα μάτια. Τα όμορφα καταγάλανα μάτια του με κοιτούν. Είναι πιο φωτεινά από ότι τα θυμόμουν. Γυάλιζαν κάτω από το ελάχιστο φως μα, φαινόταν πως ήταν βουρκωμένος.
Χαμογέλασα αυθόρμητα και κούνησα το κεφάλι μου.
Έκανε να φύγει μα τον σταμάτησα.
" Να προσέχεις" του λέω κι εκείνος γελάει.
" Θα δείξει " μου λέει αινιγματικά και βγαίνει από το κτήριο.
Παίρνω κι εγώ τα κλειδιά και ξεκλειδώνω αργά.
Όλα τα φώτα είναι κλειστά. Άρα ή θα λείπουν ή θα κοιμούνται σκεφτόμουν.
Κλείνω αθόρυβα την πόρτα πίσω μου και κατευθύνομαι αργά στο δωμάτιό μου.

Ξαφνικά η πόρτα του μπάνιου ανοίγει και βλέπω την μητέρα μου.
" Ελένη, τι κάνεις τέτοια ώρα ξύπνια ;" με ρώτα με την φωνή της βαριά από τον ύπνο. Φαινόταν πολύ κουρασμένη για να προσέξει τα μαύρα ρούχα που φορούσα.
" Α-απλά σηκώθηκα να πιω λίγο νερό. Πάνε να κοιμηθείς. " της λέω στοργικά. Εκείνη ανασηκώνει τους ώμους της αδιάφορα και επιστρέφει στην κρεβατοκάμαρα.
Ο πατέρας λείπει σε ταξίδι επομένως μόνο εκείνη είναι εδώ για να έχει πάει τόσο νωρίς για ύπνο, λέω από μέσα μου.
Μπήκα στο δωμάτιο, έκλεισα την πόρτα κι ακούμπησα την πλάτη μου πάνω της ανακουφισμένη.
Σκεφτόμουν τα όσα συνέβησαν κάποια λεπτά πριν.
Πήγα να χάσω την ζωή μου.
Με έσωσε όμως. Ήταν εκεί. Δεν έφυγε. Με πήγε μέχρι πάνω και αψήφησε τον θανάσιμο κίνδυνο, τους γονείς μου.
Όλα είναι τόσο περίεργα κι αλλόκοτα τελευταία.
Όχι με την κακή έννοια όμως .
Τέλος πάντων, δεν είναι ώρα τώρα να φιλοσοφήσω. Έχω και σχολείο αύριο .
Μπαίνω λοιπόν κάτω από τα σκεπάσματα μου. Τελευταία μου σκέψη πριν αποκοιμηθώ, τα δικά του καταγάλανα λαμπερά μάτια... Ξανά....
 
                  Πάρης pov
Αφού βγήκα από την κύρια είσοδο της πολυκατοικίας άφησα μία ανάσα να βγει από μέσα μου. Λες και την κρατούσα για πολλή ώρα.
Μόλις της έσωσα την ζωή. Ξανά.
Η καρδιά μου ακόμα  χτυπά έντονα.
Τα χέρια μου ιδρωμένα και σαν να νιώθουν ακόμα το μικροσκοπικό της σώμα να το κουβαλούν.
Βρισκόμουν ένα τετράγωνο πιο κάτω. Γύρισα ασυναίσθητα το κεφάλι μου προς την μεριά του σπιτιού της και την είδα να είναι έτοιμη να πέσει από τη σκαλωσιά.
Έτρεξα κοντά της και ίσα που την πρόλαβα πριν πέσει και γίνει ένα με τον δρόμο.
Τα μέλι μάτια της ήταν γεμάτα φόβο αλλά και ανακούφιση που με είδε .
Ήταν τόσο απεγνωσμένη. Σαν να πάλευε με τον ίδιο τον διάβολο. Για τον αν θα την αφήσει να ζήσει ή όχι. Αν θα μπορέσει να του ξεφύγει ή να την βασανίσει περισσότερο.