/23/ Unleashed

Magsimula sa umpisa
                                    

"Hangang dito ba naman pinakikialaman mo ako, Sigrid Ibarra?!"

Sigrid Ibarra?

"I am always here on the other side, Memo. Making sure you won't succeed."

Wait... I already encountered that name before. Oo, tama naalala ko na, noong minsang maligaw ako at napadpad sa isang silid. Nakita ko ang isang painting kung saan nakalagay ang pangalan ng gumuhit nito, 'My Dream by Sigrid Ibarra'.

Memo faced me again and this time I can see his rage, "Do it, now."

"Don't!" sigaw ni Sigrid Ibarra sa akin. "Listen to me, Atria, hindi mo siya pwedeng ibalik sa mundo ng mga mortal, he's a tyrant! He will bring nothing but darkness to humanity."

"Who are you?" hindi ko napigilang itanong kahit na narinig ko ang pangalan niya, there is something with her... I can't explain it...but my heart knew her. "Y-you called me... Atria."

I saw how she softly smiled and her teary eyes, "I carried you for nine months, and I am the one who named you."

It can't be... She's my...She's my mother.

"Mother?" tears automatically fell in my eyes.

"Enough of this!" biglang kumulog at kumidlat sa sobrang galit ni Memo, "Your friends are going to die if you don't—"

"Atria! You are stronger than anyone. There is nothing to fear because you have the power within to unleash."

I smiled at her... and nodded. I closed my eyes, even though Memo is screaming things to scare me, all I can hear is her voice.

"Atria."

"Atria."

"Atria."

I imagined a beaming white light, at nang buksan ko ang mga mata ko ay nakita ko silang lahat sa theatre room na nasisilaw. Napagtanto ko na ako ang nagliliwanag, nang humupa iyon ay nakita ko si John Zedong na takang-taka sa kung anong nangyari.

"You... you didn't send him back." Duro niya sa akin, "You will regret—"

I can still remember her voice clearly. There is nothing to fear. If there is something to fear in here—it's me.

"Run." I said and they all began to panic when I raised my hand. Wala pa kong ginagawa pero karamihan sa kanila ngayon ay nagtatakbuhan na, nakita ko si John Zedong na may kinakausap na sa radio phone para siguro ipaalam sa lahat na wala na sa kontrol nila ang mga pangyayari.

I magnetized the radio phone from his hand and in seconds I dissolved it into ashes by just thinking. My, I do not know that I'm this powerful. When he saw what happened, he ran away. Habang nagpapanic silang lahat ay kinuha ko 'yong pagkakataon para makatakbo palabas dito.

May mga armadong guards ang pipigil sa'kin pero hinawi ko lang sila na parang papel nang ikumpas ko ang kaliwa kong kamay. This Chintamani shit is so cool, yet dangerous.

"Don't let her get away!"

Nang makalabas ako ng theatre room ay kaagad kong tinakbo ang napakahabang hallway. Wait... I can feel them... I can sense them, they're near!

Tumigil ako sa pagtakbo nang makita ko sila... Parang biglang nanlambot ang buo kong pagkatao nang makita ko sila... They're coming from me...

"Your best allies are your former enemies."

Memento, Morie (The Peculiars' Tale Sequel)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon