"Oké." besloot ik uiteindelijk. Ik bedoel , hij mag het toch wel gewoon zien en hij doet me geen pijn, toch? "Ik beloof het." beantwoorde hij mijn gedachtes en glimlachte vertrouwelijk. Ik beet op mijn lip toen ik zijn handen weer aan de onderkant van de jurk voelde, maar ik negeerde het en liet Damian zijn gang gaan. Hij wou me alleen verzorgen, meer niet. voorzichtig trok hij mijn jurk over mijn hoofd en veegde mijn lokken uit mijn gezicht. Ik besef nu pas dat hij me ziet in alleen mijn ondergoed. Ik sloeg mijn armen langzaam om me heen, zodat ik het meeste kon bedekken. Ik wou niet dat hij ziet hoe lelijk het allemaal is. "Je bent niet lelijk, Demilia. Je bent prachtig." zei Damian. Hij keek me recht in de ogen aan en gaf me een kus. Ik voelde dat ik bloosde, dus ik probeerde mijn hoofd minder rood te maken. Hij pakte het verband en wikkelde het voorzichtig om mijn ribben heen. Ook een paar keer over mijn schouder, zodat het verband niet afzakt, zei Damian.
Toen het verband om mijn ribben zat, gaf Damian één van zijn T-shirts. Ik trok zijn shirt aan en maakte mijn vlecht los. Daarna poetste ik mijn tanden en haalde ik mijn make-up eraf. Ik strekte mijn vleugels weer een paar keer en liep toen Damians slaapkamer weer in. Ik moest mijn lach een beetje inhouden. Damian lag al te slapen, op een lachwekkende pose. Hij lag scheef in het bed, met zijn mond open. Ik grinnikte eventjes en kwam bij hem liggen, zo voorzichtig mogelijk. Helaas niet voorzichtig genoeg, want Damian werd half wakker. "Huh? Wat?" zei hij slaapdronken. Hij keek opzij en zag mij naast hem liggen. "Sorry.." verontschuldigde ik me. Hij glimlachte en kroop naar me toe. Ik legde mijn hoofd op zijn borstkas en sloot mijn ogen. Damian wou zijn hand weer om me heen slaan, maar mijn vleugels zaten in de weg. Ik strekte mijn vleugels eventjes, zodat hij zijn hand om me heen kon slaan en toen ontspande ik mijn vleugels weer. Wat een lastige dingen zijn dat, vleugels.. Ik snap niet hoe Flora het uithoudt met die dingen.
"Weet je al waarom je ogen roze zijn?" vroeg Damian ineens. Ik keek op. "Nee," fluisterde ik langzaam, "Ik heb geen idee.." Damian leek na te denken, want het was een tijdje stil. "Ik ken geen wezen met vleugels die ineens verschijnen en vel gekleurde ogen, die ook ineens verschijnen." zei hij. Het klopt, want ik had hiervoor geen vleugels en roze ogen. Toen dacht ik ineens aan Kili, die ook ineens vleugels had laten verschijnen, die daarna ook weer verdwenen.. Maar het onwaarschijnlijk dat ik een demon ben, want anders werd ik nooit toegelaten tot de Monsterschool, toch? Wacht nee. Ik schudde die gedachte van Kili uit mijn hoofd. Hij vertelde toch dat het een MVS was? En niet zijn eigen vleugels, toch? Ik verwarde mezelf met mijn eigen gedachtes, dus ik ging rechtop zitten. "Gaat het? Kan je niet slapen?" vroeg Damian bezorgd en ging ook rechtop zitten. "Ja, het gaat prima," loog ik, "Ik was gewoon wat duizelig.."
