"The Spartan"

Hoofdstuk 4

Het weekend lijkt voorbij te kruipen, en ik ben bijna blij als het weer maandag is, zelfs als dat betekent dat we weer naar school moeten.

Al vroeg vertrekken we naar school, waar Lily al op ons staat te wachten met een brede glimlach op haar gezicht. Ze begroet ons vrolijk met een korte knuffel, en alle andere meiden op het schoolplein kijken naar ons, maar we besteden er geen aandacht aan.

Eloy vraagt Lily of ze de foto's nog heeft opgehangen op haar slaapkamer, en ik laat de twee vrolijk praten terwijl ik zelf in gedachten verzonken mijn ogen over het schoolplein laat glijden.

"Onweer op drie uur," zucht Eloy, en als ik kijk zie ik dat Amy met een kwaad gezicht op ons af komt gelopen. Het geluid van haar hakken die luid op de tegels tikken komt steeds dichterbij, en ik bereid me voor op de woede-uitbarsting die komen zal.

"Heb je nu al een ander?" vraagt Amy luid, terwijl ze van mij naar Lily kijkt, en Eloy compleet negeert. Mijn zwijgen wordt beantwoord met een stortvloed aan scheldwoorden en verwensingen, die nog lang zal gaan duren.

Ik zucht, rol met mijn ogen en sta op om naar binnen te lopen, weg van het gezeur van Amy, die het er niet bij laat zitten. Waarom moeten meiden toch altijd zo moeilijk doen? Het is waar wat ze zeggen over vrouwen: ze komen van een compleet andere planeet, waar ze nooit hebben geleerd hoe ze met mannen om moeten gaan.

Mijn bloed begint langzaam te koken, adrenaline giert door mijn aderen, verspreidt zich door mijn hele lichaam en vult zelfs de allerkleinste haarvaten. Als Amy niet snel ophoudt, dan vrees ik dat ze snel zal voelen wat ik het allerliefst zou doen, maar ik probeer me in te houden en niet naar haar verwijtende stem te luisteren.

"Amy, laat me met rust," zeg ik haar kalm, terwijl de woede in mijn binnenste steeds heviger wordt. Heel even stopt ze met schreeuwen, maar al snel zet ze haar tirade weer voort. Mijn handen ballen zich tot vuisten, de kloppende aderen worden steeds beter zichtbaar, en ik draai me langzaam naar haar om.

"Amy, ik waarschuw je nog één keer. Laat me met rust," sis ik woedend, en kijk toe hoe ze een stap achteruit doet. Aan haar gezicht zie ik dat ze bang voor me is, maar ze lijkt niet van plan te stoppen, haar ogen staren me uitdagend aan. Mijn ogen schieten vuur, mijn knokkels zijn helemaal wit geworden, en mijn hart klopt als een bezetene.

"Ik hoef jou nooit meer te zien," grom ik, mijn stem trilt van woede, en Amy krimpt ineen. Met grote passen been ik langs haar af, en ze waagt het niet meer om achter me aan te komen. Eenmaal buiten komen Eloy en Lily meteen naar me toe, beiden met een bezorgde blik in hun ogen.

Precies op dat moment dringt het geluid van de zoemer onze oren binnen, om de eerste saaie les aan te kondigen. Af en toe voel ik de blikken van Lily en Eloy over me heen gaan, maar ze zwijgen, wetend dat de woede nog altijd in mijn binnenste raast, klaar om ieder moment vrij te worden gelaten.

Het tweede uur heb ik een tussenuur, en ook Lily blijkt een tussenuur te hebben, dus gaan we samen in de aula zitten. Ze kijkt me doordringend aan met haar groene ogen, en probeert mijn blik te vangen.

"Gale, wat doet die meid met je?" Haar stem klinkt zacht als ze haar vraag stelt, en ze lijkt oprecht te willen weten wat ik voel als Amy voor mijn gezichtsveld verschijnt.

"Als ik haar zie voel ik niets, maar zodra ze tegen me begint te praten, gaat mijn bloed koken. Zij maakt verwijten naar mij toe, alsof ik degene ben die is vreemdgegaan, en ik durf te wedden dat ze dat tegen iedereen die het maar horen wil heeft verteld. Ze is zo gemeen dat ze jou nu als slachtoffer uitkiest, puur om mij het bloed onder mijn nagels vandaan te halen," zucht ik, en het valt me op dat ik me een stuk opgeluchter voel nu ik Lily verteld heb over wat Amy met me doet.