Sweater girl

||6||

"Moe?" Ik schot wakker bij het horen van Verne's stem.
Ze giechelde even,"We zijn er."
Ik wreef in mijn ogen en probeerde mijn haar even te fatsoeneren.
Probeerde is het sleutelwoord.
De bus stopte en ik smeet mijn boekentas over één schouder en stompte de bus uit.
"Wat ben jij goedgezind, een bedankje om je wakker te maken kon er wel af."
Ik rolde met mijn ogen.
"Dank je."

Toen ik over de speelplaats liep zag ik iedereen naar me kijken en lachen. Waarom?
Mijn verdomme haar.
Mijn blonde haren lagen helemaal overhoop en mijn ogen zagen rood.
Mijn bleke kaken staken uit tegen mijn gezicht. Ik haat mijn gezicht.
Ik haat alles aan mezelf.
En ik weet dat de andere me ook haten, diep vanbinnen.
"Wat is er met jou gebeurd?" Iedereen knikte instemmend toen Fleur erover begon. Mijn gezucht maakte wel duidelijk dat ik het er niet over wou hebben, en mijn vrienden waren intelligent genoeg om me een haarborstel aan te bieden.
"Dank je." Zei ik voor de tweede keer die dag. Lindsya knikte en zei dat ze ook altijd een haarborstel meenam voor geval van nood. Ze maakte me alleen maar meer beschaamd, ze wees me er alleen maar meer op dat mijn haar overhoop lag.
Toen ze haar Make-up aanbood moest ik moeite doen om geen opmerking te maken over hoe lelijk ik mezelf ook niet vond, maar dat ik geen Make-op wou dragen. Gewoon niet nu. Het kost veel te veel geld.
Net zoals ik.
Als ik er niet ben dan
zal de geldsituatie thuis veel beter gaan. Een kind minder om te betalen.

Possessions