Sweater girl

||3||

De volgende vrijdag brak weer aan, ik stopte met neer te liggen.
Ik stond niet op. Ik had niet geslapen.
Bijna weekend. Hatelijk.
Weekends zijn altijd moeilijker dan andere dagen.
Zoals gewoonlijk was ik gekleed in een zwarte skinny jeans, en een grijze trui.
Mijn favoriete grijze trui was een trui waar een enorm grote Q opstond en in die Q zat een foto van Ben Whishaw. Ik had de trui zelfontworpen en laten opsturen, en ik was fier op het resultaat.
Ontbijt sloeg ik over, zoals altijd, en ik dronk rap een glas water leeg terwijl ik mijn zwarte jas aandeed, die een de vrouwelijke versie van die van Sherlock Holmes was. Waarom? Omdat ik hem mooi vond.
Ik ben niemand emo, ik draag gewone kleren en luister popmuziek. Ik ben ook niemand punk. Ik zou nooit mijn blonde haar laten verven.
Ik ben mijn mislukte zelf.
Te dik, lelijk en hopeloos.

In de bus keek ik de hele tijd uit het raam, ik zat dan wel bij een groepje vriendinnen, maar we namen niet de moeite om te praten.
Iedereen was te moe om te praten, en niemand had bezwaar tegen de stilte.
Toen Verne, een derde jaar zoals ik, opstapte kwam er weer wat leven in het groepje.
Haar slanke figuur werd goed getoond door het crop-topje dat ze droeg, en haar witte Nikes stonden haar goed.
Ik ken haar al sinds het eerste middelbaar, net zoals ik al de rest al ken vanaf toen.
Toen was alles nog blij en vrolijk, nu is alles depressief en donker.
Mijn leven heeft een heel andere wending genomen in die drie jaartjes op mijn school.
Al rap moesten we afstappen aan het school, en de druk van mijn zware boekentas trok me omlag en duwde op de sneden die zich op mijn schouder plaatsvonden.
Ook de touwen van de turnzaal in mijn hand begonnen licht te snijden, en het gevoel dat ik dat zelfs nog kon doen zonder een mes te gebruiken luchtte op.
"Goedemorgen." Begroette Fleur vrolijk, een kaft in haar hand en haar ogen waren op een sneltempo aan het lezen.
Fleur was intelligent, als ze in Hogwarts zou ingedeeld worden was dat zeker en vast Ravenklauw.
Haar naam paste enorm goed bij haar, ze was vrolijk en kleurrijk. Ik was jaloers op haar magere figuur, de figuur waar ik al lang naar streef en ook ga halen.
Mijn streefgewicht? 30kg.
Mijn gewicht? 33 kg. Ik ben te dik om 14 te zijn.
Ik ben altijd al te dik geweest.
Ik zal dat ook altijd blijven vinden.

Tijdens L.O gingen we lopen, en ik had al rap mijn trui aangedaan in de kleedkamer, zonder er mijn turn t-shirt onderaan te doen.
Normaal draag ik altijd lange mouwen, en ik heb toestemming van de leerkracht om truien te dragen tijdens L.O zolang het me niet stoort.
Ik ben haar daar dankbaar voor. Enorm dankbaar.
"Eerst 5 minuten lopen en 2 minuten stappen, daarna 6 minuten lopen en 1 minuut stappen. Als laatste zullen jullie nog is zes minuten lopen." Ik luisterde verder niet naar haar uitleg, maar begon in plaats daarvan te lopen op het fluitsignaal. Ik leek voorop te lopen, iedereen begon traag. Slakkentempo. Dat is wat ik dat noem.
We leven in een wereld waar alles snel moet zijn, dus ben ik dat ook. Ik loop driedubbel zo rap als hun en hou het waarschijnlijk ook nog langer vol.
In No-time ging het fluitsignaal terug, en ik moest een zucht onderdrukken. Ik zag de anderen allemaal hijgen en klagen, maar ik niet.
Lopen helpt me met afvallen.
Afvallen is belangrijk.
Afvallen is een prioriteit.

Wat vinden jullie van de cover hierboven?