Sweater girl

||2||

De laatste twee opdrachten die ze ons voorschotelde was fitnessen en boogschieten.
"Maak teams van twee!" Een jongeman, rond de twintig gokte ik, riep door het geroezemoes van ons allemaal heen. Hij had een strenge blik op zijn gezicht en ik kon zien dat hij geïrriteerd was.
Voor een seconde boorde zijn blauwe ogen door die van mij, maar wende zich al rap af.
Ik zag hoe iedereen al in groepjes stond, en ik voelde hoe Sam zijn hand op mijn schouder legde. Een steek van schrik ging door me heen, maar ik relaxte even toen ik zag dat hij het was.
Iemand vertrouwd.
"Je zal het met mij moeten doen." Grijnsde hij, ik zag hoe zijn warme ogen waren aan het schitteren.
Ik glimlachte terug en pakte zijn hand terwijl ik hem meetrok naar één van de verschillende oefeningen.
Natuurlijk koos ik degenen waarmee we moesten sit-ups doen. De zwaarste oefening die er stond, wat nog niet eens zwaar was.
"Als ik fluit gaan jullie voor vier minuten elk aan die oefening werken. De sit-ups doen jullie zoveel jullie kunnen." Nog geen drie seconden nadat hij dit had gezegd ging het fluitsignaal af.
Mijn sit-ups begonnen rustig, ik wou genoeg energie besparen. Bij ongeveer 25 begon mijn ademhaling vermoeiender te gaan, maar ik gaf niet op.
Toen ik een glans schoot naar Sam, zag ik dat hij al moeite begon te krijgen en waarschijnlijk bij dertig zou opgeven.
Maar ik ging door.
Ik wou doorgaan.
Ik moest doorgaan.

"Eline, dit is niet meer gezond, heb je een t-shirt bij?" Schuddend met mijn hoofd zat ik neer. Alleen Sam, Lindsya en ik hadden geen plaats gevonden aan de andere tafel en hadden zich ergens dichtbij gezet.
"Jawel toch, ik heb er één zien zitten in je rugzak." Merkte Lindsya op, met een frons op haar gezicht. Ze had gelijk. Ik had effectief een t-shirt zitten in mijn rugzak, maar ik was niet van plan dat aan te doen. Gewoon om mijn mama gerust te stellen.
"Ga je nu ook al niks eten?" Ik had amper mijn hoofd op de tafel gelegd of Sam begon weer vragen te stellen.
"Nee." Hij leek mijn antwoord niet genoeg te vinden en wou weer vragen stellen, maar bedacht zich en schoof een appel mijn kant op.
"Heel lief, maar ik kan geen appel eten met mijn blokjes." Alles aan mijn antwoord was waar, ik had niet gelogen over mijn blokjes en het lief gebaar.
"Zeker?" Ik hoorde onzekerheid in zijn stem, maar alsnog pakte hij iets anders uit zijn brooddoos.
Hij wisselde de appel om in een reep chocola.
Nee, Eline. Dit kan je niet doen, laat je niet afleiden. Je bent hier niet om bij te komen.
"Je moet iets eten, en ik ben zeker dat je wel een reep chocola mag eten." Hij glimlachte weer.
Mijn hart begon te kloppen in mijn keel en ik voelde hoe ik begon te zweten.
"Dan heb jij geen meer." Antwoordde ik.
Alweer glimlachte hij en pakte een tweede reep chocola uit zijn brooddoos.
Ik had geen keuze.
Langzaam opende ik het papiertje, maar ik checkte de calorieën voordat ik het in de vuilbak ging gooien.
Eenmaal aan tafel zag ik mijn beste vrienden naar me kijken terwijl ik het eerste kleine stukje chocola in mijn mond propte.
De zoete smaak was iets heel nieuws, ik had nog maar één keer buiten nu chocolade gegeten in 5 jaar. Mijn ouders hadden het verboden sinds het te ongezond is.
En dat is het ook.

Met een bleek gezicht liep ik naar de stand boogschieten, mijn vrienden liepen langs mij en lachten vrolijk.
Ik niet.
Alle chocola had ik er terug uit laten komen. Alles wat ik deze morgen en gisteren avond heb gegeten.
En mijn vrienden hebben niets door.