‖ 30 happy days ‖

^ Part 7 ^

*Μετά από 2 μισή εβδομάδες*

- Και ναι αυτά η ζωές μας μοιάζουν τόσο πολύ.

- Ναι πάρα πολύ.

- Σε ευχαριστώ που με άκουσες.

- Εγώ ευχαριστώ που μου ανοιχτικες.

- Οκ πρέπει να φύγω ββ

- Τα λέμε ββ

Είπε και βγήκα από το τσατ. Με την Τζούλια έχουμε γίνει κολλητές... Έτσι πιστεύω εγώ... Και ναι είναι πολύ καλή μαζί μου και έχουμε σχεδόν την ίδια σκατά ζωή με την οικογένεια και τον γαμημένο έξω κόσμο. Μου ανοιχτηκε και μου είπε την ιστορία της όπως έκανα και εγώ. Το μόνο άτομο που με ρώτησε να της την πω και ένιωσα τέλεια όταν πάτησα το κουμπί
αποστολής με της 250 λέξεις.

Έκλεισα το τηλέφωνο και το πέταξα στο κρεβάτι και εγώ ξάπλωσα κάτω στο χαλί. Κοίταζα το ταβάνι για πολλές ώρες μέχρι που αποκοιμηθηκα κάτω στο σχεδόν κρύο πάτωμα. Το επόμενο πρωί ξύπνησα απο το ηλίθιο ξυπνητήρι. 6:30 τέλεια... Είναι και Δευτέρα γαμώτο... Σηκώθηκα με τα χίλια ζόρια από κάτω πήγα να πέσω γιατί ζαλίστηκα αλλά κρατήθηκα από το καημένο ντουλάπι. Μόνο που δεν έσπασε. Πήγα στο μπάνιο και μετά ξύπνησα όλους τους άλλους. Άμα δεν υπήρχα εγώ για να περιποιούμαι τον αδερφό μου κάθε πρωί και να φτιάχνω καφέ και τα λοιπά για την μάνα μου τώρα θα ζούσαν στον δρόμο. Μαλάκα πολλές φορές νιώθω σαν υπηρέτρια εδώ μέσα. Πήγα σχολείο και όπως πάντα έπρεπε να περάσω τόσες ώρες μόνη μου ακολουθώντας τους άλλους από πίσω για να μην φαίνομαι #forever #alone.

Με την Violeta δεν ξανά μίλησα αλλά είμαι σίγουρη πως κάθε φορά που περνάω από δίπλα της με κοιτάζει με μίσος.

Τελείωσαν οι ώρες και πήγα στο σπίτι. Οι μέρες κυλούσαν χαλαρά μεχρι που ήρθε το Σάββατο

Τότε θα έκανε πάρτι η Τζούλια και με κάλεσε εμένα και τα κορίτσια. Και εκεί είναι και η Δέσποινα και η Violeta. Πήγα και πήρα την Αγάπη από το σπίτι της και πήγαμε στο πάρτι. Δεν ήρθε κανένας άλλος ακόμα εκτός από την κολλητή της Αγαπης. Αυτές άρχισαν να χορεύουν και εγώ απλα κάθισα σε μια καρέκλα και της έβλεπα. Διασκέδασαν και χαμογελούσαν. Τι σκατά κάνω εγώ εδω;; Δεν ταιριάζω εδώ. Απο της σκέψεις με διέκοψε το ηλίθιο κουδουνι που σημαίνει ήρθαν και οι άλλες. Μπηκανε στο σπίτι και με κοίταζαν με αηδία στα πρόσωπα τους. Τι;;; Ούτε εγώ ήθελα να είμαι εδω...