Sułtanka Imperium Osmańskiego

Prolog

Ja Kamerşah, ukochane dziecko mojej matki, najmłodsze dziecko mojego ojca, najdroższa siostra. Moje imię oznacza królową księżyca ta, która wskazuje droge niczym gwiazda polarna. Jest przykładem dla innych. Na świat przyszłam pewnej okropnej nocy, gdy tylko się urodziłam przyniosłam wielkie szczęście a jednocześnie nadzieję. Byłam czyimś marzeniem. Marzeniem księcia. Z którym nigdy nie mogłam być...
Kiedy ziarno rośliny spadnie i osiedli się w ziemi? Kto powiedział, że to czas, by się otworzyło? Kiedy dziecko dorasta? Co sprawia, że dorasta? Mleko? Miód? Piżmowy zapach jego rodzeństwa? Twarde serce ojca i matki? Jestem Kamerşah, znalazłam w tym pałacu najbardziej bolesny smutek wewnątrz największego bogactwa na ziemi, ciemność wewnątrz najdoskonalszych i błyszczących klejnotów, diabła kryjącego się za najpiękniejszymi twarzami, największego władcę wewnątrz bezkresnego świata, czyste i potężne serce - głębokie i czyste jak woda. Jestem Kamerşah, ta która kiedyś ukrywała się przed kroplą deszczu, teraz jest gotowa poświęcić własne życie. Nawet jeden dzień z mojego beznadziejnego i martwego życia jest wart całego mojego życia. Nadchodzę. Żegnam swoje dzieciństwo i przeszłość. Żegnam swoje ukochane królestwa. Rozpostarłam skrzydła. Jestem gotowa oddać swoje życie dla ludzi, którzy we mnie wierzą.  Jestem królową księżyca, mam zamiar powitać niebo po raz pierwszy. Z ogniem płynącym w moich żyłach, z iskierkami w oczach - tak rodzę się od nowa. Przekraczam progi tej komnaty...
Użyłam miłości jaką swoją zbroję, a niewinność stała się moim mieczem, przemierzam szczyty cierni. Nadchodzę. Nadchodzę, by zostawić swoje imię na ustach całego świata "