[THE EVIL WITHIN] ✗ PSYCHO break ✗

* PROLOG *

Poszedł tam. Do tej szopki na polu, gdzie ponoć ona tam była. Zawsze tam była przecież. Czekała na niego. Przechodził wydeptaną przez siebie ścieżką, pośród niego była niezliczona ilość ogromnych słoneczników. Otaczały go świecąc niczym słońce, którego aktualnie było brak na niebie. Być może tam jest na tym pomarańczowym tle, zakryte chmurami. Ale go to nie interesowało, w przeciwieństwie do osoby, która z pewnością była w szopce.

Ta, która jako jedyna go rozumiała i kochała. Wspierała zawsze i wszędzie, chroniła i przytulała zawsze, gdy tego potrzebował. Jako jedyna pełna miłości.

I gdy przeszedł przez to pole, gdy minął te wszystkie słoneczniki, tuż przed nim ujawniła się drewniana furtka otoczona niedużym płotem. Dotarł tam, gdzie zawsze chciał. Przeszedł przez furtkę, a później przez ogromne drzwi. Zapach siana i krowiego łajna dotarł do jego nozdrzy, ale mu to nie przeszkadzało. Wychował się w takim miejscu i się przyzwyczaił.

Czekał tylko na nią.

Wiedział, że tam będzie. Musi.

Na początek stanął na środku, rozejrzał się.

- Wiem, że tu jesteś. – powiedział błądząc wzrokiem po ścianach. – Słyszę twój oddech.

W odpowiedzi dostał jedynie krótkotrwały chichot. Obrócił się w stronę, z której on dochodził, jednak nikogo za nim nie było. Wrócił do poprzedniej pozycji i wtedy ją ujrzał. W tej pięknej, krwistoczerwonej sukni. Uśmiechniętą jak zawsze. Wiedział, że tam będzie. Zawsze tam jest po szkole.

Była od niego starsza, a i większa. Wtulił się. Jego ramiona otoczyły jej sylwetkę, a ona odwzajemniła uścisk mocniej niż zawsze. Zbiło go to nieco z tropu. Zaczął się trząść.

Później zrobiło się gorąco. Aż za bardzo. Ściany szopki zaczęły walić się pod temperaturą ognia. W jednej chwili wszystko stracił. Płonęli. Nie wiedzieli czy naprawdę, czy zaraz obudzą się z tego koszmaru. Zanim jednak odróżnili imaginację od rzeczywistości, któreś z nich wylądowało na miękkim sianie za oknem spalonej szopki.