My Introverted Enemy

Chapter XI: Operation

Nagpapahangin ako ngayon sa field and at the same time ang daming iniisip. Hindi na pala ako pumasok sa morning schedules kasi nakarating ako dito sa school ay 3rd period subject na.

I am here sitting on one of the booths here in the field. Tinitignan ang mga kapwa ko estudyante na masayang naglalaro kahit ang init-init. Vacant period siguro nila ngayon or MAPEH time.

Ang field pala ng school ay napakalawak. Madaming booths ang nakapaligid dito. Nandito rin ang lahat ng mga courts para sa iba't ibang laro, may gymnasium para sa basketball. Priority kasi sila. Meron ding stage na malaki at maganda. You can also see the green field that makes it catchy. But what makes the field catchy the most is maybe because of the tree. Ang nag-iisang puno sa mismong field. Napakamalaayo nito sa gitna ng field kaya hindi siya magiging hassle pag mag-iintramurals na or kahit anong programa na dito iheld sa field. Pwedi kang magpahinga doon kasi shady siya.

Si Johan? Ewan ko doon. Hindi naman kasi kami sabay pumasok ng school. Umuwi pa kasi siya dahil ang basa-basa na niya. Mabuti na lang talaga at nadala niya ang kotse niya. At tsaka ayaw ko rin naman na makasama siya dito. Not now kasi nobobother pa rin ako sa yakap niya. Nabobother ako sa kung ano man ang meaning nang sinabi niya. Pagkatapos kasi ng yakap namin ay parang wala lang sa kanya at tawa lang siya ng tawa. Baka trip na naman niya yun. Nagpauto naman kasi ako. Dapat talaga tinulak ko na siya ng yinakap niya ako. Nagpadala kasi ako sa emosyon ko.

He caught me again there but I'll make sure that on his second attempt I will no longer fall for his trap.

Oo kumirot yung dibdib ko kasi nag-assume na naman ako kaya iniwanan ko siya dun mag-isa at dali-daling pumasok sa banyo ng bahay. Nakakainis kasi siya. Nakakainis ang pagiging prankster at tripper niya. At naiinis ako sa sarili ko. Ba't ba kasi ang assumera ko at malisyosa? Thats why I end up hurting because of my attitude. I really need to change myself to be tougher and more firm.

Biglang gusto ko tuloy mag-laro pero ang kaso ang init-init at tsaka hindi ko rin naman kilala ang mga naglalaro. They were probably a Grade 8 students because of the laces of their IDs. Pumunta na lang kaya ako ng cafeteria. Hindi rin naman kasi ako nakapag-recess at meron pa akong pera. Gusto ko rin muna kumain para maibsan ang frustrations ko ngayon.

--

Nandito na nga ako sa cafeteria at kasalukuyang kumakain. Loner ako dito sa isang table. Meron rin namang mangila-ngilang estudyante dito na kapwa ko kumakain pero hindi ko naman sila kilala.

Wahh! I somehow felt relieve because of what I am eating. Pizza! Foods specifically pizza was my best reliever of stress and frustrations. Ang babaw ko ba? If yes, walang pakielamanan. Hahaha.

"Hi?" Someone familiar greeted hesitantly at my back. His voice, his scent and his presense is very familiar. Hindi ako pwedeng magkamali. Siya ang nasa likod ko ngayon. Wahhh! Kung mainamalas ka nga naman.

Hinarap ko nalang siya even if hindi pa ako ready. Magkakaharap at mgakakaharap rin naman kami eh, napaaga nga lang. Even if it still hurts kailangan kong maging matapang at matatag. Mabuti na rin yong maaga para madali ko siyang makalimutan.

"Oh hi Marc!" I greeted back faking a smile. He's still dazzling as ever. He's pointed nose that I am really jealous of, mesmerizing gray eyes which I love the most, perfect shape of face, kissable lips which I fantasize the most and his perfect well toned body that anyone could droll over for. The whole picture of himself is screaming perfection. But sad to say, he's already taken. May nagmamay-ari na at bawal ng landiin pa dahil bestfriend ko ang may-ari sa kanya.

Nangigilid na ang luha sa mata ko. But I tried my very best not to let it fall. Not here, not in front of him.

"My promised." He said and lend me a white plastic bag. Ay oo nga pala. Kaya siguro hindi niya ako nagustuan eh dahil sa mukhang 'to. Nasobraan siguro ako sa pagiging self proclaimer na nakalimutan ko na ang reality. With this namamaga nose and a vampire-like skin. Maybe? Hindi rin naman ako pala-ayos sa sarili kasi mas gusto ko yung simple. If thats the case na mas attracted siya sa panlabas na anyo eh wala talaga akong panama kay Lianne. She's also indeed a picture of perfection. Definition pa nga lang ng panlabas na kaanyuan ay wala na akong panama, panloob pa kaya. Kaya hindi na ako aasa dahil sa pinaka-una palang wala na akong pag-asa at ako lang itong pilit na umaasa.