This story is dedicated to krisylala, because she inspired me in her short story. I hope you'll read hers too ^__________^V click the external link
A Toss Coin, For A Dying River And A Dying Hope.
Ako si Patricia Xairyelle Tachibana. I’m used to call trisha and xai. Half Japanese and half Filipino. Pero masasabi ko na kahit hindi ako pure, eh mahal at ipinagmamalaki ko na isa akong Pilipino. Kahit hindi halata.
I’m studying at St. Rita College – Manila. But I lived here in Malate.
Everytime na pumapasok ako, dumadaan ako sa may Ayala bridge. Maganda naman sana. Madumi lang. There’s one thing na pumasok sa utak ko.
Sinabi ko sa parents ko, na gusto ko ako na lang umuwi mag isa. Malaki nanaman ako. In fact I’m already 3rd year highschool.
Pumayag naman sila sa gusto ko. And I’m glad.
It was month of December, naglalakad ako papunta sa may Ayala Bridge, Galing sa school namin. Nagulat ako sa mga nakita ko. Ang daming mahihirap na nakatira dun. Tinitingnan ko lang sila, I saw to their faces na masaya sila kahit na mahirap buhay nila.
Nag eenjoy sila. Yung iba pa nga nag sswimming sa may river.
But I just realized ang dumi naman ng lugar na toh. Pero maganda kung sisikapin pagandahin. Wala namang imposible diba?
Di kami ganun kayaman pero may kaya kami. Kaya naisip ko nalang kung gaanu ako kaswerte.
May mga lumalapit sakin na bata at sinasabi..
“ate, penge po barya.. pang kain lang” I looked terrified. But instead I give them money, I gave them some biscuits. They just thanked me and ran away.
Natuwa ako, kasi alam kong nakatulong ako. Kahit papano.
Bumalik yung atensyon ko sa may river.
Nag –isip ako. Ano kaya ang pde kong gawin?
Nilagay ko yung kamay ko sa loob ng bulsa ko and may nakapa akong barya.
Napangiti ako at nasabing… “alam ko na…”
Hinulog ko yung coin sa may river then, nag wish.
“sana balang araw, gumanda toh….”
“imposibleng mangyari yun…”
Napalingon ako sa nag-sabi nun.
Isang student na lalaki.. ng Letran?
“walang imposible kung sisikapin mo…” sagot ko sakanya sabay ngiti.
“sige na, ikaw na panalo… ano bang magagawa ko?” sagot nya sakin habang kinakamot ang ulo..
“mag-aral ka mabuti” yun lang naman ang alam kong kayang kaya nya gawin.
“ang hirap. Pero sge.” Sagot nya.
Paalis na ako sabay sabing “till next time we meet….”
Sumigaw sya and sinabing “ano pangalan mo?”
yumuko ako at bumulong… “you’ll know it someday..”
Nasunadan pa ang mga araw, sa tuwing may pasok lagi ako dumadaan sa may Ayala Bridge para maghulog ng mga barya..
Minsan nakikita at naaabutan ako nung lalaki na nakilala ko. Pero sabi nga ng tao, ako yung tipo ng tao na super mysterious. Full of puzzles, and lagi nalang may thrill kausap kumbaga may abangan..
