Begin van het Einde

Zes

Dries loopt met me mee naar binnen en zet me op de bank neer. 'Zal ik nog even blijven?' Vraagt hij, maar ik wijs hem af. Ik moet nadenken.

'Nee, ga maar.' Zeg ik dan ook.

'Als ik nog iets voor je kan doen?' Vraagt hij nog.

'Nee, ga maar snel weer aan het werk.' Wuif ik hem weg.

'Weet je het zeker?' Ik knik van ja.

'Tot morgen!' Roep ik nog als hij de deur achter zich dicht trekt.

Ik trek mijn benen op en ga in foetus-houding zitten, het duurt nog vier uur voordat Jacco thuis komt. Ik kan er echt niet bij dat hij zo bot heeft gedaan, ik heb hem toch verteld dat ik er nog niet klaar voor was? Waarom moet alles altijd zo moeilijk zijn? Ik wíl het wel, maar ik wil echt niet stoppen met werken. Ik kan het gewoon niet missen. 'En je kunt Dries ook niet missen.' Fluistert een stemmetje in mijn hoofd, maar dat negeer ik. Ik moet nadenken over wat ik ga zeggen als Jacco thuiskomt...

Ik schrik wakker en kijk op de klok. Shit! Het is bijna vijf uur, Jacco kan ieder moment thuiskomen. Ik ren naar boven en kijk in de spiegel, ik probeer mezelf een beetje te fatsoeneren. Ik haal een hand door mijn haren en werk mijn make-up een beetje bij. Ik zie er weer fris uit en loop naar beneden. Besluiteloos blijf ik staan, uiteindelijk begin ik maar alvast met koken. Want ik merk dat ik ook wel honger begin te krijgen. 

Zo'n kleine twintig minuten later hoor ik de voordeur open en weer dicht gaan. Even later loopt Jacco de kamer binnen. 'Hey Esther.' 

'Hai.' Zeg ik en hij loopt naar met toe, hij slaat zijn armen om me heen en begint met in mijn nek te kussen.

'Jacco, hou op.' Zeg ik lachend. 'Ik ben aan het koken.' Maar hij stopt niet en gaat gewoon verder. Als hij even later over mijn buik begint te strelen vind ik het echt niet leuk meer.

'Kappen nu.' Zeg ik en hij laat me gelukkig los.