SENVERENİM

KÖTÜLÜĞÜN GÜLYÜZÜ.

5.kısım

Kötülüğün gülyüzlülüğüydü mesele,

❄️

Kadının kendine bir yaşam alanı kurmuş gibi gözüken harabe görüntüsü, yüksek sezgilerinin bir kanıtıydı. Olayları kafasında tekrar tekrar yaşattı kendine. Bir kulağındaki o cızırtı dünyadan aldığı dikkatini sadece ama sadece kendine çekiyor, kendi sessizliğini yaratıyordu. Kendine baktı, kendini dinledi, kendine konuştu, sadece kendiydi şimdi. Yorgunluk bedenine çöksede aklı dinç durumdaydı. Tonlara düşünceyi kendi kendine aklına soktu. Yıllardır, hep bu odada, bu masada oturuyordu sanki.

Hemşire elindeki eldivenleri çöpe atıp Nehla'ya döndü. "İyi misiniz?"dedi ona tereddütle bakarak. Bu kadının bakışları yaşadığı olaylara göre fazla tepkisizdi. Baştan aşağıya süzdüğü kadının neden bu operasyonun ortasında olduğunu düşündü.

Nehla yavaşça kadına döndü. Göz göze getirdi ikisini de. Sadece kafasını aşşağı yukarı indirip kaldırdı ve dikkatle indi sedyeden. Fark ettiki şimdi bacaklarındaki uyuşukluk tüm bedenine yayıldı.

Hemşire yanına yanaştı destek olmak içi. Nehla, elini kaldırdı. "gerek yok." dedi sakince. "sağ olun. "

Hemşire başını sallayıp kapıyı araladı ona, koridora çıkmasını bekledi kadının. Kapıda bekleyen asker anında yaslandığı yerden doğruldu. Nehla adamın postallarına bakarken, yorgundu.

"Gidelim."dedi asker, "Sizi eve bırakmam söylendi."

Ona bir açıklama yapılmıyordu. O da zaten sorgulamıyordu.

Sadece adamı takip etti. Sorgulamayacaktı, umursamıyordu bunu şu an. Az önce neredeyse ölecekti. Ölümden kıl payı kurtulan biri olarak durupta ne oldu, neden oldu diyemiyordu? Sadece buradan gitmek istiyordu. Karidorda ilerlerken, sol elini sağ koluna doladı. İlerdeki kapıdan esen serin hava onu titretmişti. Elini kolu boyunca bir kez kaydırıp kendi bileğini kavradı. Bir iki adım daha attı.

Asker ona arabanın kapısını açerken, öncelik tanıdı. Kendiside sonradan araca bindi ve gaza bastı.

Evin sokağına girdiklerinde, Nehla kafasını camdan ayırdı. Yol boyunca uyumamak için savaşmıştı. Şu an dahada fazla bir ağırlık çökmüştü üstüne.

Ahsen odasının duvarına dalların gölgesini vurup geçen araba farlarıyla anında açtı gözlerini. Kafasının altındaki kolunu oynatmazken, sol elini göğsüne koydu.

Asker Nehla'nın arabadan inmesiyle dimdik durarak onun eve girmesini bekledi. Albayın emriydi.

Nehla iki elinide kendine dolarken, yavaş adımlarla bahçeye girdi. Arada arkasında eve girmesini bekleyen adamı kontrol ediyordu istemeden.

Ahsen aynı zamanlarda yataktan doğrulup çıplak ayaklarını zemine koydu. Cama yaklaşırken yavaştı. Perdeyi iki parmağıyla aralayıp kendini kollarıyla koruma altına alan kadına baktı. Korktuğu kesindi. Göğsüne yaslıyken zaten fark etmişti Ahsen. Nefesleri o kadar sıktı ki göğsünü ısıtmaya yetmişti. Kadını izlemesi uzun sürmezken, uyuyamayacağını bile bile yine yatağına dünüp uzandı. Tüm plan mahvolmuştu ve yine bu kadındı nedeni. Anlayamıyordu. Bunca zaman tek bir hata yapmamıştı takımı. Neydi bu? Burnundan sesli bir nefes alıp verdi. Göğsündeki eli nefesinin dolduğu ciğerlernin şişip inmesiyle eş zamanlı kalkıp indi.