Δεν ξέρω τι πονάει περισσότερο , οι σκέψεις ? τα λόγια των άλλων προς εσένα ή τα λόγια για εσένα σε εσένα ? Ένα μαρτύριο που σκίζει τα σωθικά σου και σε κάνει να νιώθεις όλο και πιο άχρηστος . Γιατί να παλέψω για μια ζωή στην οποία δεν μπορώ να είμαι αυτό που θέλω να είμαι ? Ίσως έθεσα τον πήχη ψηλά ... ή ίσως έκανα όνειρα ... όνειρα παραμυθένια που σιγά σιγά θυμίζουν κόλαση .. Τα καζάνια άνοιξαν και περιμένουν σαν στόματα ανοιχτά . Καθώς πέφτεις ακούς φωνές ... φωνές δυνατές .. Είναι οι κραυγές σου που αντηχουν σε μια πτώση δίχως τέλος . Είναι η πτώση της ψυχής , είναι το άγνωστο που σε μαγεύει και τόσο σε τρομάζει . Εγώ γεννήθηκα για να δημιουργώ , η δημιουργία γεννήθηκε από εμένα για να με κάνει να καταλάβω το νόημα της ζωής μου . Έφτασε η στιγμή που έπαψα να δημιουργώ και πλέον αντί να χαίρομαι που βλέπω τα έργα μου να ανθίζουν .. κλαίω και πονάω . Κάτι μέσα μου σπάει , σαν να γεννήθηκα από φωτιά και άχυρα και σιγά σιγά με καίω ζωντανή , παράλληλα κοιτάζω αυτή την φωτιά που με μαγεύει .... Δεν ξέρω τι μου αρέσει περισσότερο στη ζωή ... η σιγουριά ότι θα ζήσω ? μάλλον όχι ! ίσως η σιγουριά πώς μια μέρα θα χαθώ και μαζί με εμένα θα χαθούν και όλα αυτά τα οποία με χαρακτήριζαν. Τα όνειρα λοιπόν , καλό είναι να μην μπαίνουν στο κεφάλι μας και γίνονται τρόπος σκέψης ... Δεν μπορούμε να έχουμε όποιον θέλουμε , δεν υπάρχει αγάπη , δεν υπάρχει τίποτα ... Όλα γεννιούνται εκείνη την στιγμή που ο νους τα δημιουργεί και πεθαίνουν εκείνη ακριβώς την στιγμή . Μένουν στο πιο βρώμικο κομμάτι της μνήμης , αυτό που μας παίζει και μας κάνει να νιώθουμε όμορφα με αυτό που είμαστε . Μόλις καταλάβουμε όμως το παιχνίδι αυτό , βυθιζόμαστε στο πιο βαθύ σκοτάδι .
