Ξέρεις κατι , ποτε δεν εισαι αρκετος!
Και τι δεν θα εδινα για ενα γαμημενο βραδυ να ειμαι αυτο που πραγματικα θελω .
Ηταν ξερεις αυτο το αισθημα που με εκανε να θελω να θαψω τα παντα μεσα μου, με εκανε να σκεφτομαι περα απο την καταθλιψη που τοσο με πνιγει . Και αν αποψε με βουτηξε μες στο σκοταδι, ηταν γιατι καταλαβα ποσο λαθος ημουν . Οχι απεναντι σου , εσενα σου εδωσα και ας μην μου ζητησες . Αλλα σε εμενα που με πουλησα φτηνα για ακομα μια φορα. Γραφω ακομα ενα βραδυ στον εαυτο μου , πρεπει να κατσω να τα πω γιατι το γαμιδι το κεφαλι μου κοντευει να σπασει . Οι σκεψεις μου με βασανιζουν πιο πολυ και απο την ιδια την ιδεα του να πεθανω μια μερα.
Ειμαι δυνατη , ετσι πιστευουν ολοι, εγω η ιδια τους επεισα αλλα μεσα μου χανομαι καθε μερα.
Εσυ που μου δωσες μια πνοη για να μπορεσω να ζησω την πηρες πισω και με εσπρωξες ξανα σε οσα φοβομουν. Ειναι οι δοκιμασιες τις ζωης αυτες που με εκαναν, αυτη την μερα να μην φοβαμαι βλεπεις εμαθα να ζω στις σκιες. Αφου δεν μπορεσα να παλεψω , εγινα ενα με αυτο , εγινε κομματι της ζωης μου .
Οχι δεν ειμαι δυνατη , θελω να κλαψω , να κλαψω και να μην εχει πλεον σταγονα να δωσει το κορμι μου. Να φωναξω μεχρι η φωνη μου να παψει να ακουγεται στα αυτια μου. Γιατι ? Γιατι γαμω το κερατο μου να ειμαι ετσι ? Γιατι να δινω καθε κομματι της ψυχης μου , χωρις να περιμενω να μου δωσουν κατι πισω ? Γιατι οσα βραδια εκλαψα κανεις δεν ηταν εκει να σκουπισει τα δακρυα μου ? Τι και αν ο πονος με βασανιζει , τι και αν νιωθω δεκαδες γυαλια να κοβουν το μεσα μου εγω ειμαι εδω. Με κοιτω στον καθρεφτη ακομα μια φορα και δεν με αναγνωριζω. ΟΧΙ! Οχι δεν ειμαι εγω αυτη που τοσο μισω , δεν εχω ανασα να ανασανω ξανα. Ξυπνησα παλι και η καρδια μου κοντευε να σπασει, θα με αφησει το σωμα μου. Προσπαθουσα να νιωθω καθε χτυπο της , τοσο δυνατος και αγριος που μεσα μου ειπα αυτο ειναι το τελευταιο μου βραδυ . Και εσυ που ησουν ? Ακομα μια φορα εγινα ενα παιχνιδι , ισως μαρεσει να παιζουν μαζι μου . Ισως εχω την αναγκη να νιωθω το σκουπιδι στα χερια καποιου . Δεν γεννηθηκα ομως ενα αντικειμενο . ΣΥΝΕΘΛΕ, τι λεω ... μα αν δεν τα πω η φωνη μεσα μου θα κοψει σιγα σιγα καθε ανασα.
Κοιταξα καταματα το κενο , κοιταξα σημερα ολη μου την υπαρξη μεσα απο μικρες στιγμες που αδιαφορησα για αυτην . Και αν κατι με πονεσε πιο πολυ ειναι που ειπα ψεματα στον εαυτο μου .... Πως θα τα καταφερω.
